Ik gaf mijn lichaam aan de riskante wetenschap van het performatief tatoeëren

Ons wereldbeeld wordt steeds vaker opgeschrikt door almaar intensere gebeurtenissen. Hoewel ik ervoor had kunnen kiezen om een hulpeloze bijstander te blijven, besloot ik actie te ondernemen zodat mijn daden een impact konden hebben op de maatschappij. Op een mooie winterochtend maakte ik me mentaal klaar om mijn broek te laten zakken in een Brussels skatepark. Ik liet me namelijk tatoeëren door een ietwat excentrieke artiest, eentje die ja-knikkende mensen nodig heeft om z’n kunst te kunnen uitoefenen. 

Ik heb Rixard online ontdekt. Het was vooral de manier waarop hij tatoeëert die me opviel. De Spanjaard van ergens in de dertig is een van de voorlopers van "performance tattooing": spontaan en geïmproviseerd tatoeëren - of dat zegt hij, tenminste. Wat ik interessant vind aan hem, is dat hij rigide codes overboord gooit om zo iets heel rauw en oprecht te bereiken. Toen ik zijn werk voor het eerst zag, was mijn reactie: "Wow, da’s raar”. Maar toen ik naar de performances keek, begon ik zijn werk beetje bij beetje te begrijpen. Een boodschap aan de puriteinse journalisten onder jullie: het volgende kan u diep beledigen.

Eerst was ik van plan om een klassiek interview af te nemen: wat standaardvragen terwijl hij z’n ding deed bij iemand anders, zoiets. Tot ik me bedacht ik me dat ik, als moderne gonzo journalist, het proces van binnenuit moest meemaken. Na even twijfelen besloot ik om er volledig voor te gaan. Op dat moment ontdekte ik ook dat hij bezig was met een reeks performances rondom graffiti - iets waar ik al een tijdje veel mee bezig ben - en dus besloot ik m’n plan uit te voeren. 

We wisselden eerst een paar berichtjes uit via Instagram. Rixard vertelt dat hij sinds 2013 tatoeëert en autodidact is. Wat inspiratie betreft, zegt hij kunstenaars als Fuzi UV TPK, Jan Hakon Erichsen, Marina Fujiwara en Pablo Rochat te volgen - vooral omdat zij "heel visuele en explosieve, online inhoud maken. Snelle kunstvideo's die viraal gaan op sociale media." Zijn eigentijdse visie op kunst komt voort uit zijn opleiding aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten - waar hij een Master in Kunst en

Multimedia behaalde. Na zijn afstuderen, liet een vriend hem zien hoe je een batterij op een tatoeëermachine monteert om op straat te tatoeëren. Op dat moment zag Rixard zijn passie voor tatoeëermachines het levenslicht: "Ik besefte dat ik een totaal ander, zelfs vreemd proces kon creëren: een extra moeilijkheid toevoegen aan de manier waarop je tatoeëert. Ik begon tools te gebruiken zoals skistokken om die machine aan vast te maken. Ik hing ‘m zelfs op aan mijn voeten."

Na onze eerste gesprekken kwamen we echt ter zaken, het was tijd om onze sessie in Brussel te organiseren. Hij stuurde me een kant-en-klare tekst die het principe van z’n werk beschrijft: 

We komen overeen om de tag-tattoo op de achterkant van m’n been te zetten (probeer jezelf niks wijs te maken) en spreken af in skatepark Urseline, een plek die hij meteen goedkeurt.

Alles onder controle - tot D-day aanbreekt en ik nog altijd twijfel, tenminste. Ik sprak er met een aantal vrienden over en iedereen zei me dat het een slecht idee was. Maar ze vergaten één ding: je krijgt maar één leven. En in het leven waarvoor ik heb gekozen, gebeuren dit soort dingen.

Voor ik me naar het slagveld begeef, koop ik een paar cigarillo's - een troostprijs sinds ik 8 maanden geleden ben gestopt met roken. Maar door de stress neem ik per ongeluk sigaren. Saai, heel erg saai. Uiteraard kom ik te laat en zie Maryan zitten, de fotograaf voor dit artikel. Rond me zie ik veel skaters, wat logisch is. Maar dan begin ik plots bang te worden om getatoeëerd te worden in het bijzijn van al die mensen.

Rixard komt aan en we slaan een praatje om ons een beetje op te warmen. Naast mezelf is ook Zaza hier om zich te laten tatoeëren, zij ziet er veel zelfverzekerder uit dan ik. We gaan bovenop het skatepark zitten om te bespreken hoe we de video gaan aanpakken. Ik bedenk me dat het leuk kan zijn om de skaters erbij te betrekken en stel het voor. Ze gaan akkoord. 

Rixard maakt zijn uitrusting klaar en scheert mijn been. Ik wurm me in de bowl. De stress begint te verdampen, net als de alcohol die ik een half uur eerder naar binnen heb gewerkt. Ik had het nodig om deze gebeurtenis onder ogen te komen.

We starten de camera en de skaters beginnen om ons heen te draaien. Rixard komt dichterbij en ik voel hoe de naald mijn been doorboort. Hij beweegt heen en weer over mijn dij. Het voelt alsof hij een document ondertekent, maar elke keer de handtekening mist. 

Na zo’n dertig seconden is de performance voorbij. De adrenaline zit me zo hoog dat ik de pijn niet eens voel. 

Mijn vrienden hebben verdeelde meningen over het resultaat. Sommigen zijn er helemaal voor te vinden, anderen steken hun kop in het zand omdat ze niet durven te zeggen wat ze echt denken. Ze vinden de tattoo alleszins niet leuk. Mijn ouders hebben hem nog niet gezien, die zijn nog te druk bezig met het verwerken van mijn andere tatoeages. Ikzelf vind dat ik zowel een unieke tatoeage als een ervaring rijker ben, een die ik nooit zal

vergeten. Want naast de tatoeage zelf, is het vooral alles eromheen dat ik me zal herinneren. Het is vooral Rixard die in mijn tattoo zit. Het past perfect bij me. Geen spijt van.

Rixard, Zaza, Maryan en ik drinken nog een paar pintjes en gaan dan elk onze eigen weg. Rixard moet snel vertrekken om nog een andere tattoo te zetten. Eigenlijk is die man heel druk, dankzij sociale media durven veel mensen de stap te zetten.

Voor we aan de performance beginnen, vertelt Rixard dat veel mensen vinden dat hij iets verkeerds doet: "Ik begrijp ze ergens wel. Maar ze zijn gewoon bang omdat het nieuw en uniek is. Sommigen zijn zelfs tegen wat ik doe omdat ik zogezegd de kunst van het tatoeëren ‘vernietig’. Maar dat kan me niet schelen.” Rixard zegt dat hij vooral met humor wil spelen. Volgens hem is tatoeëren iets heel erg duister. Daarom wil hij breken met die soms iets te serieuze ‘romantiek’: "Het basisprincipe van mijn kunst is een totaal willekeurig proces. Ik probeer de moeilijkheid van de tatoeage in het maakproces te leggen." 

En hij zei nog iets dat me is bijgebleven: "Een man reageerde op een van mijn Youtube-video’s dat mensen mijn tatoeages mooi vinden omdat het een beetje hetzelfde is als naar een auto-ongeluk kijken. Ik moest er erg om lachen, misschien is dat wel een beetje waar." Ik had het zelf niet beter kunnen zeggen.

Update 24/3/22: De beelden bij dit artikel werden verwijderd.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.