Britten zijn eigenwijs. Ze noemen een vrachtwagen geen truck maar een lorry, ze zeggen lekker aubergine in plaats van eggplant en de letter Z spreken ze uit als ZED. Dus geen Dragonball Zee, maar Dragonball Zed, en geen DJ E-Zee maarDJ E-Zed. Hij is misschien wel de meest eigenwijze Brit van de line-up vanAppelsap 2014, waar hij op deNoisey x Colors-stagezal optreden.Waarom? Omdat hij al dik 15 jaar het volledige Britse bass-spectrum superstrak aan elkaar mixt en daarbij zijn draaitafels gebruikt als muziekinstrumenten. Al die tijd liep de Britse underground met hem weg, en mede dankzij een paar vlammende Boiler Room-sets kreeg zijn carrière een jaartje geleden een onverwacht positieve wending. Ik sprak hem daarover op een snik- en snikhete zomerdag.Noisey: Hee meneer EZ, is het daar net zo verschrikkelijk heet als hier?DJ EZ:Ja, het is bijna niet te doen. Maar ik ga niet klagen, ik vind het eigenlijk wel fijn.Wat was je aan het doen op zo’n hete dag als deze?Elke woensdag ga ik door de tracks heen die mensen me opgestuurd hebben. Ik krijg echt heel veel opgestuurd in de meest uiteenlopende genres. Ik wil ze wel allemaal wel horen want er zitten echt toffe dingen tussen. Afgelopen week ben ik door iets van 300 tracks heengegaan. Daar zitten dan 40 goeie dingen tussen en zo’n 50 die niet verkeerd zijn. Dat is een hele klus, zeker als je druk bent.Ja, ik zag dat je tourschema echt heel druk is. Ondanks dat draaide je laatst pas voor het eerst in de USA. Hoe was dat?
Het heeft even geduurd ja, maar ik vond het heel erg vet. Tegen mijn verwachting kwamen er echt veel mensen op m’n show af. Vooral in New York kwamen er veel Britten en andere Europeanen op m’n show af, dus ik voelde me er aardig thuis daar in MOMA PS1. M'n maatje Todd Edwards was er ook. Zelfs in Hollywood was het hartstikke druk, en supervet dat ik mocht draaien bij Nightbass, samen met AC Slater bij Sound.Klopt het dat je ook hardcore hebt gedraaid in je beginjaren?
Ja, er vloog toen inderdaad wel eens wat hardcore tussendoor. Het is dan wel stukken sneller dan de andere dingen die ik vroeger draaide, maar ik hou gewoon van de energie in die muziek. Het heeft ook die rauwe en industriële vibe, die ik ook terughoorde in Detroit techno en acid house die ik toen veel draaide op mijn eigen piratenzender. Daarna ontdekte ik garage via Todd Edwards. Hij is nog steeds mijn god, Todd The God!Was het toen nog allemaal underground?
Jazeker! We draaiden veel house uit Amerika, die geproduceerd was rond de 120bpm, een standaard housetempo. In Londen pitchten we die platen op naar begin 130bpm, daar komt ook die term speed garage vandaan. Dat heb ik eigenlijk nooit meer losgelaten. Als je met tracks als Azzido Da Bass met Dooms Night aankwam, daar moest het publiek toch even aan wennen. We draaiden toen ook vooral nog op vinyl. Daardoor verspreidde de muziek zich minder snel en moest je wel met toffe shit aan blijven komen om het publiek een beetje te scholen. Nu is het door het internet iets lastiger om met exclusieve shit te komen.Vind je dat een voordeel of een nadeel?Het is een beetje van allebei. Het is nu makkelijker om je muziek te verspreiden, maar ook weer lastiger om in het enorme aanbod boven het maaiveld uit te steken. Maar met internet bereik je exponentieel meer mensen, dus dat is mooi.Je eerste Boiler Room-set heeft op YouTube iets van 600.000 views of zo. Is je carrière veranderd na die set?
Poeh, dat was echt een game changer voor me. Om eerlijk te zijn wist ik niet echt wat de Boiler Room was, voor m’n eerste set. Ik heb me een dag van tevoren even verdiept, en toen ontdekte ik dat een megaplatform was. De respons na die eerste set was echt overweldigend, en toen kwamen er boekingen uit de gekste hoeken van Europa binnen, en later ook nog wereldwijd. Later heb ik er nog eentje gedaan met iets meer voorbereiding. Die duurde drie-en-een-half uur, met een MC erbij een het laatste uurtje op vinyl, om te laten zien waar ik vandaan kom. Toch moest ik op een gegeven moment wel over op cd’s, omdat de vinyldecks in de meeste clubs gebruikt werden als onderzetter in plaats van als draaitafel. Je draait ook wel eens acht of tien uur aan een stuk. Hoe bereid je je daar in godsnaam op voor?
Dat is het mooie van de moderne technologie. Als ik van die marathonsets doe gebruik ik Traktor Scratch, omdat ik anders een enorme troep maak van al mijn platen en cd’s. Maar verder laat ik mijn selectie van het publiek afhangen, ik oefen eigenlijk nooit. Ik begin te draaien en neem dan het publiek mee op een reis langs allemaal verborgen pareltjes. Het is nogal intens, acht uur aan een stuk, maar ik vind dat eigenlijk het leukst om te doen.Hall hier je kaartje voor Appelsap.
Advertentie
Het heeft even geduurd ja, maar ik vond het heel erg vet. Tegen mijn verwachting kwamen er echt veel mensen op m’n show af. Vooral in New York kwamen er veel Britten en andere Europeanen op m’n show af, dus ik voelde me er aardig thuis daar in MOMA PS1. M'n maatje Todd Edwards was er ook. Zelfs in Hollywood was het hartstikke druk, en supervet dat ik mocht draaien bij Nightbass, samen met AC Slater bij Sound.Klopt het dat je ook hardcore hebt gedraaid in je beginjaren?
Ja, er vloog toen inderdaad wel eens wat hardcore tussendoor. Het is dan wel stukken sneller dan de andere dingen die ik vroeger draaide, maar ik hou gewoon van de energie in die muziek. Het heeft ook die rauwe en industriële vibe, die ik ook terughoorde in Detroit techno en acid house die ik toen veel draaide op mijn eigen piratenzender. Daarna ontdekte ik garage via Todd Edwards. Hij is nog steeds mijn god, Todd The God!
Advertentie
Jazeker! We draaiden veel house uit Amerika, die geproduceerd was rond de 120bpm, een standaard housetempo. In Londen pitchten we die platen op naar begin 130bpm, daar komt ook die term speed garage vandaan. Dat heb ik eigenlijk nooit meer losgelaten. Als je met tracks als Azzido Da Bass met Dooms Night aankwam, daar moest het publiek toch even aan wennen. We draaiden toen ook vooral nog op vinyl. Daardoor verspreidde de muziek zich minder snel en moest je wel met toffe shit aan blijven komen om het publiek een beetje te scholen. Nu is het door het internet iets lastiger om met exclusieve shit te komen.Vind je dat een voordeel of een nadeel?Het is een beetje van allebei. Het is nu makkelijker om je muziek te verspreiden, maar ook weer lastiger om in het enorme aanbod boven het maaiveld uit te steken. Maar met internet bereik je exponentieel meer mensen, dus dat is mooi.Je eerste Boiler Room-set heeft op YouTube iets van 600.000 views of zo. Is je carrière veranderd na die set?
Poeh, dat was echt een game changer voor me. Om eerlijk te zijn wist ik niet echt wat de Boiler Room was, voor m’n eerste set. Ik heb me een dag van tevoren even verdiept, en toen ontdekte ik dat een megaplatform was. De respons na die eerste set was echt overweldigend, en toen kwamen er boekingen uit de gekste hoeken van Europa binnen, en later ook nog wereldwijd. Later heb ik er nog eentje gedaan met iets meer voorbereiding. Die duurde drie-en-een-half uur, met een MC erbij een het laatste uurtje op vinyl, om te laten zien waar ik vandaan kom. Toch moest ik op een gegeven moment wel over op cd’s, omdat de vinyldecks in de meeste clubs gebruikt werden als onderzetter in plaats van als draaitafel. Je draait ook wel eens acht of tien uur aan een stuk. Hoe bereid je je daar in godsnaam op voor?
Dat is het mooie van de moderne technologie. Als ik van die marathonsets doe gebruik ik Traktor Scratch, omdat ik anders een enorme troep maak van al mijn platen en cd’s. Maar verder laat ik mijn selectie van het publiek afhangen, ik oefen eigenlijk nooit. Ik begin te draaien en neem dan het publiek mee op een reis langs allemaal verborgen pareltjes. Het is nogal intens, acht uur aan een stuk, maar ik vind dat eigenlijk het leukst om te doen.Hall hier je kaartje voor Appelsap.