Todd Terje vertelt over zijn nieuwe EP waar covers opstaan van Boney M en Vangelis

Elke muzikant heeft zo zijn hulpmiddel om de creativiteit te laten stromen. Voor Terje Olsen is dat koffie. "We hebben de beste koffie in Noorwegen, wist je dat?", vertelt hij aan de telefoon.

Olsen besteedt zijn tijd nuttig. Hij werkt hard aan het vervolg op It's Album Time en hij treedt op met zijn liveband, The Olsons. Ze maken een glibberige mix van spacedisco, lounge en tropische jazz. Tussen de bedrijven door is hij ook nog bezig met The Big Cover-UP, een live-EP samen met The Olsens. Er staan discocovers op van Boney M, Vangelis en Yellow Magic Orchestra. We waren wel benieuwd hoe hij op het idee kwam om deze liedjes te coveren in plaats van andere liedjes.

Todd Terje: Ik las over Firecracker in Bill Brewsters boek Last Night a DJ Saved My Life: the History of the Disc Jockey. Achterin dat boek staat een lijst met liedjes en in welke beroemde clubs die werden gedraaid. Toen ik Firecracker hoorde, vond ik het erg soft. Het klinkt niet als een housetrack van tegenwoordig. Ik moest het een paar keer luisteren – een paar maanden, eigenlijk – voordat ik het begon te waarderen.

Onze versie van Baby Do You Wanna Bump klinkt meer tribal dan het origineel. Het origineel zat in een natuurdocumentaire over Afrika. Ik hou ervan als harde muziek met veel percussie samengaat met een cheesy sound. Ik hou ook erg veel van exotica en vreemde wereldmuziek. Dat is iets wat ik leerde te waarderen als dj. Ik bevond mezelf steeds vaker op de lounge- en exotica-afdeling van platenwinkels. De clichés van exotica kunnen beter klinken dan de dingen die ze proberen na te bootsen.

De eerste keer dat ik Vangelis hoorde, was met de oom van mijn ex-vriendin. Ze schaamde zich voor haar familie, en ze zei: "Praat niet met mijn oom, die heeft het alleen maar over Vangelis." Ik zei: "Wat is er mis met Vangelis?" en zij zei: "Het is crap." Ik kwam er pas vijf jaar later achter dat Vangelis cool was. Het duurde even voordat ik het ging waarderen, maar nu vind ik het echt tof. Tegenwoordig is het oké om Phil Collins en Vangelis leuk te vinden.

Hoe zou je jouw muzieksmaak omschrijven?
Ik kan niet zeggen dat mijn smaak constant is. Op een bepaalde manier doet dat er ook niet echt toe, want als je smaak zich ontwikkelt, kom je op een punt in je leven dat je alles leuk vindt. Ik hield als kind niet van country, nu vind ik een paar nummers tof. Ik hield niet van rap. Nu weet ik dat ik niets moet uitsluiten, want ik kan alles waarderen als het op de juiste manier naar me toekomt. DJ Harvey, bijvoorbeeld. Hij draait dingen waarvan ik niet wist dat ik het leuk vond. Maar de manier waarop hij het presenteert zorgt ervoor dat ik het tof vind. Iedereen houdt van Chicago's If You Leave Me Now als het op het juiste manier wordt gebracht. Je muzieksmaak verliest, Chicago wint. DJ Harvey wint. Ik denk niet dat mijn smaak erg belangrijk is.