FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

De eerste dag op Eurosonic/Noorderslag

Het netwerken begon al in de trein en de eerste band die ik zag was gelijk goed. Prima begin dus.

Officieel begint Eurosonic al op woensdag, maar het is al snel duidelijk dat deze dag eigenlijk alleen bedoeld is om alle internationale business peeps te kunnen ontvangen. Van drie uur ‘s middags tot waarschijnlijk diep in de nacht is het een drukste vanjewelste bij de Oosterpoort - waar alle afgevaardigden zich moeten registreren, een geplastificeerd naamplaatje en een goodiebag vol met informatief papier krijgen. Die drukte bestaat dan ook voornamelijk uit mensen die in gebrekkig Engels zo vriendelijk mogelijk tegen elkaar doen. Ofwel: het netwerken is begonnen.

Advertentie

Al was dat netwerken al begonnen in de trein. In de zorgvuldig uitgekozen stiltecoupé waarin ik mij verplaats richting hoge noorden zitten een stuk of zeven Britten al driftig visitekaartjes uit te wisselen. “Aaayy! How you been, looking good mate!” En als een van de jongens een boete krijgt omdat hij geen treinkaartje heeft, legt iedereen een beetje geld bij. Vriendelijk gebaar, of netwerkstrategie? Maar hé, Eurosonic is dan ook wel een van de belangrijkste netwerkevenementen van Europa, en zonder een beetje ass kissing kom je ook nergens.

Als je een ‘gewoon’ kaartje hebt gekocht en geen keycord met naamplaatje om je nek hebt hangen, behoor je tot een minderheid die niet overal zomaar binnenkomt. Maar gelukkig is er al enige muziekprogrammering op deze eerste dag. En ook als je helemaal geen kaartje hebt, kan je natuurlijk ook gewoon een willekeurig café inlopen om daar naar de randprogrammering te kijken, die volgens mij wel drie keer zo groot is als het officiële programma. Omdat ik niet echt een reden heb om mezelf in het netwerkgeweld te gooien, bezoek ik ook maar gewoon de muzikale acts, daar gaat het uiteindelijk toch om.

Dat bezoek begint in mijn geval bij het IJslandse Mammút, en ik durf het bijna niet te zeggen, maar het is een indrukwekkende combinatie tussen Björk en Sigur Rós. Er zal daar wel iets in het water zitten waardoor iedereen larger than life post-pop gaat maken. De zangeres is waarschijnlijk de overzeese tweelingzus van Roos Rebergen, want ze weet niet zo goed wat ze tegen het publiek moet zeggen, maar wil wel graag, en dat maakt haar ongemakkelijk en schattig tegelijk.

Hierna volgt Melanie de Biasio, een Vlaamse jazz-zangeres die net de European Border Breakers Award voor België heeft gewonnen. Hoewel het hele mooie muziek is en ze prachtig kan zingen is het zo midden op de avond toch lastig te behappen. Niet zo gek dat ik achter mij de volgende woordenwisseling opvang: “Was dit nou die Belgische Melanie de Basio?” “Nee volgens mij is dit Enya.” Dan maar kijken bij God Damn, twee kleine dikkige jongens uit de UK die een soort garagemetal maken. Prima afsluitertje.