Een dag beste vrienden met Tom Trago

Via wetransfer de vocals binnen krijgen van Tyree Cooper voor een track op zijn plaat Iris, dat was tof, maar zo wilde hij niet nog eens doen. Voor zijn nieuwe album The Light Fantastic bracht Tom Trago anderhalve maand door in de bossen bij het Veluwse dorp Garderen. Alleen vrienden waren welkom, om te eten en muziek met hem te maken. En natuurlijk vocalen inzingen, beats maken, jammen en feedback geven. Want daar zijn True Friends voor.

In 2009 kwam zijn debuut Voyage Direct uit op Rush Hour, een frisse houseplaat met discoinvloeden, al wist hij zelf amper iets van die genres af. Hij kwam uit de hiphop en had bij toeval (hij kreeg het aantal bpm niet verder omlaag gepitcht) een housetrack gemaakt die hij aan Rush Hour-baas Antal liet horen. Sindsdien tourt hij over de hele wereld en is The Light Fantastic alweer plaat nummer drie. Het is ook een album dat hem terugbrengt naar de sfeer van zijn debuut. Om zijn nieuwe werk te kunnen doorgronden stelde ik aan Tom Trago voor om een dag als beste vrienden met elkaar op te trekken.

Ik mocht donderdagochtend naar yogales komen. Het draaien, doorhalen en ondanks de lange nachten toch elke dag in de studio aan de muziek werken, is een slijtageslag. Een tijd terug mondde het uit in spit, nare rugklachten. Een vriend nam hem voor het eerst mee. Sindsdien volgen de sessies in hoog tempo. Dan weer eens met Steven de Peven. Soms zelfs met zijn moeder. Nu met mij. Beste vriend voor een dag. Tom Trago met zijn yogaleraar tijdens het bereiden van een afteryoga sapje.

Noisey: Wat betekent vriendschap voor jou?
Tom Trago: Zin geven aan elkaars leven. Ik vind het belangrijk dat ik vrienden om mij heen heb die ervoor zorgen dat ik ‘s-ochtends opsta, het leven vastpak en er iets mee doe. En dat ik op mijn beurt vrienden inspireer om actief in het leven te staan.

En als het gaat om samen muziek maken?
Je weet dat vrienden geen dubbele agenda hebben, ze reflecteren belangeloos. Dankzij hen kan ik beter het punt bereiken waar ik wil komen. Die track bijvoorbeeld met Steffi, Two Together. Die hebben we iets van vijf jaar jaren geleden gemaakt toen ik samen met Cinnaman als Yuro & Trago in Panaromabar optrad. We sliepen dat weekend in Berlijn bij haar. Het was toen nog maar een schets. Ik kwam hem weer tegen en samen hebben we opnieuw onder handen genomen. Ik weet nog dat we die schets in Berlijn hadden gemaakt en Steffi hem twee uur later tijdens haar set in Panoramabar draaide. Dat was de kortste weg ooit die een track van mij heeft afgelegd van maken naar exposing. De hele zaal ging uit zijn dak. Zelf had ik niet meteen in de gaten dat het om mijn track ging. De momenten dat je met afstand naar je eigen muziek kan luisteren zijn spaarzaam. Het is moeilijk om er zo naar te luisteren alsof je het niet zelf hebt gemaakt. Ik had dat op dat moment. Ik hoorde een track die ik heel vet vond. Pas later kwam het besef dat het om een eigen productie ging.

Heb je daar later nog wat aan, aan zo’n moment?
Het helpt je wel meer zelfvertrouwen te krijgen. Als iemand je draait in Panaromabar, het mekka van techno, en je ziet de hele zaak vlammen, dan denk je wel: ik kan het blijkbaar. Dan kun je wel weer even verder. Een paar keer in het leven heb je van die momenten, zoals ook toen Larry Heard in een volle Paradiso mijn track Lost in the Streets of NYC draaide. Ik zat ergens aan de zijkant. Iemand tikte me aan van ‘hé, hij draait gewoon jouw track man’. Als hij, king of all kings van alle muziek die er is, mijn muziek draait en iedereen gaat er lekker op, dan zorgt dat er wel voor dat je door wilt gaan. Je moet sowieso doorgaan, ook zonder bevestiging natuurlijk, maar het geeft je wel een stimulans.

Het is ook mooi te weten dat een track die dus al best oud is het nu nog zo goed doet. Hij is lekker lang houdbaar gebleken.
Ja, het is een fijn idee dat niet alles wat je nu maakt meteen een hit moet worden en anders de prullenbak in kan. Dat geeft hoop. Het stuit me best tegen de borst dat alles nu zo snel moet. Het moet precies binnen de trends passen, met videoclips in de stijl zoals hippe mensen er nu uitzien. Daar heeft tachtig procent van de popmuziek last van. Ik weet niet waar je het dan voor doet. Ik wil gewoon iets maken wat over vijf jaar nog mooi is.

Dat er een track op je album staat die True Friends heet mag geen toeval zijn. Welke rol speelden je vrienden bij deze plaat?
Een grote. Ik heb de vocalen in laten zingen door mensen die ik ken. Ik heb vrienden instrumenten laten inspelen, beats laten programmeren. Ik dacht ik kan net als met Iris weer met allemaal grote toppers gaan werken, maar ik kan ook proberen zo dicht mogelijk bij mijzelf te komen.

Had je daar zo’n behoefte aan dan?
Ik had de drang om aan de buitenwereld te laten zien wat er om mij heen gebeurt. Dat die mensen heel speciaal zijn. Ik heb veel respect voor Steven de Peven, voor zijn kunsten en zijn muziek onder de naam Awanto3. Zijn nieuwe album, dat nog moet uitkomen, is fantastisch. San Proper is een held, Herman Brood is er niets bij. Ik heb heel veel aan hem, als vriend, maar ook als het gaat om mijn muziek. Zoals het met True Friends ging. Ik heb dan een melodielijn in mijn hoofd. Ik neuriede die een beetje naar hem en hij kan hem dan meteen vertalen naar een duidelijkere lijn. Hij kent geen schaamte, gaat gewoon achter die microfoon staan. Steven van Lummel van PIP is zo charismatisch en veel interessanter dan het ontmoeten van Puff Daddy op een boot op Ibiza. Hoe bijzonder deze mensen zijn, dat wilde ik op dit album vangen.

We hebben elkaar in het verleden al best vaak gesproken. Tijdens mijn voorbereiding op onze ‘beste vrienden-dag’, kwam ik weer bij dit interview terecht en dacht bescheiden: dat valt eigenlijk helemaal niet te toppen. Bekruipt je die gedachte ook wel eens wanneer je muziek maakt?
Dat interview heeft inderdaad iets naïefs op een mooie manier. Maar nee, ik had nooit het idee dat ik het eerste album niet kon overtreffen. Ik heb altijd de drive om beter te worden, en dichterbij dat punt te komen waar ik uiteindelijk zou kunnen komen. Elke keer leer ik ook wel weer iets anders; nieuwe ervaringen, en je komt op nieuwe territoria. Op het tweede album wilde ik meer met vocalisten werken. Hoe gaat dat? Ik weet nu dat als ik met vocalisten wil werken, ik met ze in dezelfde ruimte wil samenwerken. Bij Iris werden de vocalen opgestuurd, dat wil ik niet meer. Dat zijn lessen.

Ik vroeg het me ook af, omdat het opvalt dat je met deze plaat weer meer teruggrijpt naar het geluid op je debuut Voyage Direct.
Dat is inderdaad een bewuste keuze. Ik vond dat album een mooie natuurlijke vorm hebben; jong, energiek en geen franjes. Met het tweede album mikte ik heel hoog, ik wilde liedjes maken. Met The Light Fantastic wilde ik weer terug naar die natuurlijke sound. Dus besloot ik een huisje te huren op de Veluwe. En stelde ik mijzelf de vraag: als je nou Iris opzij zet, wat komt er uit als je in de lijn van Voyage Direct probeert verder te werken? Maar ik wilde er niet naar teruggaan. Dat zou niet eens kunnen. In die tijd wist ik niet eens wat techno en house was. Ik was nog maar één keer in Panoramabar geweest, weetjewel. Nu heb ik daar zeker al vijf keer gespeeld en ga ik alweer vijf jaar op tour. Dat verandert je als dj en producer.