Als deze zes jonge Belgische producers niet binnen vijf jaar doorbreken, vreet ik een frietkot op

Twee weken geleden stond er op Noisey een stuk over het succes van de Nederlandse producers waarbij de nieuwe lichting werd gepresenteerd. Maar vergeten we dan niet iets? Weten jullie wel wat er in België aan de hand is? België is net als Nederland een krankzinnig klein land dat naar verhouding veel elektronisch toptalent in zijn rangen heeft. Denk maar aan de Gentse Dewaele broers met Soulwax en het Kortrijkzaanse Goose. Ook drum & bass-coryfee Netsky en de electro-giganten Dimitri Vegas en Like Mike mogen zich naast frietjes, kwalitatieve bieren, chocolade en warme wafels met vanille ijs een loepzuiver Belgisch exportproduct noemen. In de schaduw van deze moguls staan er ook in België talentvolle producers te trappelen om het ver te gaan schoppen. Ik presenteer je een top zes (slechts een topje van de ijsberg) aan producers die binnen vijf jaar staan te blinken aan het elektronica zenith.

Ashley Morgan is ondanks zijn jonge leeftijd een begenadigd beatkunstenaar. Vooral de manier waarop hij dromerige piano riffs met ruwere trap en hip hop samples tot een consistent geheel weet te smeden, is straf voor een snotaap van slechts 19 lentes jong. Het ene moment katapulteert LTGL je met zijn broze hip hop-trap naar de meest desolate uithoeken van de Scandinavische taiga en op een ander moment komt hij aandraven met balorige trap die niet zou misstaan in een TNGHT set. Van veelzijdigheid gesproken.

Al op je 23ste vergeleken worden met Hudson Mohawke of Rustie is een kleverige doch natte droom van elke experimentele elektronica-artiest. Adriaan van de Velde kreeg deze en andere superlatieven door de binnenlandse pers naar zijn hoofd geslingerd om de genialiteit van zijn debuut de vlotjes Ep te verwoorden. De opvolger This day ligt duidelijk in het verlengde van zijn eerste worp en is het beste bewijs dat Pomrad meer elektronische funk bezit dan Prince in zijn hoogdagen.

Arches is het resultaat van de hersenspinsels van Jochen en Sebastiaan. Eigenlijk is Arches ondanks zijn relatieve onbekendheid een onvervalste elektronische supergroep in wording. Jochen maakte in het verleden al furore als helft van Sound of Stereo en Sebastiaan is onder zijn pseudoniem Moonlight matters een graag geziene gast op het hippe Franse Kitsuné label. Geen klein bier dus. De aanstekelijke U.K. geïnspireerde house van het duo laat elke hipster met Carhartt-muts en melkwegprintpull terecht watertanden.

Voorlopig is Way Back geen sant in eigen land. Het Nederlandse BMKLTSCH RCRDS ging wel overstag, maar in België kent bijna niemand het muzikale project van Willem Claesen en Niels Feytons. Spijtig, want de Way Back EP is één van de strafste staaltjes retro house muziek van anno 2013. Wanneer je naar deze EP luistert lijkt het alsof iemand je trommelvliezen innig knuffelt met een fleece dekentje.

Michaël Bella is ondanks zijn jonge leeftijd één van de belangrijkste binnenlandse dubstepproducers. Sinds jaar en dag is Eptic hofleverancier van opgefokte beats voor het label Skisms Never Say Die. Zijn muzikale beslommeringen komen het best tot zijn recht in zalen met tweeduizend zweterige pubers. Dit is exact de reden waarom ik niet meer op dubstepfestijnen frequenteer, uit schrik om als kinderlokker bestempeld te worden. Toch hebben mijn oudere trommelvliezen veel respect voor de verfrissende klanken die Eptic uit de boxen laat schallen.

Dit Leuvense duo bestaat respectievelijk uit de dj’s Pooldore en Alectric. Beide heren hebben in het lokale circuit hun sporen al verdiend, maar zoals altijd maakt ook hier eendracht macht. De beats die beide heren uit hun apparatuur weten te schudden kunnen het best omschreven worden als een mix van bass, hiphop, funk en ambient. Kortom een hele hoop elektronische toeters en bellen. BBC presentator Gilles Peterson is alvast fan van deze studentikoze youngsters.

KRIJG JE GEEN GENOEG VAN NIEUWE DINGEN UIT MUZIEKLAND?

VOLG NOISEY LEKKER OP TWITTER EN FACEBOEK!