Een bloedserieus gesprek met Hans Teeuwen over muziek

Hans Teeuwen is meer dan alleen een grappenmaker. Hij is bovenal mens. En ook muzikant, al is je dat misschien ontgaan. Geeft niet. Er zijn nog genoeg momenten om tot die ontdekking te komen. Zoals dit weekend op Solar in Roermond, waar hij met zijn band Hans Teeuwen & The Painkillers staat. Het leek ons wel verfrissend om met de mens Hans Teeuwen te praten over muziek. Gewoon, een bloedserieus gesprek over muziek in een hotellobby in Amsterdam-Zuid, terwijl Hans Teeuwen met zijn glas kringen maakt op tafel en de interviewer hem beticht van het zijn van een ouwe lul.

Noisey: Ha Hans, je merkt gewoon aan alles dat het festivalseizoen is begonnen.
Hans Teeuwen: O ja!

Heb je er zin in?
Ik ga bijna niet naar festivals, en ik ga sowieso bijna nooit naar optredens…

er valt een iets te lange stilte, omdat er een boomlange vrouw in een strak roze jurk voorbij komt lopen die hallo zegt.

… dus ik ga eigenlijk alleen naar festivals als ik er moet optreden, dan vind ik het ook wel leuk hoor.

Waarom ga je er nooit naartoe?
Ik vind het ongemakkelijk, op zo’n groot veld rondlopen. Ik weet het niet, ik zit liever thuis. Dan zie ik het wel op een tv-scherm, kun je het vaak nog beter zien ook.

Dat is dus omdat een festivalterrein meestal bestaat uit een groot, open veld?
En vanwege de hoeveelheid mensen. Ik wil al helemaal niet in het gedrang staan, dat vind ik heel erg vervelend. En het kan gaan regenen, vind ik ook vervelend. Er zitten eigenlijk best veel nadelen aan, nu ik er zo eens mijn hoofd over buig.

Vier jaar geleden kwam je debuut uit met je band Hans Teeuwen & The Painkillers.
Ja.

En nu komt er een nieuwe aan.
Yes!

En die wordt Nederlandstalig, heb ik me laten vertellen.
Ja. Dat leek me wel eens een leuk nieuw element, ja. Ik wilde wel eens kijken of ik het voor elkaar kon krijgen om het niet te ‘kleinkunstig’ te laten klinken, maar het toch te laten swingen zonder dat het, ja, zonder in de valkuilen te vallen waar veel Nederlandstalige artiesten in vallen. Er worden vaak te veel metaforen gebruikt, lelijke metaforen vooral. Het klinkt bijna nooit cool.

Kun je een voorbeeld noemen?
Ik laat me nooit negatief uit over collega’s. Ik denk altijd maar: wie de schoen past, trekke hem aan, om ook maar eens een cliché te gebruiken. Maar Extince vond ik bijvoorbeeld erg goed met zijn teksten. Hij legde de klemtonen op onverwachte momenten, gebruikte woorden die je eigenlijk niet verwachtte, en zinnen die eigenlijk niet kunnen lopen, swingden bij hem toch. Dat was echt bijzonder. De Jeugd kan dat trouwens ook.

Wat vind je goed aan De Jeugd?
Ze benaderen de tekst op een andere, goeie manier. Zij vinden het belangrijker dat een tekst lekker bekt, dan dat er iets wordt verkondigd, en daar hou ik van. Dat zijn leuke teksten. Van alles wat Mick Jagger heeft gezongen, heb ik maar iets van dertig procent verstaan en toch heb ik het idee dat ik weet waar hij het over heeft.

Is het anders dan wanneer je voor je voorstelling een songtekst schrijft?
Het is een wezenlijk verschil. Dan schrijf je een ander soort nummer, je werkt naar een grap toe en ben je niet bezig met of het lekker bekt, maar dat je mensen laat lachen.

Kan muziek ook grappig zijn?
Je kunt wel een context bedenken waarbinnen muziek grappig is. Dat je bijvoorbeeld de tune van Studio Sport tijdens een crematie draait en dan vijf keer achter elkaar en keihard. Ik denk wel dat er dan gelachen wordt. Jij lacht al om het idee. Maar of een opeenvolging van klanken op de lachspieren kan werken, dat vraag ik me af. Ik heb wel eens muziek gehoord, dat was zo modern dat het wel op de lachspieren werkte, maar dat was niet zozeer de intentie. Ik ben er in elk geval niet op uit om met mijn muziek een lach te scoren. Je wilt toch naar het gevoel toe, terwijl humor vaak een wapen is tegen het gevoel.

Wie vind je op dit moment tof?
Ik luister nu niet zoveel muziek. Maar ik heb zoveel geluisterd, naar elk genre, alleen dance ken ik niet zo goed.

Is dat een gemis?
Nou ja, dan moet ik weer op zo’n veld tussen al die mensen gaan staan. En wat ik daar dan van zie, vind ik altijd een beetje kinderachtig.

(Zet een hoog stemmetje op.) “We nemen een beetje terug, langzamer, o, iedereen wacht, wat zal er nu gebeuren jongens en meisjes, en o, daar komt ‘ie weer en nu een beetje harder en anders. Kom op, handjes in de lucht. Kom op.”

Ik weet het niet hoor. Of maak ik er nu teveel een karikatuur van?

Dat is aan jou.
Eigenlijk luister ik niet zoveel muziek thuis. Ik zet altijd een radiozender op met allemaal blues of een kanaal met oude rock ‘n roll. En soms wat nieuwe dingen die ik getipt krijg.

Zoals?
Ik zit even te denken, wat wordt me nou getipt? Het gebeurt steeds minder. In populaire cultuur wordt nu veel meer gesproken over series. Iedereen heeft het over Breaking Bad en Mad Men. Popmuziek is misschien wel te commercieel geworden en heeft zijn beste tijd gehad. Denk je niet? Mij valt het op dat je vroeger tenminste nog wist wie er op nummer 1 in de top 40 stond. Weet jij wie er nu op 1 staat?

Nee, maar dat komt ook omdat een hitlijst tegenwoordig minder waarde heeft, het is een nietszeggende lijst geworden. Er zijn nu zoveel meer manieren om te weten wat nieuw is.
Maar als je een groot radiostation opzet, dat is gewoon niet te doen. De muziek die ik daar hoor is zo kut.

Wat hoor je dan?
Kutmuziek. Dat lelijke synthesizergeluid dat Armin van Buuren ook veel gebruikt. Dat metalige, heel lelijk. De synthesizer bestaat al zo lang, kunnen ze daar niet eindelijk eens een goed geluid uit krijgen?

Dat mooie ding vierde zijn hoogtepunt in jouw tijd, de jaren tachtig.
Ik vond het toen al vreselijk. Blegh, wat had ik een hekel aan de muziek uit de jaren tachtig. In één keer werden er alleen maar zeikliedjes gemaakt. Ach, het is eigenlijk nooit veel beter geworden dan de Beatles en de Stones.

Hou op Hans, dit is een te erge ouwe lullenopmerking.
Maar het is wel een beetje zo. Zijn er bandjes waarvan jij vijftien steengoede nummers kunt opnoemen die in het collectieve geheugen staan gegrift?

Waarom zou een goed nummer in het collectieve geheugen moeten zitten?
Oké, laat ik het anders zeggen: noem vijftien nummers van een band die de tand des tijds hebben doorstaan. En ik denk zelfs dat de meeste bands het met me eens zijn als je vraagt of zij net zo goed zijn als de Beatles. Dan zullen ze zeggen: ‘Nee, we maken minder goeie nummers’. De jaren zestig bracht ook zo’n aardverschuiving teweeg. Het was vlak na de Koude Oorlog, de jeugd probeerde zijn vrijheid te veroveren. Dat zijn omstandigheden waar je nooit tegenop kunt. Behalve rap, daar gebeurde het ook. Public Enemy, Ice Cube, Wu Tang zelfs, dat vond ik fantastisch en echt nieuw. Ze borduurden voort op James Brown, maar toch tilden ze de muziek naar een heel ander, nieuw niveau. Dat vond ik heel tof.

Ging je toen wel naar shows?
Pfff, nee joh.

Jammer, ik had je iets meer up to date verwacht, Hans.
Ik hoor wel dat wat Pharrell doet heel slim en goed is. Aangenaam vooral, het is ook voor mij aangenaam. Maar ik krijg er geen kippenvel van, niet dat ik zeg: wow. Het is met fingerspitzengefühl geproduceerd, dat hoor ik, maar het pakt me niet bij de strot. Dat had ik bij Die Antwoord bijvoorbeeld weer wel. Toen dacht ik: ho, wacht eens even. Dus het gebeurt nog wel, zo eens in de tien jaar en daar wacht ik dan ook geduldig op.

Hans Teeuwen & The Painkillers speelt dit weekend op Solar Festival. Check de line-up en bedenk je goed: er zijn nog kaarten te koop.