Down The Rabbit Hole: een verslag van de ontmaagding van een jongedame in Beuningen

Down The Rabbit Hole is het kleine zusje van Lowlands en de grote concurrent van Best Kept Secret. Cue alle vaderlandse media met hun vergelijkende artikelen, ik probeer het feestje los te zien van haar familie. Een verslag van de ontmaagding van een jongedame in Beuningen.

HEEFT ZE HAAR BENEN GESCHOREN?
Down The Rabbit Hole vindt plaats bij De Groene Heuvels, een slecht onderhouden recreatieplas, en dat merk je. Desondanks is het een fijn en niet al te groot festivalterrein waar je nooit ver hoeft te lopen om je vrienden of je tent te vinden. Zoals we van organisator Mojo gewend zijn is de aankleding meer dan in orde, zijn er ook leuke dingen te doen als de bands je even niet boeien en is de sfeer top.

WAT HEEFT ZE AAN?
Hoewel er voor mij niet zoveel voor nodig is om de koppen van mijn medefestivalgangers in te willen slaan, heb ik me dit weekend bijzonder weinig geërgerd. Het publiek is ontspannen, normaal en niet te moeilijk en kleedt zich ook zo. Natuurlijk zijn er altijd de idioten in dierenpakken (WAAROM!?), indianentooien en vooral veel oudere jongeren met konijnenoren. De zestienjarige free huggers van Lowlands zijn gelukkig thuisgebleven.

Ik kwam nog wel deze gast tegen met een eenhoornbroek aan, al lijkt het erop dat hij zijn eigen hoorntje is kwijtgeraakt.

IS ZE SCHOON?
Ze heeft zich een paar uur geleden gedoucht, de wc’s zijn altijd net te ver weg maar wel schoon en ondanks het afschaffen van de bekertjesraapregeling (scrabblewoord!) is het terrein redelijk vrij van zooi.

HOE SMAAKT ZE?
Het eten is prima, hier en daar iets te pretentieus: eettentje Plenty serveert uitsluitend Ottolenghi recepten (maar wel gratis bitterballen tijdens de wedstrijd). De Lowlands hamburger is gelukkig aanwezig, pizza uit echte steenovens en glutenvrije crepes (hou op hoor). Het is geen Best Kept Secret niveau, maar dat heeft Down The Rabbit Hole ook niet nodig.

WAT IS DE SOUNDTRACK?
Niet superbijzonder en edgy, wel prima. Hoogtepunten zijn The Veils, Parquet Courts, John Wizards en The Black Keys. DeWolff lijkt steeds meer op Hanson. De Staat hebben we gelukkig gemist, maar het blijkt drie dagen lang onmogelijk om twintig meter te lopen en geen loslopend bandlid tegen te komen.

IS ZE KLEF?
Het valt mee. Als je Hozier en James Vincent McMorrow mijdt, en de testosteron-bom na de winst op Mexico, kom je niet al te veel vervelende tongende stelletjes tegen.

WIL ZE SPOONEN?
Ja. Drie nachten lang klemt ze haar bezwete, plakkerige benen tussen de jouwe. In tegenstelling tot de meeste festivals zijn er voor Down The Rabbit Hole geen dagkaartjes te krijgen en liggen we allemaal drie dagen op de camping. Behalve de festivalsnobs: die hebben een bungalow in het aangrenzende vakantiepark gehuurd.

IS ZE WILD?
Mwah. Tijdens Parquet Courts, misschien wel de beste band van het weekend, krijg je bier in je nek en een bescheiden pitje, maar halverwege het optreden begint de tent leeg te lopen. ’s Nachts komen we hier en daar muziekprofessionals aan de geestverruimende middelen tegen (die superlekker knuffelen), maar dat is het ook wel. De bezoeker is rustig, verkennend en vindt alles wel prima, maar komt hier niet om helemaal kapot te gaan.

KAN ZE TRUCJES?
Zeker. Er zijn veel verrassingen op het terrein te vinden die niet in het programmaboekje staan. Het Idyllische Veldje is ondanks de intense kutnaam een fijne hangplek met een rare ronddraaiende bar, prima eten en blanke-dreads-blote-voeten-volk dat afkomt op de hoelahoops. Dat geldt ook voor het al net zo vervelend genaamde Vuige Veldje. Om mysterieuze redenen vertelt de organisatie in alle communicatie over de mogelijkheid om zelf vlotten te bouwen, wat gelukkig niemand doet.

Het beste verborgen programma onderdeel is Wilde Haren, een area op de heuvel bij het hoofdpodium. Er is een zwembad, gratis kip (!!!!), een voetbalveldje, bier in blikjes en een geheime line-up vol Nederlandse hiphophelden. Het wordt gehost door Jiggy Dje en onder andere Kees de Koning, FS Green, Sir OJ, Dr. Moon en Sticks draaien er plaatjes.

Stickie Sticks

HEEFT ZE GEVOEL VOOR RITME?
Het valt te verwachten op een lelieblank festival: geen enkel gevoel voor ritme en er wordt om elke scheet geklapt. Stop daarmee.

HOE IS DE PILLOWTALK?
De teksten in de festivalkrant zijn geschreven door mensen op paddo’s, net als de aankondiging van Down The Rabbit Hole. Zullen we die wollige teksten gewoon aan de gebaksafdeling van Albert Heijn overlaten?

Er was trouwens ook nog iets met voetbal.

IS ZE DRUKBEZET?
Wij zijn natuurlijk de eersten, maar je hoeft niet bang te zijn dat je straks dit meisje met veel anderen moet delen: hoewel Mojo het houdt op 10.000 bezoekers, geloven we daar niks van. Daarbij is het festivalterrein comfortabel ruim opgezet voor het aanwezige publiek. Wel rept de organisatie nu al over uitbreiding naar uiteindelijk een man of 40.000, waarmee het een exacte kopie van Lowlands zou worden.

HOE VOELT ZE ZICH?
Een groot deel van het publiek bestaat uit Lowlands-afhakers, en voor hen voelt het misschien al even onwennig als voor de vers ontmaagde dame zelf. Je gaat misschien alleen maar met dit meisje mee naar huis omdat je vrienden je aan haar koppelden, of omdat je een biertje te veel op had, maar de volgende ochtend weet je het zeker: volgend jaar wil ik weer in haar bed.