Deze reclames slaan de plank behoorlijk mis met hun muziekkeuzes

Volgens de NS is dit een eenzame jongen met een drankprobleem. We willen geloven dat de melk die we drinken uit een koe is gekomen die in een Hollandse wei heeft gestaan, en dat ons bier wordt gebrouwen door een gepassioneerde jongeman met een baard en een fiets zonder remmen. Authenticiteit sells, en dat is niet iets van de laatste jaren. Om die sfeer aan een product te geven wordt er in reclames regelmatig gebruik gemaakt van muziek uit de jaren zestig en zeventig. Je weet wel, toen de lucht nog schoon was, het design guitig en de mensen ook zo graag zuurdesemspeltbrood aten.

Het creëert valse nostalgie naar een mooie tijd die nooit bestaan heeft.

Die periode wordt regelmatig aan ons gepresenteerd als het laatste tijdperk van onschuld, waarna we in de jaren tachtig en negentig collectief onze zielen verkochten aan doorgeslagen kapitalisme en het internet. Leuk hoor, maar volslagen karikaturaal en geromantiseerd natuurlijk. Met wat historisch besef en een beetje voorkennis kun je weten dat veel liedjes uit de sixties en seventies niet over liefde en vrede gaan, maar dat ze een afspiegeling van de realiteit waren. Een realiteit waarin drugs en geweld en andere ellende ruimschoots aanwezig waren. De volgende commercials slaan de plank dus eigenlijk behoorlijk mis met hun muziekkeuzes – die verhalen namelijk niet over one love, maar over no love. Het enige wat daardoor gebeurt is dat de muziek valse nostalgie creëert naar een mooie tijd die nooit bestaan heeft.

Deze jongens zingen Lou Reeds Perfect Day omdat ze het zo verdomd naar hun zin hebben met gamen. En de PS4 is natuurlijk zo goed dat het net voelt alsof je in de game zit, in plaats van in je gore joggingbroek op de bank. Misschien is de PS4 wel net zo verslavend als heroïne. Want o ja, daar schijnt het nummer over te gaan. We kunnen helaas niet meer aan Lou zelf vragen of die mythe nou klopt of niet, maar de verdenking is er – heroïneverslaving. Dat bedoelden jullie toch, Sony?

Het gaat hier om Intens Gevoel, dat moge duidelijk zijn. Het rijden in deze auto geeft je hele intense gevoelens (iets met wegligging of een prettige pook?), zo mooi dat je er van op de hemelpoort wilt kloppen. Dat klinkt al lichtelijk suïcidaal, maar het nummer gaat dus over een sherrif die aan een schotwond bezwijkt. Dat wil je toch niet met je nieuwe auto associëren?

Och wat een heerlijk oudhollandsch tafereel: de voetbal is afgelast vanwege het kutweer en dan door de stortregen naar huis fietsen, alwaar de ontbijtkoek wacht. Het groen groen groene gras van thuis, je kunt het bijna ruiken. Bijna, want je ligt in een dodencel. Wie de moeite neemt om het nummer af te luisteren komt erachter dat het prachtige tafereel van thuiskomen de droom van een crimineel is, die voor de laatste keer wakker wordt in de dodencel. Blonde meisjes, koek en de doodstraf. Doe maar niet.

Deze bewijst dat de hang naar muzikale authenticiteit niet alleen iets is van het laatste decennium. Eigenlijk is het nog best een leuke vondst om dit nummer te gebruiken voor een besturingssysteem dat om een startknop draait. Dat de tekst van het nummer toch eigenlijk alleen maar over seks gaat, wil ik ook nog wel door de vingers zien: “If you like it you can slide it up” en “You make a dead man come” laten wat mij betreft weinig te raden over. Maar de tekst van het refreintje van Start me Up is “You make a grown man cry”. En zoals we ondertussen allemaal weten, dat is precies wat werken met Windows veroorzaakt: huilen.

De slogan ‘Let’s make things better’ is bij Philips ondertussen vervangen door ‘Sense and Simplicity’. Maar toen ze de vorige nog gebruikten, paste Getting Better van The Beatles daar natuurlijk perfect bij. Beter is een relatief concept. De griep is beter dan tuberculose, maar ik verlang toch niet naar de griep. Het is bekend dat John Lennon een volslagen lul was tegen vrouwen (tot hij Yoko ontmoette) en ook dat hij verantwoordelijk was voor de volgende tekst uit Getting Better: “I used to be cruel to my woman. I beat her and kept her apart from the things that she loved. Man I was mean but I'm changing my scene. And I'm doing the best that I can”. Fysiek geweld en geestelijke mishandeling door isolatie, maar nu doet 'ie zijn best hoor. Vast beter, maar nog steeds geen situatie om te ambiëren.

Deze reclame had geen misplaatste muziek nodig om je enigszins achter de oren te doen krabben. NIEMAND is namelijk ooit zonder vertraging, een overvolle trein met alleen nog een staanplek in de gang of een haperende OV-chipkaart op zijn bestemming aangekomen. Deze reclame is een sprookje, een droombeeld. De muziek die eronder staat, en aan het einde meegezongen wordt, is Piano Man van Billy Joel. Dat past perfect, met een tekst over drankzucht en verloren dromen van de bezoekers van een sleazy bar; het zou me niet verbazen als we de directie van de NS ook in die bar zouden aantreffen.

Misschien is het wat cynisch of betweterig van me om het zo te bekijken. En ik weet heus wel dat het de reclamemakers natuurlijk aan hun reet kan roesten wat de eigenlijke betekenis van een liedje ooit was, zolang het maar lekker klinkt en vooral goed verkoopt. Maar stuk voor stuk zijn het goede nummers, alleen door ze zo in te zetten doe je geen recht aan de geschiedenis van de muzikanten die ze voortbrachten. Vroeger was het niet beter dan nu – nooit was het beter dan nu.

Fay --> Twitter --> @fayvanderwall