Young Wally, damn een finesser

Op drie juni spreek ik af met Wally. Dit lepel ik niet op om jullie in te peperen dat ik een uitstekend geheugen heb, maar omdat de Volkskrant op die dag een artikel publiceerde waarin de opkomst van xanax onder jonge rappers wordt uitgelicht. Dit heeft in principe niets met de jonge rapper uit Den Haag te maken – hij staat totaal niet bekend om het publiekelijk verdoven van zichzelf – maar het is altijd interessant om te horen wat een jongen als hij vindt van deze nihilistische, donkere ontwikkeling onder zijn collega’s in Amerika. Want wat mij betreft is hij hier in Nederland iemand die keihard aan de poort staat te rammelen. Ik vind dit al sinds ik vorig jaar de zin “mijn idolen dragen geen pistolen, mijn helden dragen diamanten spelden” op z’n tape Days Before Vrijheid hoorde. Niet lang geleden tekende hij een contract bij Noah’s Ark, en liet hij behoorlijk sicke video’s voor The Flight en Uit Balans los. Binnenkort komt er een nieuwe EP van hem uit. Verder weet ik alleen van hem in welke stad hij woont, dat hij net achttien is, zichzelf Young Wally Damn The Finesser noemt en niet heel erg goed om kan gaan met kranten. Na een tijdje rommelen vindt hij de juiste pagina, maar al na een minuutje heeft hij het gezien.

“De Volkskrant is geen plek hiervoor,” zegt hij. “Iedereen die dit dagelijks leest, heeft direct geen andere optie dan negatief naar een hele nieuwe generatie rappers te kijken. Bovendien: artiesten die drugs gebruiken is geen nieuws, toch?”

Noisey: Maak je je weleens zorgen om die rappers?
Wally: Ik maak me zelden ongerust over iemand anders dan mezelf en m’n familie. Ik heb geleerd hoe ik dat los moet laten. De enige artiest waar ik echt om geef, en waar ik me waarschijnlijk anders door zou gaan gedragen, is Frank Ocean. Ik luisterde als kind altijd wat YouTube me voorschotelde, maar toen ik bewust muziek begon op te zoeken was dat Odd Future. Franks eerste album is nog steeds het beste muziekproject ooit gemaakt – ik kan Channel Orange woord voor woord meezingen. Maar nog steeds heb ik niet iets van: wow, wat zou Frank nu aan het doen zijn? Gaat het wel goed met hem? Nee.

Hoe heb je geleerd om je niet meer druk te maken om anderen?
Het werd te veel op een gegeven moment. Vrouwen spelen een behoorlijk grote rol in mijn leven. Dat kost tijd en energie. Net als het te veel kijken naar anderen. Ik wilde geen tunes uitbrengen omdat ik bang was dat er anderen waren die harder gingen dan ik. Dat loslaten gaat vanzelf, al word ik nu snel bekeken alsof niets me boeit.

Hoor je weleens dat je te afstandelijk bent?
Ja, of dat ik zo overkom. Ik probeer me zo veel mogelijk met mezelf bezig te houden, zeker met het maken van muziek. Dat is ook de enige manier om precies te vinden wat je zelf wil maken, en ervoor te zorgen dat je muziek niet klinkt als een mix van inspiraties.

Je bent net achttien, is dat niet veel te moeilijk? Je laten inspireren door dingen klinkt meer dan logisch.
Het maakt het moeilijker, maar uiteindelijk is dat het wel waard. Zelfs als je het niet uitbrengt. Maar of je het nou wil of niet, je schommelt altijd tussen wat je zelf wil maken en wat het publiek wil horen. Uiteindelijk blijft het een product wat je wil verkopen, en het is moeilijk als dat niet lukt. Ik zat met Leafs en Jacin Trill in een groepschat, twee jaar geleden ongeveer. Ik heb stap voor stap meegemaakt hoe zij opkwamen. Zij gingen zo snel, en daardoor dacht ik: maar, huh, ben ik dan niet hard? Natuurlijk word je daar onzeker van, maar nu kan ik dat gelukkig ook los zien van mezelf.

Ik denk dat het moeilijk is om succes vast te houden, als het succes voortkomt uit iets wat je zelf niet per se wil maken.
Ja. Mysterieuze of donkere dingen worden snel gezien als emo, en gaan waarschijnlijk nooit zo goed scoren als blije uptempo-dingen. Maar voor mij gaat dat niet makkelijk, ik heb niet echt de best life gehad.

Ik weet dat je een tijdje vast zat.
Ja, ik heb wat stomme shit gedaan toen ik jong was.

Nog jonger dan nu bedoel je?
Nog jonger dan nu, ja. Vijftien, of veertien. Domme dingen, maar ik heb niemand geschoten of gestoken, of ingebroken. Laten we het erop houden dat ik het systeem heb gefinessed, die bijnaam heb ik mezelf niet gegeven. Ik deed dat tot ik werd gepakt. Maar ik deed het eigenlijk alleen om m’n leven wat makkelijker te maken. Ik heb drie jaar gymnasium gedaan tot ik begon met smoken en alles downhill ging. Totaal geen geld, m’n ouders komen rond van een uitkering. Jeugdzorg bemoeide zich ermee, en vanaf daar ging alles heel snel.

Waar kwam je terecht?
Eerst jeugddetentie, en na zo’n dertig dagen naar een gesloten inrichting. Dat is erg, man. In een jeugddetentie weet je: ai, ik heb een fiets gestolen, dit is m’n straf. Maar die gesloten inrichting heeft echt een vlek op m’n ziel gemaakt. Terwijl je er bent merk je niet hoe slecht je gaat – je zit in een soort survival mode – maar als je eenmaal vrij bent besef je hoe slecht je gaat. Moeten vragen om elk velletje wc-papier. Een hete douche, bestaande uit één straal. Maar het ergste is dat je gewoon in een ruimte bent met kids die bijvoorbeeld hun moeder hebben geslagen met een stoel. Je weet niet wat je te wachten staat, en de mensen die daar werken hebben volledige controle. Hun machtsmisbruik is uiteindelijk waarom ik weg wilde gaan. Ik ben ook een keer over het hek geklommen, maar ik werd gepakt.

Shit.
Ja, ik kreeg drie maanden extra. Mentaal was het zwaar. Als je echt een goon bent, is het anders. Ik kom zelf uit de Schilderswijk, maar ik kon mezelf als kind altijd wel distantiëren van de domme straatdingen die ik zag. Ik zat wel in de trap, maar luisterde rustig naar Frank Ocean.

Toen kwam je vrij en waren mensen ineens op je tracks.
Ja, ik was ineens veel meer gaande. Leafs was de eerste van een nieuwe generatie die het deed. Na Alright zag ik dat het gewoon kon met trapshit in Nederland, en toen Jacin ook nog eens hard ging dacht ik: oké, let’s go. En toen kreeg ik een mailtje van Noah’s Ark.

En nu is het een soort baan.
Ja. Ik heb voor het eerst in m’n leven een televisie, die helemaal van mij is. En groot ook nog. Al m’n boetes zijn afbetaald, en dat voelt toch chiller als je echt voor dat geld gewerkt hebt. Dat zijn allemaal goeie dingen, maar ja, ik heb m’n school ook niet afgemaakt. Ik word gewoon gek in een schoolgebouw. Ik zat er nog aan te denken om naar de Herman Brood te gaan, maar fuck die shit. Ik weet dat ik een fool ben, maar ik wil het gewoon maken met muziek en niks anders. Ik kan gewoon zingen en shit.

Hoe is het voor jou om in Den Haag te wonen?
Den Haag is dope. Veel trapdingen, maar iemand als LouiVos is toch ook experimenteel als je goed luistert. Heel based. Mijn stijl en creatieve movement passen misschien beter ergens anders. Ik wil m’n stad wel echt representen, op elk vlak, maar ik voel me geen Hagenees. Ik ga niemand ‘gozer’ noemen. Ik hoop dat ik ooit m’n eigen trap-events daar kan organiseren, dat is wel m’n doel.

Ben je überhaupt bezig met de toekomst?
Zo. Nee, man. Geen vijfjarenplan. Misschien het aankomende jaar, net. Ik heb wel geleerd dat je vrijwel altijd teleurgesteld raakt als je te veel verwacht.

Deprimerend.
Liever pleasantly surprised dan disappointed, toch? Ik ben al blij als ik ergens op tijd kan komen.

Is het nog leuk om jong te zijn in 2018?
Ik voel me echt niet jong, man. Ik ben ook niet de guy die gaat zeggen “ik heb een oude ziel”, maar jeugdige vreugde is wel weg bij mij. Allang. Dat is wel jammer: ik kan nooit heel lang blij blijven. En die leegte die dan achterblijft is soms wel iets wat me bang maakt.

Waar maak je je dan zorgen om?
Ik ben net achttien geworden, en ik ben nu officieel muzikant onder Noah’s Ark. Maar ik heb niet eens een middelbareschooldiploma. Een van m’n grootste angsten is skeer zijn, want dan is het doen van stomme shit nooit ver weg. Wat als het niet aanslaat wat ik maak? Ik zie geen bloemetjes in de rapgame, nooit. Maar nu voel ik me goed.

Volg Noisey op Facebook, Instagram en Twitter.