FYI.

This story is over 5 years old.

Muziek

Als gewoon mens heb ik op Eurosonic ontdekt: het grote niks, supervreemde folkdisco en Wild Beasts

Uiteindelijk is Eurosonic ook het festival waar je als gewoon mens je tijd vooral doorbrengt in eindeloze rijen in de hoop een glimp op te vangen van the next big thing.

Eurosonic Noorderslag is een superbelangrijk festival voor belangrijke mensen in de muziekbizz die overdag zaken bespreken in de Oosterpoort, het hart van de conferentie. Ik liep net richting de mediacompound om dit stukje te tikken langs mensen in pak die witte wijn drinken met andere mensen in pak. De mediacompound bevindt zich in een tent die aan de Oosterpoort is geplakt. Het is er tyfuskoud en er zijn ambassadeurs van de stad Groningen neergezet om je te begeleiden, maar eigenlijk proberen ze vooral huurfietsen aan je te slijten. Wat de muziekindustrie eigenlijk maar weer eens duidelijk probeert te maken: de muziekjournalist is ook maar een gewoon mens, die het niet te hoog in zijn bol moet krijgen. En gelijk hebben ze natuurlijk.

Advertentie

Uiteindelijk is Eurosonic ook het festival waar je als gewoon mens, met het meest simpele ticket voor de avond, je tijd vooral doorbrengt in eindeloze rijen in de hoop een glimp op te vangen van the next big thing. Ik zal je laten zien hoe zo’n avond er in zo’n geval uitziet. Het is natuurlijk geen blauwdruk, maar weet dat ik mijn best heb gedaan vooral zo gewoon mogelijk te zijn.

21.15 uur: Ik sta een kwartier voordat Sam Smith begint in de rij voor The Grand Theatre om de persoon te gaan zien die door de BBC is uitgeroepen tot Sound of 2014. In de rij wordt er onderscheid gemaakt tussen drie type mensen: de belangrijke Mensch, die altijd naar binnen mag, ook al is het ramvol, de mensen die ook de conferentie bezoeken, die mogen mondjesmaat naar binnen als het vol is, en het plebs, aka de kansloze. Ik sluit achter hen aan. Na een half uur verleg ik mijn kansen van Sam Smith naar Benjamin Clementine die ik eens bij Jools Holland op blote voeten getormenteerde liedjes achter de piano zag zingen. Hij speelt in hetzelfde gebouw, maar dan in de bovenzaal.

Het grote niks aan het doen in een rij. Op de smiley op deze vrolijke muts na valt er weinig te lachen.

21.53 uur: Ik krijg een sms van Ayke, mijn collega van Noisey Duitsland. Hij vindt het vast niet erg als ik zijn sms hier overtik. ‘We just left, because the show was shit. We’re at de Spieghel. Come over!’

21.55 uur: In de De Spieghel ruikt het naar natte studenten. Ik zie geen Ayke. Er wordt Ibizahouse gedraaid in de grote zaal, maar wanneer ik dichter bij het podium kom blijkt er een optreden bezig te zijn van een gast (Daithi) met een viool die discofolk (het genre moest ik opzoeken, omdat ik echt geen idee had) maakt waar mensen vooraan keihard op gaan. Het is veruit het meest vreemde wat ik die avond ga zien, en de kwalificatie vreemd zou ik hier niet direct als positief interpreteren.

Advertentie

Het grote niks doen op straat.

22.10 uur: In het News Café begint dan Femme en Fourrure, en omdat ik bang ben dat ook daar een rij staat, ga ik er op tijd heen. Ik vind er geen rij, wel Ayke. Femme en Fourrure uit Finland valt tegen. De elektronische act uit Finland is niet zo sensueel en mysterieus als gehoopt. Het is saai.

22.30 uur: Drenge speelt in de Moulin Rouge-tent, die Huize Maas vervangt. We hoefden maar 5 minuten in de rij te staan en binnen zag ik Ayke uit zijn dak gaan. Drenge is te scharen onder het rijtje ‘zoveelste garageband met een twist (in dit geval de mix met grunge en blues) en wordt opgehemeld door de pers’. Klinkt zeurderig, maar dat is niet de bedoeling. Live zijn ze scherp en venijnig en het is voor het eerst dat er deze avond iets noemenswaardigs op het podium gebeurt, zonder dat daar een gekke violist aan te pas komt. De fans van Drenge op Eurosonic blijken fysiek ingestelde mensen. Ze houden groepsknuffels en ze delen zweet aan elkaar uit. Het ziet er aandoenlijk uit, net als de jonge kereltjes op het podium die straight vanuit de kerk naar Eurosonic lijken te zijn gekomen. Zie foto.

23.30 uur: Omdat iedereen Wild Beasts wil zien, en we als plebs het probleem van de rij zoals bij Sam Smith willen omzeilen, gaan we er een uur eerder heen. Om binnen in The Grand Theatre weer Het Grote Niks te mogen ontmoeten.

Het grote niks, een uur voor Wild Beasts. Pompiedompiedom.

00.30 uur Wild Beasts blijkt te gek te zijn. Zodra je aan de theatrale, Klaus Nomi-achtige stem van de zanger gewend bent geraakt, staat je niets meer in de weg de Facebookpagina van deze band te liken (Klaus Nomi is trouwens één van de eerste bekende artiesten die aids kreeg, way eerder dus dan Rene Klijn en Freddie Mercury). Wild Beasts is de eerste winnaar van Eurosonic Noorderslag 2014. Dat is net zo goed iets om trots op te zijn.

Oké, dat was hem. Vanavond pakken we het anders aan!