Waarom ik mephedrone mis

Sinds haar oprichting heeft de rave cultuur pillen slikken geromantiseerd en een beeld neergezet dat niet veel beter is dan heel veel klapperende kaken.

In de nieuwe video van Disclosure verliezen jonge, aantrekkelijke ravers zichzelf helemaal in nachtbussen en rookmachines. Oude loodsen en verlaten terrein worden omgetoverd tot een speeltuin om te dansen en te tjirpen; warme adem transformeert in de koude buitenlucht in een waas van chemische liefde. (De video werd na een paar uur weer offline gehaald, hij zou drugsgebruik romantiseren.) Dit rooskleurige beeld van XTC wordt al generaties lang opgevoerd. Kijk maar eens naar de verrukking waarmee deze ravers uit Liverpool hun XTC-gebruik bespreken in deze cult BBC documentaire E is for Ecstasy uit 1992.

De realiteit van XTC is alleen net even iets anders. Soms kan je jezelf helemaal laten gaan en dans je uren achter elkaar op een wolk, maar meestal kom je ergens tussen een privé nirvana en een zelfbewuste paranoia terecht. Zoiets werkt misschien als iedereen op dezelfde wolk terecht komt maar drugs lopen - net als seks - zelden zo synchroon als je zou willen. Terwijl jij misschien het liefst in een mand over je gevoelens gaat liggen praten, stuitert je vriend het liefst de hele club door. En daar komt nog bij dat je vaak veel moeite moet doen om illegale drugs te kopen. Ze zijn vaak ineens op als je om één uur 's nachts nog meer wil nemen en je vrienden hebben net genoeg voor zichzelf meegenomen waardoor jij tussen wal en schip raakt. Typisch. Maar er was een tijd dat jongeren niet naar de XTC grepen als ze met hun ledematen op muziek rond wilden zwengelen: het mephedrone fenomeen. Mephedrone was in de lente van 2008 op grote schaal verkrijgbaar in de UK toen een groep 'plantvoeding' online opdook, tot in april 2010 MCAT opnieuw werd gekwalificeerd als een illegale stof. Mephedrone was populair omdat het, zijnde legaal, makkelijk te bemachtigen was. Een bankoverschrijving of online betaling en het lag de volgende dag op je stoep. Het was ook nog eens bizar goedkoop. Voor ongeveer een tientje per gram kon iedereen die wilde, meedoen.

Ik tijdens de mephedrone jaren. Goede ketting ouwe.

Mephedrone voelde niet als XTC. De aan- en afloop hadden een minder vlotte overgang en voelde meer alsof je in het Tikibad met een schuurpapieren zwembroek van de cycloon afglijdt. Als je goed high was merkte je dat meteen. Omdat het hartstikke goedkoop was kon je makkelijk de hele avond doorsnuiven en in een hoogtepunt blijven hangen. Maar de lows waren ook een stuk intenser: een bonkend proces waarin je je niet alleen nutteloos en ongeliefd voelt, maar ook de (niet te onderdrukken) noodzaak voelt om iemand in alle geuren en kleuren te vertellen over die gevoelens.

Ik kan me geen drug bedenken waar je zo eerlijk van wordt. In een kwestie van minuten verandert elk feestje van een loved-up disco in een bittere bekentenis waarbij je je vrienden - die je net vijf minuten eerder maakte – je allergrootste geheimen vertelt. Dingen die je diep weggestopt had vliegen je mond uit. Of het nu ging om een liefdesbekentenis of je eerder onbesproken seksuele voorkeur, ik leerde tijdens de lange nachten in de mephedrone jaren meer over mijn vrienden dan ooit tevoren, of sindsdien.

Mephedrone zorgde er niet voor dat je zoals bij coke seks wil hebben, of dat je vreemden gaat omhelzen zoals met mdma. Het enige wat je wilt is met iemand zoenen. Het maakte niet uit met wie, van je beste vriend tot die snol die altijd met de uitsmijter flirt, maar het ging nooit te ver omdat het zoenen gewoon verschrikkelijk slecht was. Met droge mond, gebarsten lippen en gedehydrateerde tong zo luid en zo seksloos tegen elkaar aan wrijven, dat ik het nu nog hoor. Nog nooit voelde je je zo krachtig en toch zo waardeloos. Ik denk dat het iets is dat iedereen een keer moet meemaken.

Iedereen die in de jaren '90 drugs gebruikte lachte mephedrone uit en claimde dat het een verschrikkelijk alternatief was voor de hoogtijdagen van E. De schaal van het fenomeen in Groot-Brittannië is nooit echt op waarde geschat. Mensen die nooit illegale drugs zouden gebruiken uit angst voor de nadelige effecten, vervolging, of gewoon omdat hun ouders ze een schuldgevoel hebben aangepraat kochten het bij de vloot. Toen ik een jaar na de introductie naar de universiteit ging veranderde saaie jongeren die nog nooit drugs haddeen gebruikt in leuke, spannende mensen. Ik herinner me nog een nacht waar maar een kleine rij voor het vrouwentoilet stond en ongeveer honderd man voor het herentoilet. Eenmaal vooraan de rij zag ik dat de urinoirs helemaal niet gebruikt waren. Het stond er helemaal vol met gasten die snoven of gigantisch moesten poepen – een van de vele verschrikkelijke bijwerkingen van de drug. Dit was een fenomeen dat tientallen jaren van absolute heerschappij de vrouwen over de rij voor het toilet zo omver blies.

De mephadrone jaren: niet voor iedereen even vriendelijk.

Andere nare bijeffecten waren onder andere als een puppy knipperen naar je eigen spiegelbeeld, de geur (als een kattenbak) en het gevoel als je slikt (alsof je net een hele meute vadsige truckers hebt gepijpt). Maar het vervelendste van alles waren de nachtmerries. Ze waren schrikbarend echt en vol met de nodige vleesmessen, infantiele familieleden en – dit is misschien nog wel het allerergst – Karma Chameleon zanger Boy George als een geschifte satanische overheerser.

Als ik heel eerlijk ben, dan mis ik mephedrone niet. Je kunt het nog steeds kopen via goed bevoorrade dealers en TOR, maar daar heb ik geen behoefte aan. Want ik mis is die twee jaar. Toen naar een club gaan niet alleen betekende dat je een leuke avond had, maar een – in caps – DE TIJD VAN JE LEVEN: gegarandeerd dansen, rare hook-ups en zorgeloos en kosteloos door de straten van de stad denderen. Ik mis drugs bestellen met hetzelfde gemak als een pizza of trui. Ik kan alleen maar hopen dat op een dag een elektronisch muziekduo een videoclip maakt waarin groepen aantrekkelijke jongeren een lijn met urine doordrenkte mephedrone opsnuiven, dicht tegen elkaar aan schuren en naar huis gaan om te dromen over Boy George die ze als een ham aan stukken snijdt.