Kijk lang en heel goed naar het gezicht op de foto hierboven. Is dit een van de meest herkenbare regisseurs van onze tijd, met een blik in zijn ogen waarmee je normaal naar een bejaard familielid kijkt die een ongelukje heeft gehad tijdens het kerstdiner? Of is dit het achteloze gezicht van een man die zojuist een paar miljoen heeft afgetikt voor één cd?Afgelopen augustus deden we nog lacherig over het feit dat nog niemand het Wu Tang Clan-album van 5 miljoen dollar had gekocht en het debakel rond dit culturele artefact zich voortsleepte. Het gaat hier om het album Once Upon a Time in Shaolin, verpakt in een gegraveerd zilveren en nikkelen doosje. Het bevat ook een met leer gebonden boekwerkje met bijdragen van alle Wu Tang-leden, het gehele voetbalelftal van Barcelona en andere veel te rijke mensen. Het idee erachter was dit: dit is zo absurd duur en onbereikbaar voor de gewone sterveling dat dit object in z’n eentje de waarde de hele 21ste-eeuwse muziekindustrie zou moeten herstellen. Wat een grap. Maar het wordt nog grappiger. Eergisteren meldde tijdschrift Forbes namelijk dat iemand het daadwerkelijk had gekocht.
Advertentie
Het album was eindelijk verkocht via het veilinghuis Paddle 8, die hiervoor ook al werk verkocht van Jeff Koons. Deze man maakt er een sport van om de meest banale en alledaagse dingen te verheffen tot kunst. Ook verkocht dit veilinghuis het werk van Damien Hirst. Hij joeg ooit 9000 vlinders over de kling voor een tentoonstelling voor stadsmensen die vergeten waren hoe het is om in een bos te lopen. De koper van het Wu Tang-album wilde graag anoniem blijven. Wij zijn er echter behoorlijk zeker van dat het Quentin Tarantino is. Het is sowieso Quentin Tarantino. Geen twijfel over mogelijk: Tarantino. Hier volgen alle redenen die ons hiervan zo zeker maakten.
Volgens Forbes zou het gaan om een Amerikaan. Tarantino is vies rijk.
Quentin Tarantino is een enorme Wu Tang-fan
Tarantino is idolaat van de Wu. Hij is geobsedeerd door de Kung Fu-thema’s in hun muziek en riep de hulp in van Wu Tang-rapper en producer RZA voor de soundtrack van Kill Bill. Tarantino hielp RZA ook bij zijn regiedebuut The Man With the Iron Fists en acteerde daar ook nog eens in. Hij is gespot in een Wu Tang-shirt zonder mouwen. Geen man boven de dertig met een beetje zelfrespect zou dat durven dragen, tenzij je je devotie aan de Wu wilt uiten – of minderjarigen bang wilt maken. Hij chillt ook graag met Wu Tang-leden. Dat vindt hij zo leuk, dat hij graag op de koop toe neemt dat hij tegen dit gezelschap witter dan wit afsteekt. Bovendien kan hij deze gangsters nog een lesje leren in angstaanjagende blikken.
Advertentie
Tarantino doet graag impulsieve aankopen als het gaat om zijn passies
In 2007 redde hij een bioscoop in Los Angeles van herontwikkeling en liet de familie die het runde op hun plek. Hij verantwoorde deze nobele actie als volgt: “Zolang ik leef en rijk ben, zal The New Beverly blijven bestaan en double feature films in 35mm laten zien.” In 2014 nam Tarantino de programmering zelf over. Nu laten ze alleen zien wat hij wil.
Tarantino haat het digitale tijdperk
“Ik heb helemaal niks met streaming”, zei Tarantino in een artikel van IndieWire. “Ik wil iets tastbaars in mijn handen. En ik kan al helemaal geen films kijken op een laptop. Ik gebruik ook geen Netflix of iets dat er op lijkt.” Hier klinkt hij volgens mij best wel als een kerel die zijn muziekalbums het liefste koopt in gegraveerde zilveren doosjes, vervaardigd in Marokkaanse bergen.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
In 2007 redde hij een bioscoop in Los Angeles van herontwikkeling en liet de familie die het runde op hun plek. Hij verantwoorde deze nobele actie als volgt: “Zolang ik leef en rijk ben, zal The New Beverly blijven bestaan en double feature films in 35mm laten zien.” In 2014 nam Tarantino de programmering zelf over. Nu laten ze alleen zien wat hij wil.
“Ik heb helemaal niks met streaming”, zei Tarantino in een artikel van IndieWire. “Ik wil iets tastbaars in mijn handen. En ik kan al helemaal geen films kijken op een laptop. Ik gebruik ook geen Netflix of iets dat er op lijkt.” Hier klinkt hij volgens mij best wel als een kerel die zijn muziekalbums het liefste koopt in gegraveerde zilveren doosjes, vervaardigd in Marokkaanse bergen.
