Hierboven zie je de Nederlandse band Bells of Youth. Als je goed kijkt, tel je in totaal 10 tieten. Er moet ze iets van het hart (hebben ze ook, in totaal vijf), en dus hebben ze een open brief geschreven aan iedereen die van muziek houdt. Dus ook aan jou, ja. Lees maar even.Hallo mensen,Hier zijn we dan! Een ongewoon fenomeen. Vrouwen in een band. Geen groep die danst en zingt in glitterpakjes, maar een band. Met instrumenten, enzo. Na krap twee jaar samengespeeld te hebben, is afgelopen maart ons debuutalbum BOY uitgekomen. Het festivalseizoen staat voor de deur en we gaan onszelf deze zomer het snot voor de ogen spelen.Nu het lekker gaat en we overal kunnen spelen, wordt er gelukkig over ons geschreven en gepraat. Dat is heerlijk, maar we beginnen wel een beetje een patroon te herkennen in hoe dat gebeurt. Gezien het feit dat er onder ons vijven nul piemels te vinden zijn, is het blijkbaar moeilijk om ons te zien als band en niet als ‘meidengroep’. Natuurlijk: we profiteren ook van het feit dat een uit vijf vrouwen bestaande band nog zo’n zeldzame eenhoorn onder de bandjes is. Enige uniciteit heeft nog niemand in de muziekindustrie windeieren gelegd (Roel van Velzen kan zijn boontjes immers ook prima doppen). Maar los van dat het in de stukjes over ons altijd even benoemd moet worden dat we vijf vrouwen zijn, sijpelt er vaak ook nogal wat dedain door in de manier waarop mensen over ons praten en schrijven. Omdat we samen wel tien tieten hebben. Tien! Dat is blijkbaar wel erg veel, voor een serieuze band.Begin dit jaar werden we in een gerespecteerd muziekblad aangekondigd als een van de beloftes van 2014. Hoera! Maar volgens dat stukje moest de lezer ons toch ook leren kennen omdat we “de natte droom van elke mannelijke muziekliefhebber en oplettende marketeer” zijn. Zowel ons publiek als potentiële boekers hebben het afgelopen jaar openlijk moeite gehad te geloven dat wij de nummers van onze cd écht zelf geschreven hebben en écht zelf kunnen spelen. Een recensent van een optreden was blij verrast toen we geen “vriendinnetjes van de band” bleken te zijn en ook nog bleken te kunnen spelen. In recensies worden we steevast “meidengroep”, “meidenband” of “vriendinnenband” genoemd. Muziekrecensenten (die over het algemeen toch ook vaak fleecetrui boven fashion verkiezen) geven ons kledingadvies of beoordelen op basis van een foto dat we wel truttig zullen zijn. Eentje had het over ons “albumpje”. De vraag of we allemaal op vrouwen vallen is inmiddels verrassend vaak de revue gepasseerd, evenals de vergelijking met de band HAIM – een fantastische Amerikaanse band waarmee de voornaamste overeenkomst is dat zij ook relatief veel tieten en hoofdhaar hebben. Wel een mannelijke drummer, trouwens.Het is natuurlijk altijd fijn als er over je gepraat wordt, maar zegt er ooit iemand tegen de zanger van Racoon: “Gast, zet die bolhoed af en laat je kleden door een professional”? Wordt Metallica een jongensgroep genoemd, Mumford & Sons een jongensband en is Slayer duidelijk een vriendenband? Vroeg er iemand ooit aan Lou Reed of hij die liedjes écht allemaal zelf geschreven heeft? (“Wat knap!”) Doet heel Nickelback het met elkaar? (Okay, slecht voorbeeld.) Laten we eerlijk zijn: met zo’n reet hoeft de gitarist van Go Back To The Zoo eigenlijk heus geen instrument te kunnen spelen. Waarom heeft De Jeugd Van Tegenwoordig voor die albumhoes gekozen als ze in het echt veel knapper zijn? Wie van Mozes and the Firstborn zou je doen? Gaat Pete Wentz stoppen met Fall Out Boy nu hij een baby verwacht?Het is misschien even schrikken, vijf vrouwen met instrumenten op een podium. Dat begrijpen we heus wel, maar geloof ons: om goede muziek te maken hoef je echt niet met een pik op een drumstel te kunnen slaan.Kusjes!Bells of Youth
Advertentie