SIROJ heeft de afgelopen jaren geleerd welke muziek hij écht wil maken

SIROJ was jarenlang een veelgevraagd dj en absoluut de man die je als rapper moest bellen om een album echt als een geheel te laten klinken. Maar de afgelopen jaren begon het dj’en te veel als werk te voelen, en besloot hij zich op andere dingen te focussen. Hij hielp bij het ontwikkelen van muziek voor films, produceerde op de achtergrond in het team van Yellow Claw hits als DJ Turn It Up en In My Room – samen goed voor ongeveer 300 miljoen streams op Spotify – en heeft de afgelopen twee jaar gewerkt aan zijn eigen album.

Dit album is inmiddels af. Het heet Among My Souvenirs, bevat bijdragen van onder anderen Yung Nnelg, Joya Mooi, Cero Ismael en Dusty (die z’n innerlijke Frank Ocean verkent). Vanaf vandaag is het resultaat te beluisteren. Dat is zeker de moeite waard, en het album is een wereld op zich, maar om het project helemaal af te maken, verschijnt er vandaag ook nog eens een korte film die bij het album hoort. Het is verbluffende mooi en – ga ik het zeggen? Ja, ik ga het zeggen – on-Nederlands goed.

Niet dat er in Nederland geen mooie dingen worden gemaakt, maar er komt zelden iets uit met zoveel oog voor detail en zoveel schoonheid. Het is een visueel sprookjesland waarin elke track van het album een eigen scène heeft, die tegelijkertijd op de trailer van een arthousefilm lijkt als op een reclame voor een exclusieve parfumlijn.

VICE: Was dit project iets waar je echt aan toe was?
SIROJ: Toen ik twee jaar geleden besloot om een album te maken, draaide ik veel; alles wat ik maakte stond ook in dienst van wie ik was als dj. Het moest dansbaar zijn, en het waren vooral veel remixes. Maar om eerlijk te zijn was ik daar een beetje klaar mee. En ja, ik werd ook gewoon te oud. Ik heb kinderen thuis, snap je?

Je klinkt als een voetballer met pijntjes aan het einde van z’n carrière.
Toen m’n dochtertje werd geboren, kon ik gewoon nog bijslapen als ik om zes uur thuiskwam. Maar toen ik ook nog een zoon kreeg, dacht ik: ja, dit is wel zwaar. Dan sta je in Deventer tot diep in de nacht op een party die toch niet echt werkt, en dan weet je ook dat je daarna niet meer kunt slapen. Het begon als werk te voelen, en de passie was een beetje weg. Tegelijkertijd ging ik meer muziek maken voor reclamebureaus en productiehuizen, dus ik hoefde ook niet zo veel meer te draaien. Dat is namelijk gewoon een dayjob, tenminste, als de tijdzone hetzelfde is. Soms werk ik met mensen uit New York of Shanghai.

Maak je dingen die we kunnen kennen?
Veel dingen in sport en mode. Adidas, Nike en Alexander Wang bijvoorbeeld, maar ook compleet andere dingen. Op dit moment zijn er twee op televisie: eentje voor de Baak, een opleidingsinstituut, en een commercial voor het donorregister. Dat soort random dingen houden het uitdagend, maar tegelijkertijd leert het je ook welke muziek je wel écht graag wil maken.

Het leidde in elk geval tot dit project. Vrienden van me die ook in de reclame werken – Daniël Sumarna en Daan van Citters – wilden heel graag iets doen wat los van hun werk stond en te maken had met muziek. Zij hebben een belevingswereld gebouwd rondom de demo’s die ik klaar had liggen, en scènes bij de nummers bedacht. Kort daarna hebben we het geschoten. We hadden een oud huis gevonden wat best wel spooky was, maar er zat erg veel karakter in. Elke kamer zag er anders uit, dus dat gaf veel opties. Verder zijn veel beelden geschoten rondom Antwerpen.

Hoe belangrijk zijn die visuals voor je? Je had ook gewoon een paar clips kunnen schieten.
Er zijn zoveel releases, en alles gaat zo snel voorbij, dus wilden we iets maken wat compleet voelde. Voor het publiek, maar zeker ook voor onszelf. Het is anders dan gewoon maar wat content knallen. Als producer heb je vaak geen eigen stem, en dit is een manier om er meer van te maken dan gewoon een compilatie, een verzameling nummers. De film maakt het een geheel, en daar ben ik erg blij mee. Al denk ik wel dat het z’n publiek moet gaan vinden. Het is geen commercieel album, en zeker niet gemaakt voor hits of impact. Toen ik het zag, dacht ik wel gelijk: wie gaat dit allemaal betalen?
Ik had het geluk dat het voor iedereen een passieproject is, anders hadden we het nooit kunnen doen. Niemand heeft er iets aan verdiend. We hebben het uit eigen zak betaald, en hoe het geld gaat opleveren, dat zien we wel. De wens is wel om dit live te gaan doen, op festivals en misschien in een paar poppodia.

Nu je wat ouder bent, sla je een andere richting in. Hoe vind je dat eigenlijk?
Ja, wel chill eigenlijk. Het laatste hiphopproject dat ik deed was het tweede album van Sef, en ik heb ook nog meegewerkt aan Great Minds. Daarna heb ik nog wat EP’tjes gedaan, maar dat was eigenlijk precies op het punt dat New Wave kwam en alles explodeerde. Ik heb er nog weleens over nagedacht of ik de boot zou missen als ik er niet in meeging, maar eigenlijk interesseerde het me niet meer.