Binkbeats wil niet alleen die gast van die covers zijn

Binkbeats – die in het echte leven Frank Wienk heet en in Utrecht woont – werd wereldwijd bekend dankzij Beats Unraveled. Wereldwijd ja. Zijn vrij geniale live-covers van onder meer Flying Lotus, J Dilla, Amon Tobin en Aphex Twin tikken op YouTube met gemak de 200.000 views aan, met uitschieters naar ver daarboven. Maar hij wil meer dan alleen ‘die gast van de covers’ zijn. Om die reden zei hij al aanvragen van PITCH en Lowlands af. Nu hij zijn eigen muziek schrijft, vindt hij de tijd wel rijp. Op Le Guess Who?, in zijn eigen woonplaats, zal hij voor het eerst optreden.

Ik sprak met hem af in het oude poppodium Tivoli Oudegracht waar nu broedplaats Kytopia zit. Zittend tussen meer dan vijftig (!) instrumenten spraken we over zijn muziek en het succes van Binkbeats.

Noisey: Je hebt veel complimenten gekregen voor Beats Unraveled, ook van grote artiesten. Wat is de vetste reactie tot nu toe?
Binkbeats: Wat ik echt het vetste vond was de tweet van questlove, hij had echt zoiets van: holy shit. Ik heb jaren naar die gast geluisterd en dat hij dan dit over mijn shit zegt is best wel sick. Dat was voor mij een wtf-momentje.

Waar zou je zijn zonder YouTube?
[Na lang nadenken] Dat is een goede vraag. Alleen geluid werkt eigenlijk niet bij wat ik doe want het geheel leunt erg op dat wat je ziet. Als je het alleen hoort denk je: leuk dat iemand dat nummer nagemaakt heeft, en dat is het dan. Het feit dat je ziet dat ik in m’n eentje de track in één keer uitvoer maakt het speciaal. Doordat de camera er bovenop zit kan je goed volgen wat ik precies doe en welke sounds waar vandaan komen. YouTube is voor mij tot nu toe dus zeker heel belangrijk geweest.

Tegelijkertijd is internetfame natuurlijk ook iets heel bizars. Je ziet een nummertje onder je video groter worden maar je hebt geen idee hoeveel mensen het nou echt kennen. Of hoeveel mensen er op mijn optredens zullen afkomen. Maar er zijn wel bookers die geïnteresseerd zijn.

Kreeg je meteen aanvragen voor optredens?
Ja, na het tweede filmpje kwamen er heel veel aanvragen binnen, zelfs uit Amerika. Ik dacht: what the fuck, hoe moet ik dat gaan doen?

Waarom ben je er niet gelijk op ingegaan?
Ik wilde niet alleen op die korte internetfame liften en dan die gast worden van die covers. Ik wist al dat ik ook mijn eigen muziek wilde gaan maken. Ik besloot om het serieus aan te pakken en via productiehuis De Coöperatie heb ik subsidie gekregen om te investeren in het project. Dat geld hebben we deels gebruikt voor apparatuur zodat we het technisch gelijk goed kunnen aanpakken, en we hebben de ruimte en de tijd kunnen nemen om de tracks goed uit te werken. We zien allebei de potentie, ook internationaal, en dan kun je het beter meteen goed aanpakken.

Waarom ga je niet door met covers?
Die filmpjes waren heel leuk. Mensen vinden het vet maar ik krijg nog niet van iedereen erkenning als artiest. Mensen vinden die gast die het bedacht heeft geniaal. Ik kan ze geen ongelijk geven, ik word op een bepaalde manier nog niet serieus genomen en dat wil ik nu wegnemen. Ik ben benieuwd of ik nu als artiest wordt beschouwd.

Hoe probeer je dat te bereiken?
Het hele concept was dat mensen de covers herkenden, dat is waarschijnlijk ook de reden waarom veel mensen het sharen, maar dat is slechts één kant van het succes. Ik denk namelijk dat de kwaliteit van de muziek even belangrijk is. De herkenningsfactor is straks weg maar de stijl, de sfeer en de sounds die ik gebruik zijn vergelijkbaar. Mensen moet het live gaan zien, de tracks leren kennen. En dan, I slowly take over the world, haha.

Waarom ga je eerst live spelen en dan pas je album uitbrengen?
Dat is heel bewust zo gedaan. Voor mijn album moet ik keuzes maken, bijvoorbeeld welke instrumenten ik wil gebruiken. Door live te spelen kan ik zien wat werkt en wat niet, ik kan niet al mijn instrumenten mee het podium op nemen. Het album is nog niet helemaal af, terwijl ik aan de live-set werk veranderen de nummers ook weer. En straks als ik de set een paar keer gespeeld heb, zal ik ook weer nieuwe ideeën opdoen.

Doe je alles helemaal in je eentje?
Nee, want als je er zo diep inzit dan zie je bepaalde dingen echt niet meer, je hebt mensen nodig die er met een frisse blik naar kunnen kijken. Iemand als Simon (Akkermans, zijn manager en co-producer, red.) overziet het geheel en die kan dan beter aangeven wat werkt en wat niet. Je hebt maar één persoon nodig die je even een ideetje geeft en dan kun je vanuit daar weer verder bouwen. Ik geloof niet dat je het helemaal zelf kan doen. Zelfs Aphex Twin laat altijd zijn vrienden de tracks uitkiezen die op zijn albums komen.

Waar haal jij de meeste voldoening uit?
Ik hou ervan om nieuwe dingen te doen. Dat ben ik ook gewend vanuit mijn opleiding, ik heb klassiek slagwerk gestudeerd – dan studeerde je een stuk in en daarna was het klaar en ging je weer wat anders doen. Ik ben het heel erg gewend om als iets af is weer aan iets nieuws te beginnen. Ik heb nu alweer ideeën voor een ander project. Alles triggert steeds weer iets nieuws. Het is de combinatie van alles. Ik zou niet alleen maar willen produceren of alleen maar live willen spelen, dat wordt te eentonig.

Tot slot, met wat voor gevoel leef je toe naar Le Guess Who?
Ik heb er enorm veel zin in. De zaal waarin ik sta is erg mooi, ik ben blij dat ze die behouden hebben. Vroeger heb ik er veel gestaan met projecten voor school, en dat ik straks dan in mijn eentje op het podium zit, is waanzinnig.