De vloek van de gastenlijst

In deze era van kosteloosheid is gratis niet alleen de norm, het is ook cool. Dit is inmiddels zo erg aan de hand dat mensen hun leven aan het verzieken zijn: de gastenlijst is voor veel mensen ‘in de scene’ vaak nog de enige reden waarom ze naar een feestje gaan. Of je nou door de jaren heen hier en daar wat opwarmsetjes hebt gedraaid of een broer kent van iemand die een tijdje organisator is geweest van een technofeest dat al zes jaar niet meer bestaat: het snoepen van deze kaas maakt je een verwend en arrogant schepsel. Letterlijk hoorde ik iemand een keer zeggen: “Anders ben ik maar een bezoeker.” Maar een bezoeker? Get the fuck outta here! Ik doe een poging om dit slag volk eens wakker te schudden, want met gastenlijst loop je zomaar het risico op een suffe avond. Hier zijn vijf redenen waarom je bij het kopen van een kaartje niet met het schaamrood op je kaken als een loser op de dansvloer hoeft te staan.

Ik weet dat je elke maandagochtend denkt: fuck, daar gaat die klotewekker, alwéér een volle werkweek voor de boeg om mee te kunnen draaien in deze never ending kapitalistische maatschappij. Maar denk je nou echt dat het geld bij een artiest op de rug groeit? Door een kaartje te kopen geef je support en waardering aan datgene wat je op weg naar je werk graag luistert. Brood op de plank van artiest A betekent nieuwe pokoe B in jouw oren – gun iets.

Daar sta je dan tussen al je coole matties die met een ‘kijk mij nou VIP zijn’-attitude een blikje bier van de backstagekoelkast drinken. Jij niet, want jij moest gewoon betalen. Maar fok dat – je wannabe-VIP-vriendjes zouden zich moeten schamen omdat ze niet mee wilden lappen voor je kaartje. Ook is het hebben van een dergelijk aura juist de minst coole eigenschap waarover een feestganger kan beschikken: wanneer je gewoon een kaartje koopt voel je je waarschijnlijk niet zo verheven, en ja mensen, dat is een goed ding. We are one. Peace and love.

Naast gratis drinken maakt dit volk ook graag gebruik van de voorzieningen achter de schermen. Hier staat een heerlijke plofbank klaar om het coole-mensen-netwerk te onderhouden en stiekem een snuif te doen. Maar die mensen missen met hun passieve ass de halve show – jammer joh. Het kopen van een kaartje houd je daar waar je hoort te staan; om een paar Zwolse grootheden te quoten: niet in de VIP, maar midden in het publiek.

Tijdens het brakke zondagontbijt realiseer je je dat je teringveel geld hebt uitgegeven. Een gastenlijstplek bespaart inderdaad wat centen, maar tegelijkertijd maakt het deze typische Nederlandse drang naar de bonusweken alleen maar groter. Je wil óók gratis drank, gratis garderobe, gratis kluisje, gratis merchandise, gratis wifi én gratis wc-papier. Oftewel, je bent het opperhoofd van de motherfucking gratisgeneratie aan het worden en elk kwartje over de toonbank voelt als een rib uit je lijf. Het kopen van een kaartje houd je met beide benen op de grond. En zeg nou eerlijk, smaakt een welverdiend biertje niet gewoon beter?

Wanneer je thuiskomt of op de after bent beland, denk je nog eens terug aan je avontuur. De meest doorslaggevende factor van je geslaagde avond blijkt het feit dat je op de lijst stond. Hoe dan? Hadden ze je naam speciaal met inkt en ganzenveer opgeschreven? Als je gewoon een kaartje koopt ben je wel wat geld kwijt, maar laat je het plezier terugkeren naar waar het thuishoort: omdat je avond het nu écht waard moet zijn, sta je niet in stand-by stand naar het podium te turen, maar krijgt zelfs je zesde zintuig meer prikkels dan twee humpende egels. Door te betalen voor spectaculaire dansmoves, rondvliegend bier en onverwachtse wietdampen sta je dus dichter bij de essentie van waarom je überhaupt daar wilde zijn: een gruwelijke avond hebben. Je hecht er letterlijk waarde aan en daarmee doorbreek je het virus dat gastenlijst heet.