Ik heb moeilijk veel zin in de nieuwe Star Wars, ook al is het een kinderfilm

Gisteren kwam de tweede trailer voor

Star Wars: The Force Awakens

uit. In tegenstelling tot de

eerste trailer

, die eigenlijk vooral bevestigde dat de film daadwerkelijk gemaakt is en dat het de belangrijkste ingrediënten van een Star Wars-film bevat (namelijk X-wings, lightsabers en explosies) – licht deze trailer daadwerkelijk een tipje van de sluier op. Luke Skywalker (wederom gespeeld door Mark Hamill) heeft The Force doorgegeven aan een of ander kind (waarschijnlijk zijn eigen, of die van Leia en Han Solo), er wordt gevochten op Tatooine, de Dark Side is terug, en iemand – waarschijnlijk de grijze Han Solo of de onveranderde Chewbacca – vliegt de 'Millenium Falcon' de uitlaat van een enorm, geruïneerd ruimteschip in.

Voor een film die zo'n belangrijke plek in ons collectieve hart inneemt, is het eigenlijk net zo belangrijk dat The Force Awakens daadwerkelijk uitkomt, als dat hij ook echt vet wordt. Star Wars is typisch zo'n ding waar iedereen ( inclusief ikzelf) van tevoren al een zeer uitgesproken mening over heeft: hij wordt geweldig of volslagen kut. Het enige waar iedereen nog naar op zoek is zijn argumenten om deze standpunten mee te verdedigen.

Aan de trailers te zien lijkt The Force Awakens een aardig vermakelijke sciencefictionfilm voor kinderen te worden, maar wel één met een hele hoop nostalgische symboliek. Het kippenvel trok over mijn rug toen ik brokkenpiloot Harrison Ford weer als Han Solo zag – het enige karakter uit de originele trilogie met meer diepgang dan 'ik ben goed/slecht, en schiet mijn blaster in de bijbehorende richting.' Dit, samen met het zien van R2D2 die R2D2-dingen doet, gaf het me een milde hoop dat het toch nog iets gaat worden.

Maar goed, misschien ben ik toch vooral overmand door nostalgie.

Het is pijnlijk om te zeggen, maar laten we wel wezen: de tweede trilogie was gewoon kut. Het waren kinderfilms, vol met poezelige shit zoals podraces en Jar-Jar Binks, bedoeld om je ouders te scheiden van hun geld, zowel voor de filmkaartjes als al het bijbehorende speelgoed. Alsof dit nog niet erg genoeg was, was het blijkbaar ook nog eens nodig om er gekunstelde verhalen over handelsfederaties en achterkamertjespolities in te proppen.

Toen de derde film, Revenge of the Sith, in de bioscoop kwam, kwamen de trouwe fans met tegenzin. Hoewel dit verhaal veel coherenter was dan van de voorgangers, en er een extreem vet lightsabergevecht tussen Obi-Wan en Anakin in zat, was het mosterd na de maaltijd. De prequels waren nauwelijks een poging tot goede films, en draaiden eigenlijk vooral om de epische dingen die Star Wars-films nou eenmaal horen te doen.

Met dit alles in mijn achterhoofd ben ik optimistisch over The Force Awakens. Nu George Lucas het stokje heeft doorgegeven aan J.J. Abrams is er een goede kans dat de serie weer moddervet wordt – of in ieder geval dat het duidelijk is dat het Star Wars-erfgoed beter verdient dan gare, gecompliceerde kinderfilms met hier en daar een lightsaber en een explosie. Of The Force Awakens daadwerkelijk een goede film wordt, die eer toedoet aan het Star Wars-universum, moeten we nog gaan zien. Voorlopig hou ik hoop.