Het leven heeft de neiging om volgens plan te verlopen. Je gaat naar werk, je eet, je drinkt, je schrijft dingen in je agenda en je gaat naar die dingen toe. Maar zo nu en dan gebeurt er iets wat zo onverwachts is, dat je al je voorgenomen plannen moet schrappen. Opeens ben je genoodzaakt om grote beslissingen in het leven te maken.Filmmaker Marcus Haney was begin juni 2014 bezig met een videoclip voor Bear’s Den, een radiovriendelijke folkband van vrienden van hem. Het plan was om in Seattle, aan het einde van het schooljaar, de vrienden van zijn broer te gaan filmen; een groep jonge gasten die opgroeiden in een conservatieve, christelijke omgeving en nu voor het eerst de wereld en de geneugten ervan ontdekten.De opnames verliepen geheel volgens plan. Ze reden richting het bos, rookten, dronken bier, maakten vuurtjes en zetten tattoos bij elkaar. Alles was prachtig gefilmd en iedereen had een goeie tijd tijdens de opnames. Alles was cool.Tijdens de vier dagen dat Marcus in Seattle was, vond er een schietpartij plaats op de universiteitscampus van Marcus’ broer en zijn vrienden. Daarbij kwam hun 19-jarige vriend Paul Lee om het leven en raakten twee andere mensen gewond. De sfeer die Marcus van plan was te filmen, sloeg om in immens verdriet en angst die hij niet eerder van zo dichtbij had meegemaakt.
Op dat moment moest hij een keuze maken. Zou hij stoppen met filmen voor de muziekvideo of juist doorgaan? We spraken met Marcus over wat er na de schietpartij gebeurde en hoe dat in de uiteindelijke videoclip is terechtgekomen.Noisey: Ha Marcus, wat was eigenlijk het originele idee voor de clip?
Marcus: Om eerlijk te zijn heb ik een pesthekel aan het maken van videoclips. Maar toen ik het nummer hoorde, was ik er meteen verliefd op dus moest ik het wel doen. Ik kende Bear’s Den al een tijdje en ze hebben een soort Mumford-esque imago. Om die reden wilde ik juist iets heel anders doen. Iets wat je niet bij de muziek verwacht.Via mijn broer kende ik mensen die op een conservatieve school zaten en zeer gelovig zijn opgevoed. Ze waren in een fase van hun leven waar ze nieuwe dingen uitprobeerden. Langzaamaan begonnen ze zich te realiseren dat niet alles wat hun ouders en de kerk ze vertelden en opdroegen, waar is. Dat trok me erg aan, dus besloot ik ze te casten voor de video.En wat was het plan toen je begon met filmen?
Nou, het zijn allemaal jonge mensen op een zeer christelijke universiteit die alles in twijfel trekken. Ze roken, drinken en proberen voor zichzelf uit te zoeken wat goed en slecht betekent. Dus mijn idee was om ze te filmen zoals ze zijn en ze de dingen te laten doen die ze graag doen. Zoals skaten en een trip naar het bos maken, met de achterliggende gedachte dat hun ware aard uiteindelijk wel te zien zou zijn. Het zijn tenslotte geen voorverpakte hipsters- het zijn echte mensen.Je was in Seattle om een muziekvideo te maken, geen documentaire. Waarom besloot je toch door te gaan met filmen?
Dat besluit liet ik echt over aan de groep. Ze vonden dat ik door moest gaan met filmen. Maar het was natuurlijk een lastige situatie, want aan de ene kant voelde het alsof we iets belangrijks deden. Ik was me ervan bewust dat nog nooit iemand dit onderwerp had gefilmd. Maar aan de andere kant voelde het ook alsof ik de situatie aan het uitbuiten was. Daarnaast waren het geen vreemden die ik filmde, het waren mijn broer en zijn vrienden. Het was moeilijk om de juiste balans te zoeken.Hoe was het die avond, toen mensen op de hoogte werden gesteld van de schietpartij?
Na het filmen heb ik het hele weekend in Pauls (de bij de schietpartij overleden jongen, red.) studentenflat gezeten, samen met al zijn vrienden. De avond voordat de namen van de slachtoffers bekend werden gemaakt, legde een jongen zijn matras voor de lift in de hal met het idee dat als Paul binnen zou komen, hij het meteen zou weten. Snel daarna legde een andere jongen zijn matras ernaast en al snel lag de hele hal vol. Om die zestig mensen op hun matrassen te zien gaf me echt kippenvel. Het maakte de situatie op de een of andere manier zo… ik weet niet… echt.Hadden de mensen hoop dat hij terug zou komen?
Ik denk dat iedereen diep van binnen wel wist dat Paul was neergeschoten. Maar ik denk dat niemand het wilde toegeven totdat het officieel zou zijn. Tot het moment van de aankondiging waren er speculaties dat Paul die dag was gaan vissen. Ook waren er eindeloze speculaties over de nieuwsbeelden, zoals het beeld waar je een bodybag in een ambulance getild zag worden. “Zijn dat Pauls schoenen? Maar Paul zou nooit dat soort schoenen dragen!”Waarom denk je dat iedereen toch wilde dat je doorging met filmen?
Het filmen was voor iedereen een soort uitlaatklep. Het was alsof de camera ze hielp bij de verwerking. De reacties die je ziet zijn allemaal echt. Ze vertelden me dat het hielp om grip te krijgen op de situatie.Wat opvalt is dat het alsnog geen video is geworden die enkel over de schietpartij gaat, maar een veel omvattender beeld van de groep vrienden geeft.
Mijn plan was altijd om evenveel tijd te besteden aan de schietpartij als aan alle andere dingen die zich in hun leven afspeelden. We wilden juist het 'alledaagse' een gezicht geven, om aan te tonen dat zelfs bij zoiets ergs het leven gewoon doorgaat.De Paul Lee stichting helpt mensen die worstelen met psychische gezondheid. Je kan hier meer informatie vinden en een donatie doen.
Advertentie
Marcus: Om eerlijk te zijn heb ik een pesthekel aan het maken van videoclips. Maar toen ik het nummer hoorde, was ik er meteen verliefd op dus moest ik het wel doen. Ik kende Bear’s Den al een tijdje en ze hebben een soort Mumford-esque imago. Om die reden wilde ik juist iets heel anders doen. Iets wat je niet bij de muziek verwacht.Via mijn broer kende ik mensen die op een conservatieve school zaten en zeer gelovig zijn opgevoed. Ze waren in een fase van hun leven waar ze nieuwe dingen uitprobeerden. Langzaamaan begonnen ze zich te realiseren dat niet alles wat hun ouders en de kerk ze vertelden en opdroegen, waar is. Dat trok me erg aan, dus besloot ik ze te casten voor de video.
Advertentie
Nou, het zijn allemaal jonge mensen op een zeer christelijke universiteit die alles in twijfel trekken. Ze roken, drinken en proberen voor zichzelf uit te zoeken wat goed en slecht betekent. Dus mijn idee was om ze te filmen zoals ze zijn en ze de dingen te laten doen die ze graag doen. Zoals skaten en een trip naar het bos maken, met de achterliggende gedachte dat hun ware aard uiteindelijk wel te zien zou zijn. Het zijn tenslotte geen voorverpakte hipsters- het zijn echte mensen.Je was in Seattle om een muziekvideo te maken, geen documentaire. Waarom besloot je toch door te gaan met filmen?
Dat besluit liet ik echt over aan de groep. Ze vonden dat ik door moest gaan met filmen. Maar het was natuurlijk een lastige situatie, want aan de ene kant voelde het alsof we iets belangrijks deden. Ik was me ervan bewust dat nog nooit iemand dit onderwerp had gefilmd. Maar aan de andere kant voelde het ook alsof ik de situatie aan het uitbuiten was. Daarnaast waren het geen vreemden die ik filmde, het waren mijn broer en zijn vrienden. Het was moeilijk om de juiste balans te zoeken.Hoe was het die avond, toen mensen op de hoogte werden gesteld van de schietpartij?
Na het filmen heb ik het hele weekend in Pauls (de bij de schietpartij overleden jongen, red.) studentenflat gezeten, samen met al zijn vrienden. De avond voordat de namen van de slachtoffers bekend werden gemaakt, legde een jongen zijn matras voor de lift in de hal met het idee dat als Paul binnen zou komen, hij het meteen zou weten. Snel daarna legde een andere jongen zijn matras ernaast en al snel lag de hele hal vol. Om die zestig mensen op hun matrassen te zien gaf me echt kippenvel. Het maakte de situatie op de een of andere manier zo… ik weet niet… echt.Hadden de mensen hoop dat hij terug zou komen?
Ik denk dat iedereen diep van binnen wel wist dat Paul was neergeschoten. Maar ik denk dat niemand het wilde toegeven totdat het officieel zou zijn. Tot het moment van de aankondiging waren er speculaties dat Paul die dag was gaan vissen. Ook waren er eindeloze speculaties over de nieuwsbeelden, zoals het beeld waar je een bodybag in een ambulance getild zag worden. “Zijn dat Pauls schoenen? Maar Paul zou nooit dat soort schoenen dragen!”Waarom denk je dat iedereen toch wilde dat je doorging met filmen?
Het filmen was voor iedereen een soort uitlaatklep. Het was alsof de camera ze hielp bij de verwerking. De reacties die je ziet zijn allemaal echt. Ze vertelden me dat het hielp om grip te krijgen op de situatie.Wat opvalt is dat het alsnog geen video is geworden die enkel over de schietpartij gaat, maar een veel omvattender beeld van de groep vrienden geeft.
Mijn plan was altijd om evenveel tijd te besteden aan de schietpartij als aan alle andere dingen die zich in hun leven afspeelden. We wilden juist het 'alledaagse' een gezicht geven, om aan te tonen dat zelfs bij zoiets ergs het leven gewoon doorgaat.De Paul Lee stichting helpt mensen die worstelen met psychische gezondheid. Je kan hier meer informatie vinden en een donatie doen.