Dit zijn objectief gezien de naarste Nederlandse hits uit de jaren negentig

De jaren negentig waren zo slecht nog niet. Het Nederlands elftal kwalificeerde zich nog weleens voor een eindtoernooi, een patatje met kostte twee kwartjes en je schreef elkaar af en toe nog eens een brief. Terugkijkend moeten we echter concluderen dat er in de jaren negentig een hoop wanstaltige muziek is uitgebracht, ook in Nederland. En de nummers die we toen goed dachten te vinden, blijken de tand des tijds niet te hebben doorstaan.

Dit zijn objectief gezien de 11 stomste Nederlandse hits uit de jaren negentig:

Deze nummer 1-hit was oorspronkelijk bedoeld voor een reclame van de Postbank. De volgende keer dat je je door dit nummer zo verbonden voelt met alle andere mensen op dit hele kleine stukje aarde, besef dan dat dit gevoel zorgvuldig geconstrueerd is door een bank, met als doel jouw spaargeld te investeren in wapenbedrijven.

Als je dit nummer aanzet worden mensen wild en beginnen ze luidkeels hun jeugd te herbeleven. Dat zou ik ook graag willen, maar ik heb moeite sentimenteel te raken van een scenario dat ongeveer net zo vergezocht is als de complottheorie dat 2pac en Jeroen Dijsselbloem dezelfde persoon zijn. Er zit dus een Herman in de zon op een terras, en die leest in de krant dat hij dood is, maar dat is niet zo want hij had zijn auto net verkocht aan degene die dus wel dood is, maar de auto stond nog op de naam van Herman, dus de krant heeft opgeschreven ‘Ey Herman, je bent dood’. Herkenbaar! Kun je wel honderd keer de krant lezen en bezwijken onder een bitterzoete realitycheck, Herman, maar er is dus wel gewoon iemand verongelukt. Oh empathie, where have you gone.

Een witte jongen uit Arnhem met de naam Patrick die zichzelf een overdreven Surinaams accent aanmeet om singles te verkopen, dat kon in 1997 nog. DJ Madman maakte de weg vrij voor talloze andere witte Patricks en Wendy van Dijk om hetzelfde te doen, en alleen al daarom verdient dit ludiek bedoelde nummer een enorme niet-shoutout. Wel moet worden opgemerkt dat Patrick met de tekst “je tanden zijn zo geel als een kanarievacht” één van de eersten was die maatschappelijke issues omtrent tandhygiëne durfde aan te kaarten op een bubbelingbeat. Na een heel nummer over vrouwen heen te kotsen blijkt Patrick toch niet helemaal zeker van zijn boodschap, en dropt hij de volgende grootmoedige disclaimer: “Alle smatjes die lelijk zijn, hou je mond. Dit was DJ Madman. Begrijp me goed, ik wil niet dat alle smatjes zich aangesproken voelen door dit nummer.” Welke smatjes zich specifiek niet door het nummer aangesproken moeten voelen wordt niet duidelijk.

Dit nummer heeft zo’n stempel gedrukt op onze nationale culturele identiteit, dat je nog steeds niet fatsoenlijk in een vliegtuig naar Ibiza kunt stappen zonder dat 26 mensen tegelijkertijd het megagrappige idee krijgen om “WHOAH WE’RE GOING TO IBIZA” voor zich uit te roepen, om vervolgens trots glunderend om zich heen te kijken als Nico Dijkshoorn bij DWDD. Voor sommige mensen is het niet eens nodig dat het vliegtuig daadwerkelijk naar Ibiza gaat, zij zullen elke aanleiding aangrijpen om dit monsterlijke nummer terug in je hoofd te plaatsen, alsof je het nog niet zwaar genoeg had met de elleboog van je vlezige buurman in je onderbuik en je noedelsoep van 13,50.

Een Moment Zonder Jou stond 9 weken in de top 40, met nummer 4 als hoogste notering. Het leukste aan dit nummer is dat in het refrein ‘mement’ wordt gezongen in plaats van ‘moment’. De gerapte coupletten klinken als het resultaat van een workshop ‘hoe uit ik mijn opgekropte gevoelens door middel van kunst’ op een basisschool voor mentaal uitgedaagde kinderen: “Ik voel mijn hart, en mijn hart gaat zo tekeer, en de pijn die ik voel doet ontzettend zeer. Het leven vond ik vaak o zo machtig, en met jou als mijn man, het was ook vaak zo prachtig.”

De Smurfen is het meest antisemitische stukje kindercontent wat er bestaat. De kwaadaardige Gargamel is met zijn kat Azraël een wandelende racistische joodse karikatuur, inclusief haakneus en hang naar wereldheerschappij. Verwerpelijke content als deze kan enkel nog verwerpelijker worden door Irene Moors er aan haar Arische blonde haren bij te slepen terwijl je tegelijkertijd de muzikale erfenis van 2 Unlimited door de rape-mangel trekt.

“Vanavond toont het leven zijn ware gezicht”. Van dit soort teksten krijg ik een ontstoken oog. Stop er een guitig bijna-rock-‘n-rollriffje onder en tadaaaaaa! Plots is daar een hit voor mensen die denken dat Kurt Cobain in 1998 de Noorse Idols heeft gewonnen. Dit zijn vaak dezelfde mensen die in hun auto non-stop radio luisteren, maar dan op een volume dat je je afvraagt of iemand zijn mp3-speler nog aan heeft staan – in een tas die in de kofferbak ligt. De volumeknop gaat alleen omhoog als Shania Twain of The Corrs de revue passeren.

Wegens gebrek aan karakter heb ik buitensporig lang op zwemles gezeten. Jarenlang liep ik elke dinsdag- en donderdagavond huiverig het plaatselijke zwembad binnen, en altijd was er dan een delegatie vrouwen van rond de 50 aan het aquajoggen met gewichten van schuim. Dat ging steevast op hetzelfde nummer: Sex On The Beach. Het riep beelden op waar ik als jongen van 6 tot en met 15 absoluut niet mee wilde dealen, en ik kan de muziek nog steeds niet horen zonder in een stuiptrekkende borstcrawl te schieten.

Behalve dat Sex On The Beach onhilarische schoolpleinremixes als ‘seks op de fiets’ op zijn geweten heeft, verheerlijkt het ook valselijk het hebben van seks op het strand. Iedereen weet dat seks op het strand leidt tot niet-ingecalculeerde kwallenbeten en zand in je (toch al ruwe) genitaliën, en niet tot een euforisch gevoel dat zich in dit lied laat vertalen als ‘OWEEEJOOOOooWEEJOOO’. Dankjewel voor niks, T-Spoon.

Vrijwel alle hits van Kane zijn van na het jaar 2000, maar Damn Those Eyes is uit 1999. Voor het eerst werden we slachtoffer van Dinand en het overschot aan lucht dat met elk door hem uitgesproken woord meekomt. Hallo Dinand, hou je ook wat zuurstof over voor ons? Het gaat al mis in de eerste zin (0:15), als Dinand ‘eyes’ uitspreekt als ‘uheeahhheys’. Luisteren naar dit nummer is te vergelijken met in een draaimolen stappen ver na je kindertijd: je mikt op gevoelens van melancholie, maar in plaats daarvan word je misselijk.

Als je het playbackwerk van Katja Schuurman wegdenkt, de tekst wegdenkt, vergeet hoe hysterisch vriendinnengroepen van alle leeftijden worden als ze dit horen, en vergeet dat Linda, Roos en Jessica de sufste artiestennamen aller tijden zijn, is dit best een oké liedje.

De jaren negentig zijn doordrenkt van powerballads. Dit is weer zo’n kitchserig krokodillentranengala, waarin Syb ons vertelt over zijn doolhof aan emoties en het hart van zijn gevoel. Het duurt vier minuten die voelen als vier uur die voelen als vier weken. Na afloop ben je uitgeput. Tuurlijk, De Kast zijn lieve jongens uit Friesland, en Syb heeft een goed verzorgde krullenbos, maar er zijn nu eenmaal grenzen. Ik kan me geen enkele gelegenheid voorstellen waarbij je dit nummer zou moeten draaien, behalve op de begrafenis van iemand die je haat.