FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

DJ Jean laat zich uit over de dj-clowns van nu

“Er zijn een heleboel van die gastjes die onterecht op dat podium staan.”

Vier jaar lang zat DJ Jean stil. Nou ja, stil – hij speelde steady honderden shows per jaar, maar nieuw materiaal bleef uit. Tot nu. Het afgelopen halfjaar verschenen er vijf tracks. Sommige leunen zwaar op de zwoelgeile clubsound waarmee hij groot werd (Think About It, Blow My Mind), terwijl Popacabana! en Pulp! (met Samuel L. Jacksons Bijbellezing uit Pulp Fiction) opzwepende party-anthems zijn – vandaar die uitroeptekens natuurlijk.

Advertentie

Hogere machten brengen ons samen in een opgedirkte loungebar, waar gefortuneerde zestigers veel te veel betalen voor quasi-exquise spijzen. Het is een beetje posh, had de hoofdredacteur van Noisey gewaarschuwd. “Sjiek de friemel,” oordeelt Jean. Door de speakers klinken inwisselbare zwijmelliedjes, speciaal gemaakt om je niet aan te storen. Het stoort ons mateloos. Gelukkig verstaat de peperdure Spa Blauw zijn vak en komt er een niet te stuiten spraakwaterval op gang. Van vermoeidheid is niets te merken, en dat terwijl Jean net terug is van drie dagen doordraaien in Portugal; een feestje dat eindigde met een ongewenste toegift van ‘Transvertragia’.

Noisey: Wordt het niet eens tijd voor een eigen vliegtuig?
DJ Jean: Daar moet je de centen voor hebben en dat ontbreekt er helaas aan.

Maar toch, drie dagen Portugal: je bent internationaal in beeld.
Het gaat nog niet zoals ik wil, maar er zit schot in de zaak. Ik ben erachter gekomen dat er meer gebeurt als je zelf in beweging komt, dan wanneer je geen flikker uitvoert.

En met ‘in beweging komen’ bedoel je platen uitbrengen?
Ja. Ik moet minder laks worden. Het is mijn generatie. Wij waren gewend om tot drie uur in bed te liggen. Je stond op een voetstuk. Alles kwam op je af. Er waren geen sociale media om bij te houden, je hoefde je niet te profileren.

Had je te laat door hoe de housewereld zich ontwikkelde?
Ik zag wel hoe de internationale markt veranderde, ik deed er alleen niets mee. Ik was de hele wereld over geweest. Amerika zat midden in de r&b. Op negen van de tien plekken waar ik draaide – laat ik zeggen, het boerenland van Amerika – stonden twee kippen en een ei. Dan kwamen ze naar me toe: where are the vocals? Ze snapten er helemaal niks van. Later zag ik de generatie Afrojack, Hardwell, Nicky Romero de grens overgaan. Ik dacht: laat ze maar. Been there, done that.

Advertentie

Achteraf zonde.
Wat er nu gebeurt gaat elk bevattingsvermogen te boven. Ze krijgen een ton tot een miljoen voor een uurtje draaien. Dat is wel fucked up voor mij, financieel gezien. Toen ik naar Amerika ging, waren de bedragen gelijk aan Nederland. Ik kreeg 2000 dollar voor een optreden. Dan moest ik eerst helemaal daarheen en kon ik één show op een avond doen. Hier doe je er twee of drie en slaap je in je eigen bed. De miljoenenslag heb ik gemist, maar ik lig niet in de goot. Ik ben niet verbitterd. Nog altijd heb ik 200 tot 300 boekingen per jaar, en dat op mijn leeftijd. I count my blessings.

Wat is je doel met de tracks die je nu uitbrengt?
Ik heb iets teweeggebracht in de jaren negentig. Ik zie dit als mijn scene, die ik bij een groot publiek bekend heb gemaakt. Je wordt voorbijgestreefd en dat is logisch – je kunt niet eeuwig de baas zijn, maar ik zal mijn huid duur verkopen.

Wat is de stand van zaken?
Van de vijf tracks zijn er vier in de Beatport top-100 terechtgekomen. Twee zelfs in de top-30.

Daar word je niet rijk van, toch?
Heel eerlijk: het gaat om iets van 500 downloads. Het is te belachelijk voor woorden, maar het is wel de graadmeter voor promotors en organisatoren wereldwijd. Als je drie keer achter elkaar in de top-10 staat, is je kostje gekocht. Dan ga je miljoenen verdienen, mits je het marketingtechnisch handig aanpakt. Het is net zo zielig als die DJ Mag Top 100. Een grotere gemanipuleerde fake-bende kun je niet verzinnen. Ik heb de statistieken gezien. Dan heeft zo’n dj 16 miljoen votes, waarvan er 15 miljoen uit Mexico City komen. Het zijn allemaal luchtkastelen. Met een goed IT-team om je heen heb je negentig procent meer kans om een goede dj te worden.

Advertentie

Jouw Beatport-downloads zijn niet fake?
Was het maar waar, zou ik bijna zeggen. Ik heb al mijn hele leven één ding niet onder controle en dat is mijn digitale shit. Geen idee hoe mijn eigen facebookpagina eruitziet, of mijn Twitter. Mijn mc en chauffeur houden dat bij.

Is geld een drijfveer voor je?
Ik denk dat iedereen liever meer dan minder geld verdient. Ik heb dure wagens gekocht en dat is fantastisch, maar zolang ik mijn hypotheek en benzine kan betalen en plaatjes kan blijven draaien, vind ik alles best. Dat ik nu weer de grens over wil is niet omdat die miljoenen daar liggen; dat zal toch een lastig verhaal worden. Het is serieus mijn eergevoel. Er zijn een heleboel van die gastjes die onterecht op dat podium staan.

In een interview uit 2006 zei je dat je voor de spiegel oefende hoe je op Trance Energy je handen in de lucht moest gooien. Lukt dat al?
Dat was natuurlijk een grapje. Er kwam in die tijd een nieuw soort dj op. Een soort clowns eigenlijk. Daar moest ik aan wennen. Ik had geen tijd voor die gekkigheid, ik moest mixen, platen opleggen. Mijn cd-spelers staan nog altijd op de vinylstand. Alle knoppen naar links. Ik gebruik zelfs geen effecten.

Hoe kijk je aan tegen de nieuwe generatie dj’s?
Ik zat een filmpje te kijken van Tomorrowland. Zo’n jonge gast staat zeven, acht minuten met zijn handen omhoog. Hoe kan dat? Heel simpel: premixes. Hoe vaak ik al niet heb meegemaakt dat een bekende naam voor mij draait en helemaal in paniek is als ik vijf minuten te laat kom. Zijn ze door hun setje heen. Het is te belachelijk voor woorden. Wat een dj’s!

Advertentie

Je bent vroeger zelf ook verguisd.
Ik kreeg een radioshow op 538, mijn platen kwamen in de top 40. Ik werd door mijn collega’s van toen – Remy, Isis, Marcello, Dimitri – een beetje verketterd omdat ik commercieel was. Zij zagen mij als een verrader van de clubscene.

Hoe voelde jij je daaronder?
Daar had ik schijt aan. Ik voelde me altijd al een outcast. Ik was een man van het volk. Vanaf dag één was mijn sound toegankelijk. Het was ik tegen de rest. Mijn strijd kon ik volhouden en winnen omdat ik het grote publiek achter me had. Toen house populair werd, toen het uit de kledingzaken klonk, hoefde je niet meer naar de RoXY of de iT. Dat was in mijn voordeel. Ik kon mijn muziek verspreiden, terwijl mijn collega’s veroordeeld waren tot de Randstad. In Schubbekutteveen trokken ze hun sound niet.

Zie je jezelf als een levende legende?
Daar kun je denk ik niet omheen. Of je nou fan van me bent of me haat, ik was de eerste die house naar een groter publiek bracht. De eerste die de wereld overging. De eerste die BN’er werd. Ik heb honderdduizenden cd’s verkocht. Ik heb de house niet uitgevonden en ik steek mezelf graag een veer in mijn reet, maar je kan er niet omheen dat ik een legendarische club-dj ben. Ontkent het maar eens.

Ik zou niet durven. Heeft dat BN’er-schap altijd in je voordeel gewerkt?
Ik heb een kutperiode gehad na dat bekende filmpje uit 2002. Ik had net Dancevalley Indoor gedaan. Ik was megalomaan, narcistisch, bezopen. Dacht dat ik de hele wereld aankon. Jarenlang werd ik ermee geconfronteerd, op elke plek waar ik kwam: hey, respect the skills, hè! Achter de boodschap sta ik nog steeds, maar in nuchtere toestand zou ik het natuurlijk anders verwoorden. Ik heb er een hoop gezeik mee gehad. Dan ben je al die jaren bezig, maak je één keer een slippertje en ineens word je als een mongool afgeschilderd. Ook muzikaal zat ik toen in een dipje. Tiësto en Armin hadden trance populair gemaakt. Ik had een hitje, Lift Me Up, dat ging ook richting clubtrance. Zo kwam ik in die hoek terecht, met Johan Gielen en Jurgen en zo. Achteraf was dat een fout. Dirty Dutch kwam op, Sneakerz, Nope Is Dope, Sexy Mother Fucker. Dáár wilde ik draaien, maar ik werd niet geboekt omdat ik te trance was. Dat gaf me echt hoofdbrekers. Oh, ik krijg opeens een memoryflash. Op een gegeven moment mocht ik toch op zo’n feestje draaien, in de Brabanthallen. Don Diablo draaide vóór mij, die was toen heel populair. Ik kom op en zie zo de eerste vier rijen meisjes voor het hek zich omdraaien en weglopen. Ik had mijn koptelefoon nog niet ingeplugd, alleen mijn aanblik was al genoeg.

Advertentie

Over meisjes gesproken…
Dat is ook zoiets waar ik nooit vanaf kom.

Sorry.
Ik heb er natuurlijk zelf prat op gegaan dat ik duizend vrouwen heb geneukt. Dat was tien jaar geleden, bij Spuiten & Slikken. Vorige week vroegen een paar jonge gastjes: waar sta je nu op? Eerlijk is eerlijk, het gaat verhoudingsgewijs wel wat langzamer. Als het er nu 1200 of 1300 zijn, mag ik in mijn handen knijpen. Dat vonden ze toch nog heel netjes.

Vind jij dat ook?
Op een gegeven moment breekt er een punt aan dat je geen sjans meer hebt met twintigjarigen. Dat is toch even kut. Vrouwen van dertig-plus zijn gelukkig niet meer de dertig-plussers van twintig jaar gelden. Die zaten toen al tien jaar uitgezakt op de bank met vier kinderen op schoot. In dat opzicht is er niet zoveel aan de hand, je moet je alleen een beetje aanpassen. Vanavond draai ik op de KEI-week (introductieweek voor Groningse studenten), daar is iedereen achttien. Dan ben ik voltrekt kansloos. Ze komen wel naar me toe om fotootjes te maken, maar vervolgens staan ze met mijn mc telefoonnummers uit te wisselen.

Jij slaapt vannacht alleen?
Zeer waarschijnlijk wel. Maar goed, als dat alles is.

Is dat alles? Of zijn er meer ouderdomskwalen?
Een halfjaar geleden, in de Albert Heijn. Ik kijk altijd naar de houdbaarheidsdatum en de ingrediënten, want ik eet graag gezond. Kan ik die kleine kutlettertjes op de verpakking niet meer lezen! Toch zal je mij niet met een leesbrilletje zien lopen. Dan ga ik liever dood.

Advertentie

Ben je zo ijdel?
Ik wil vasthouden aan wat ik het leukste vind op deze aardbol. Mijn leven heeft zich niet ontwikkeld in de zin dat ik geen gezin wil. Ik wil dezelfde feesten, dezelfde gekte. Het is de kunst dit zo lang mogelijk te rekken. Dat zullen sommige mensen misschien een beetje sneu vinden, maar dit is mijn leven.

Als je dit leuk vond, lees dan ook eens:

Dave Roelvink: Een uur lang hield een gast zijn middelvinger omhoog - denk je echt dat dat me raakt?"

Waarom een bekende Nederlander nooit serieus wordt genomen als dj

Wij gaan verhuizen naar een nieuwe pagina. Like Noisey Nederland