Op Down The Rabbit Hole lijkt al het absurde ineens volkomen normaal

De Staat hield er vorig jaar een bosrave en op een bootje bleek zo’n beetje de gehele Nederlandse hiphopwereld op te treden. Vanaf de start van het festival drie jaar geleden is Down The Rabbit Hole de plek waar veel onverwachtse en onaangekondigde dingen gebeuren. Hoe makkelijk de vergelijking misschien ook is, het festival voelt toch alsof je het konijnenhol van Alice induikt waar niets is wat het lijkt en je door alle verrassingen niet meer weet waar je het moet zoeken. En dat was dit jaar niet anders.

In het bos wordt een lasershow gehouden, er zijn privéfeestjes in een container, er is een vuurplaats met politiek geëngageerd ballet en er is een grindcore-bingo. Er is zoveel dat ik me afvraag of ik voor dit festival wel geschikt ben. Door de hoeveelheid impulsen raak ik dermate afgeleid dat ik bijna vergeet dat er ook nog zoiets als muziek is. Zelfs wanneer ik van podium naar podium loop om wat optredens te gaan zien, blijft er niets hangen. De aantrekkingskracht van de pop-up feestjes is een stuk groter.

Het duurt tot Spidergawd op de vrijdagavond voordat ik doorkrijg hoe ik me tenminste nog een beetje op de muziek kan concentreren: door de pit in te duiken. Ik ken Spidergawd helemaal niet, en of het mijn muziek is weet ik achteraf nog steeds niet zeker, maar ik ben wel een stuk minder afgeleid en ik sta ineens tussen vrij dronken dertigplussers te springen en dat is best lachen. Vanaf dat moment besluit ik alleen nog maar vooraan te staan en dat levert geweldige shows op van onder meer Savages, The National en Anohni. Savages was strak, donker en energiek. The National was gewoon heel goed en Matt Berninger blijkt een zeer vermakelijke frontman, ook al zegt hij geen woord. Anohni was een emotionele protestactie opgevoerd als kunstwerk met Anohni zelf het hele optreden gekleed in een zwart gewaad.

Ik weet nog niet hoe, maar op Down The Rabbit Hole is dat wat vaak volkomen kut en absurd lijkt, ineens best normaal. Er is een kleihoekje waar volwassen mensen met een bloedserieus gezicht zitten te boetseren. De hele dag lang bouwen mensen aan een vlot om uiteindelijk in de volle regen er mee op het meer te kunnen varen. Op een heuvel graven mensen zonder reden kuilen. Het is pas de dag erna dat ik me afvraag hoe ik op een verlaten Mad Max-terrein met autowrakken en uitkijktorens ben beland. Het blijkt een aangrenzend paintball-terrein dat niet bij het festival hoort - schijnbaar ben ik tijdens het hip je hopje wat grenzen overgegaan. En zo snap ik achteraf nog wel meer dingen niet die op Down The Rabbit Hole volkomen logisch leken. Om je toch een beetje een beeld te geven van hoe het was kun je hieronder de fotoserie van Romee van de Ven bekijken.

Check ook festivals.vice.com voor al je ronkende festivalverhalen, winacties voor tickets, fotoreportages en meer.