De beste albums van 2014 volgens Mozes and The Firstborn

Foto via 3VOOR12 - check hun tourblog daar voor verhalen over wilde avonturen.

Van Mozes and The Firstborn kregen we dit jaar niets nieuws te horen. De band uit Eindhoven was vooral bezig met het leven van de Amerikaanse droom, het nastreven van werelddominantie en het winnen van nieuwe zieltjes aan de overkant van de oceaan. Begin dit jaar kwam hun debuutalbum via Burger Records ook in Amerika uit op lp en cd, en gingen ze wéér op tour door het beloofde land, samen met together PANGEA, Natural Child en Dum Dum Girls. Mozes and The Firstborn is er, kortom, een van het jaloersmakende soort. En het is een godswonder dat ze door al dat touren überhaupt naar nieuwe muziek hebben kunnen luisteren. Maar dat hebben ze dus wel. Check de top 10 van drummer Raven Aartsen.

Met Kanye West als (executive) producer kun je bij mij sowieso niet fout gaan. Tekstueel is het beter dan zijn eerste plaat. De hele vibe die rondom deze release en Theophilus London zelf hangt vind ik tof. Misschien klopt het soms iets te goed, maar dat maken nummers als Neu Law, Can’t Stop en Do Girls goed.

Wat me interesseert aan deze plaat is de samenhang tussen de nummers. Hoe vaker ik deze plaat luister, hoe meer de nummers elkaar lijken te versterken, zowel qua tekst als qua sfeer. Op het eerste gehoor lijken de songs vooral sterk door de productie, maar gestripte live-versies tonen hoe goed ieder nummer werkelijk is.

Afgelopen maart tijdens Burgerama III wist het me niet te raken. Sinds ik de plaat ben gaan luisteren en ze afgelopen Pukkelpop zag spelen, ben ik echter wel overtuigd. Live nog beter dan op plaat.

Gek genoeg is de eerste plaat compleet aan me voorbijgegaan. Op de een of andere manier dacht ik dat ik deze muziek niet zou trekken. Het nummer Nara, een politiek getinte uithaal richting de Russische houding ten opzichte van homoseksualiteit, heeft me deze plaat ingetrokken, en het is nog steeds een favoriet.

Een van de tofste bands waar ik dit jaar mee op tour ben geweest. Wat me aanspreekt is de naïeve eerlijkheid en gedurfdheid in de songs. Ze schromen niet om nummers in hun soberheid voor zichzelf te laten spreken. Zoals de Pixies dat ook kunnen.

Deze plaat was de soundtrack van onze tweede Amerikaanse tour, die we deden met together PANGEA begin dit jaar. Iedere keer als ik een nummer van deze plaat voorbij hoor komen waan ik me weer in dat moment. Katerig in een te kleine bus, met vijf jongens om me heen waar ik al veel te veel tijd mee heb doorgebracht. En toch voelt het meteen weer goed aan.

Hier staat letterlijk geen enkel slecht nummer op. De energie die live van ze uitgaat is onmogelijk op plaat te vangen. Maar het komt met deze plaat wel akelig dicht in de buurt.

Knap dat het The Growlers lukt om met deze plaat door te groeien. Meer harde gitaren, jaren tachtig drums en popstructuren dan op voorgaande releases. En nog steeds ontegenzeglijk The Growlers. Good Advice is een schot in de roos.

Zoals hij zelf al in aanloop naar deze release zei, liet mede TDE-er Kendrick Lamar hem na de release van good kid, M.A.A.D. City geen andere keuze dan dat hij een klassieker zou moeten maken. Of het een klassieker is durf ik niet te zeggen, maar alleen met het nummer Collard Greens hoort deze plaat al in dit rijtje thuis.

Inspirerend wat Thomas Azier met zijn debuut allemaal bereikt heeft. Alle songs zijn goed en ik vind de producties een eigen stempel hebben. Daarnaast is het live, zeker met visuals, ook ontzettend goed.