FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Dit is wat we in een geur van bierscheten zagen op Noorderslag

Na drie avonden heel veel bands uit heel veel Europese landen hebben zien spelen, draait het op Noorderslag volledig om ons eigen volk.

Na drie avonden achter elkaar heel veel bands uit heel veel Europese landen hebben zien spelen, draait het op Noorderslag volledig om ons eigen volk: de Nederlandse artiesten. En dus maken op de zaterdag van Eurosonic Noorderslag de internationale industriemensen plaats voor de Groningers die wel van een *zet een Gruns accent op* lekker potje muziek houden. In een stampvolle Oosterpoort mengen ze zich met het laatste restje Nederlandse industriemensen, te herkennen aan het tandvlees waarop ze rondlopen en de weinig subtiele bierscheetjes. Dit is wat we zagen.

Advertentie

Foto: Sander Baks

Als eerste is Guus aan de beurt. Guus Meeuwis, die zijn eigen interpretaties geeft van Hollandse Meesters zoals Shaffy, Borsato en Herman van Veen. Kijkend naar het oeuvre van Guus zou je verwachten dat dat een groot feest moet worden, maar om de een of andere reden staat hij bloednerveus op het podium en wordt ieder nummer gedowngraded tot een sloom aftreksel van de hits die het ooit waren. (AM)

Het is te gek om te zien hoe Yuko Yuko met elk optreden beter lijkt te worden. Elias Elgersma - om wie het vooral draait in deze band - is de tofste gast outta Friesland van dit moment. Hij is het jochie dat op de basisschool verveeld achter in de klas zat, wippend op de achterste poten van de stoel en op de middelbare school uitgroeide tot die iets te bleke, pukkelige jongen die te veel blowde en thuis op zijn kamer in zijn eentje aan muziek knutselde. We mogen in onze handjes knijpen dat dit soort gasten ook in Nederland bestaan. Yuko Yuko is een cultfenomeen in wording die indie met swag maakt - lome, stonede pop. En ja, dat is inderdaad een verdomd vette combinatie. (FF)

Snowappel zijn drie opgedofte dames in witte jurken met een achtergrondbandje. Het geheel ligt heel dicht tegen het pretentieuze aan, maar hun melancholisch vrolijke countrypop liedjes zijn heel erg catchy, en de schattige dankbaarheid van de meisjes is heel erg overtuigend. (AM)

Foto: Sander Baks Noorderslag lijkt hiphop niet echt te snappen. SBMG, Bokoesam, Cho en Broederliefde krijgen ieder een kwartier in hetzelfde hiphopblok. Een poging van de organisatie om het Noorderslag-publiek dan misschien toch eindelijk met rap te verenigen. Het kan trouwens ook zijn dat hiphop Noorderslag niet snapt. SBMG en Broederliefde doen allebei een warrige set die in een club misschien werkt, maar in een tamme zaal die liever The Afterpartees ziet niet. Cho vraagt wel erg veel van het publiek en noemt ze stiff wanneer ze niet meezingen met een nummer dat ze niet kennen. Ik vind het moeilijk om daar iets over te zeggen, want ergens heeft hij totaal gelijk, het publiek is inderdaad stiff. Bokoesam redt gelukkig het uurtje en doet godzijdank Infrarood met Ronald Flexy en Idaly. (AvG)

Advertentie

De ondertussen toch wel gesettelde undergroundband Nouveau Vélo laat een stampensvolle kelder wegdrijven over een golf van gitaarnoise, en net als je denkt in de hemel te spacen gooit een catchy popritme je weer terug op aarde om te dansen. Zeker een van de beste bands die dit jaar never zal doorbreken. (AM)

Sevdaliza is een mindfuck. De oorspronkelijk uit Iran afkomstige Rotterdamse staat op het podium als een schat uit een ver, exotisch oord. Een supersexy mens in een zwarte, licht doorschijnende jurk met diep decolleté en flink gespierde armen die vrij donkere, trage nummers maakt. Zonder veel gebruik van licht, beweegt ze zich sensueel over het podium. Op zo’n manier dat het lijkt alsof ze elk moment kan gaan strippen. Op een bepaalde manier heeft het iets plats, maar juist omdat haar muziek dat totaal niet is - spannende futuristische, licht duistere pop - werkt het als een malle. Jammer genoeg was het niet heel erg druk. Misschien is ze wel gewoon te geil voor Nederland.

*Ik lijk misschien te suggereren dat elke striptease plat is, dat is echter niet mijn bedoeling. Voor zo’n boute stelling heb ik te weinig stripclubs van binnen meegemaakt. (FF)

Een stuk meer grunge maar goed vergelijkbaar met Nieuwe Fiets is het Rotterdamse The Afterveins. Een stel jongen weirdo’s waarvan er één eigenlijk alleen met een zonnebril op, in zijn onderbroek, met een tamboerijn staat te swingen. Als dan de bassist tijdens een van de nummers een doos vol cassettes uitdeelt is het publiek verkocht. (AM)

Advertentie

Net als Sevdaliza lijkt ook zangeres BEA iets te gaan doen in het buitenland; zowat alle belangrijke internationale muziekblogs pikten haar eerste tracks op. Alle twee zijn ze het voorbeeld van hoe steeds meer nieuwe artiesten te werk gaan: niet meteen alles prijsgeven, maar beetje bij beetje. Eerst eens een video, een track en dan misschien een EP, en vooral niet happig zijn op interviews. Het is een aanpak die bij BEA alleen niet supergoed uitpakt. Er ontstaat een onbedoeld (want er is genoeg over haar op het web te vinden) soort mysterieuze sfeer om haar heen die - in tegenstelling tot bij Sevdaliza - live direct verdwijnt. Tijdens haar EP-presentatie in de Paradiso was ze nog het giechelende, zenuwachtige meisje. Dat is ze nu niet meer, gelukkig, maar het is verre van mysterieus of spannend maar eerder stijfjes. Ach, daar kan natuurlijk altijd nog iets aan gedaan worden. Dus laten we het gewoon eens over de muziek hebben, en over dat Benny Sings achter de toetsen zit en het verder gewoon vet klinkt. Dat dus. (FF)

Gender, booty, dans, beats. Dat is wat je krijgt bij Cookachoo. Een transgender Arabier, een pooierige donkere guy en een big booty blondine frontvrouw. Dit is wat er gebeurt als je alle muziekcliché's van het afgelopen jaar op één hoop gooit en er een soort van supervet kunstwerk van boetseert. De zaal ontploft. Alle festivals gaan aankomend festivalseizoen deze shit boeken, dat is duidelijk.

De kleine zaal van de Oosterpoort is een soort theaterzaal, met aan de zijkanten trapsgewijs groene, net iets te harde bankjes. Een minuut voordat Mr. Polska opkomt, zit daar een handjevol mensen. Op de vloer is er nagenoeg niemand. En dus is het bizar om te zien hoe de zaal toch in nog geen vijf minuten vol staat en iedereen - zelfs de heupwiegende 50-plussers die voor Dotan naar Noorderslag kwamen - met een vette grijns op het gezicht staat, met bier gooit en danst alsof het het allerlaatste - én mooiste- feestje van de avond is. Polska kwam dan misschien niet met de beloofde show van Beyoncé-proporties, hij nam wel Frans Duijts mee. Fucking Franssie, de volkszanger cq. bekendste sloopwerker van Nederland waarmee Polska het nummer Discodochter zingt; een weird soort tranentrekkende smartlap. Al stijgt het optreden op sommige momenten tot ongekende platheid, op de een of andere manier blijft het tof. En dat heeft vooral met Polska zelf te maken: deze gast geeft zich compleet, met alles wat er in dat lichaampje aan energie zit. Zijn teksten - hoe lomp soms ook - komen rechtsstreeks uit zijn hart. Polska is de kleine snoller met fucking vuur in zijn donder. Zonder twijfel het beste van de avond. (FF)

Als een van de afsluiters staat zZz in voor een zaal vol behoorlijk lamme gasten die zijn gekomen om een eind aan deze avond de moshen. Eigenlijk niemand in de zaal staat stil en hoewel de band na een half uur spelen aan het eind van hun latijn lijkt te zijn scandeert de dat ze meer willen. Dat krijgen ze dan ook, en zZz speelt compleet gesloopt gewoon nog even door. (AM)