Zo gaat het er op elke after aan toe

Na een lange nacht dansen en kauwen is voor de meeste mensen het feestje nog niet afgelopen. Nee, het is doorhalen geblazen. Ik spreek hier niet over stap drie uit grootmoeders breihandboek, maar over het fenomeen het-klokje-rond-wakker-blijven op een after. De ideale plek om na een feestje het gevoel van oneindigheid en liefde te delen, de euforie zo lang mogelijk uit te rekken, om vervolgens bleek en terneergeslagen af te druipen. Dit is hoe elke after ooit verloopt.

Het begint allemaal een uurtje of wat voordat de club dichtgaat met lichte paniek en het aanklampen van volslagen onbekenden met de eeuwige vraag: waar is de after?

Het is gelukt: je hebt een adres van iemand. Tandenklapperend begeef je je aan de fietstocht – het is koud en vermoeiend, want er zit iemand bij je achterop. Eenmaal aangekomen op de bestemming heeft de chaotische gezelligheid een positieve uitwerking: er is muziek, mensen delen thee aan elkaar uit en twee gasten proberen alvast voorzichtig de dansvloer op gang te brengen. Na liefdevol de hand van de gastheer (m/v) te schudden, stal je zo strategisch mogelijk je spullen uit en zoek je een plekje op om de kat nog even uit de boom te kijken.

Je bent geacclimatiseerd na een glaasje water voor je gortdroge mond en een puntje snel voor in de neus. De persoon naast je vraagt of jij je ook zo chill voelt, hoe je avond was en welke drugs je hebt gebruikt. Het gesprek escaleert direct, en voor je het weet luister je naar anekdotes over mensen die je niet kent of je bent slachtoffer van iemands volledige levensverhaal. Er is geen speld tussen te krijgen. Je gedachten dwalen af naar de inhoud van je envelopje, terwijl je af en toe knikt en iets zegt als ‘ja, dat heb ik dus ook altijd’, zonder echt te weten waar het over gaat. Je excuseert je en loopt naar de wc. Terwijl je opstaat roept iemand of er een iPhone 4-oplader aanwezig is.

De gordijnen zijn dichtgedaan en naast halve liters bier worden er flink wat buisjes G weggespoeld met een sapje. Dit is het moment waarop naast glazen, halflege blikjes, de plantenbak en een kaars, ook de grond dienst begint te doen als asbak. Wel zo gemakkelijk. Je neemt nog een halfje van het een of ander en de sfeer zit er goed in. Er ontstaan spontane vriendschappen die aanvoelen alsof je mensen al jaren kent. Waar kom jij vandaan? Zullen we een keer samen eten? Ondertussen heeft iemand met volle overtuiging de soundtrack van zijn leven opgezet.

De tijd vliegt voorbij. Ook zijn er ineens twintig mensen bijgekomen – waarvan minstens de helft lijkt op toevallige voorbijgangers. De sfeer wordt grimmig. De man of vrouw des huizes is onzeker en twijfelt of de maximale capaciteit is bereikt. Uit voorzorg gaat de haak op de deur. Er blijken een paar sfeerbepalende mensen tussen te zitten, die luidruchtig de show stelen en handtastelijk worden. Ogen rollen en gezichten lijken te smelten.

Het lijkt steeds meer op een dierentuin. Met draagbare speakers wordt er een feestje op de badkamer gevierd. T-shirts gaan uit voor welverdiende afkoeling. Het ruikt naar zweet. Mensen wachten een half uur totdat iedereen een lachgasballon in handen heeft. Iemand maakt spastische bewegingen op de grond, iemand staart voor zich uit met een tot op de filter opgerookte sigaret en twee geile donders duiken stiekem de slaapkamer in. Een enkeling houdt het niet meer en probeert ergens een dutje te doen. Plots staan de onderburen voor de deur, of de muziek alsjeblieft wat zachter mag. Als gevolg is de gastheer/vrouw niet meer bij de volumeknop weg te slaan.

Het grootste gedeelte van de bende is na uitingen van dank en liefde naar huis vertrokken. De overgebleven mensen beseffen dat het proviand is opgeraakt. Waar iedereen eerst ongegeneerd alles consumeerde wat los en vast zat, durft bijna niemand de laatste restjes op te eisen. De eerste plannen worden in de groep gegooid. Wie gaat er naar de supermarkt voor sigaretten, wat Breakers en bananen? Wie belt er nog een nummertje? Velen doen alsof hun neus bloedt, maar gelukkig zijn er een paar regelneven aanwezig. De gekte is bedaard, en tegelijkertijd daalt het besef dat de after niet voor eeuwig is. Het langdurige dilemma of je vertrekt of niet begint. Sommigen gaan erover in discussie en druipen uiteindelijk zichtbaar gedeprimeerd af.

Het dode punt is officieel bereikt. Je vraagt je af waar je in hemelsnaam mee bezig bent. Je voelt je een beetje vies en beschaamd. De huiseigenaar, die eigenlijk al een tijdje geleden wilde gaan slapen, durft er niemand uit te trappen. Het is ongemakkelijk en pijnlijk. Dan komt er een compleet nuchtere huisgenoot thuis. Je wordt vriendelijk verzocht om op te donderen. Je helpt even mee opruimen en gooit een natte asbak leeg in de prullenbak. Als je op je fiets zit, voel je je geen onderdeel van de bewoonde wereld.

Je bent thuis. Eenzaam staar je naar het plafond. Je checkt de sociale media op je telefoon en na een halfslachtige poging tot masturberen val je met moeite uiteindelijk in slaap.