Ik wil ook vrienden zijn met Amstel Live

Ik reken Amstel al jaren tot een van mijn beste vrienden, maar ik ben nog nooit naar het feest der feesten geweest dat ze elk jaar weer geven. Vrienden van Amstel Live is een festijn wat in mijn hoofd een mythische status heeft. Hoewel er elke keer duizenden kaartjes voor beschikbaar zijn en je qua deurbeleid gewoon naar binnen mag als je een goed humeur hebt, lijkt het toch buiten mijn bereik te liggen. Alsof je verplicht een baan moet hebben bij een middelgroot accountancykantoor in Nederland, waar ze met z'n allen als jaarlijks bedrijfsuitje in een bus worden gepropt om zich vervolgens vol laten lopen voor, tijdens en na dit oer-Hollands muziekspektakel.

De gedachten aan zo'n bus geven me kriebels, en hetzelfde geldt eigenlijk voor bijna de gehele line-up. Daarnaast heb ik een broertje dood aan polonaises – blijf met je bezweette handpalm uit de buurt van m'n schouders alsjeblieft. Maar toch blijft het me enorm intrigeren, en ik denk zelf dat het komt door de zeer effectieve campagne die wordt gevoerd voor het festival. Het grijpt me enorm, en dat is begonnen toen ik afgelopen december dit filmpje zag:

Dit filmpje biedt in het minuscule tijdsbestek van 1 minuut en 13 seconden alles wat een mens nodig heeft: adonis Xander de Buisonjé in smetteloos wit overhemd, ondertiteling zodat je niet echt hoeft te luisteren naar de stem van Jeroen van Koningsbrugge, een verontwaardigde Thomas Acda die ook nog eens de voice-over inspreekt, en om het af te sluiten komt ook nog het illustere duo Nick en Simon om de hoek kijken. Ze noemen elkaar synchroon 'homie', terwijl ze proosten met hun vers getapte potten pils en iedereen leeft nog lang en gelukkig!

In deze serie zijn er nog een aantal filmpjes die stuk voor stuk het bekijken waard zijn, en ik raad je zeker aan dat te doen, maar niet voor je even goed naar deze foto hebt gekeken. Deze foto hoort bij de officiële opening van de voorverkoop die vandaag op de website van het eerder genoemde biermerk is gestart.

Het is een soort laatste avondmaal-portret van de crème de la crème van de Nederlandse muziekwereld. Van links naar rechts zien we hier: een helft van het gezicht van Barry Atsma, Matthijs van Nieuwkerk anno 2032, Jan van Halst, ??, Nick of Simon, de broer van Typhoon, Diggy Dex, Roel van Velzen, Kapitein Iglo, Marco Borsato, Nick of Simon, Douwe Bob en zestien keer het logo van Amstel. Ik heb zelden zo'n doeltreffende en intrigerende reclamefoto gezien, want hoewel ik het niet voor mogelijk hield is mijn verlangen om bij dit feest der feesten te zijn groter dan ooit. FOMO raakt me met een linkse directe op m'n waffel. Het straalt in principe twee dingen uit: Amstel bier is lekker, en het is hier zo gezellig dat je een eikel bent als je niet op ons feestje komt. Maar als je goed kijkt vertelt het ons veel meer.

Laten we rechts beginnen. Naar verluidt is vrienden van Amstel Live de holy grail voor Nederlandse artiesten op het gebied van geld. Het kan natuurlijk zo zijn dat deze manische schaterlach van Douwe voortkomt uit een net zorgvuldig getimede fa2, maar aannemelijker is dat zijn management vanachter de rug van de fotograaf hem voor het eerst wordt verteld hoeveel geld zijn optreden hem daadwerkelijk gaat opleveren. Diggy Dex, in het midden van de foto, zit in hetzelfde schuitje. Hij heeft jarenlang keihard geknokt voor een plaatsje op dit podium, en om dat te vieren heeft hij zijn glas alvast halfleeg gedronken.

Helaas konden niet alle artiesten aanwezig zijn voor de fotoshoot, maar ook dat is vakkundig op meerdere manieren opgelost. Typhoon heeft bijvoorbeeld zijn broer gestuurd om te proosten voor de camera, maar Simon of Nick heeft voor het gemak even een skypeverbinding opgezet. Aan het groene aux-kabeltje te zien kan hij luid en duidelijk contact maken met de rest van de aanwezigen en tegelijkertijd poseren.

De boodschap is helemaal duidelijk: je kunt beter je Nederlandse nationaliteit inleveren dan verzuimen op dit feestje te komen. Als de artiesten onderling er al zo'n ontzettend gezellige boel van kunnen maken dan kan de zaal moeilijk achterblijven. Er wordt gedanst met en zonder gitaren, er is een vliegend podium waar Kanye nog een puntje aan kan zuigen en zelfs Mr. Probz noemt het 'niet niks'.

Dus hoewel ik niet warm word van die gare line-up en polonaises blijk ik aan het eind van de dag ook maar gewoon een mens te zijn, en daarmee een prooi voor de marketingmachine van dit biermerk. In plaats van er tegen te vechten omhels ik dit feit en ben ook ik helemaal bereid om mezelf te bezatten en vol te gooien met alles wat voorhanden is. Nu nog iemand vinden die met me mee wil.