Cigarettes After Sex is een internetsensatie die acht jaar op zich liet wachten

In de zomer van 2012 bracht Cigarettes After Sex de EP I uit. De vier liedjes op deze plaat verleidde de luisteraar met een soort stilte. Greg Gonzalez, de drijvende kracht achter de band, schreef de muziek in een zware periode in zijn leven: het ging na zeven jaar uit met zijn vriendin, en een goede vriendin van hem stierf plotseling. Een van de liedjes op de EP, een cover van Starry Eyes van Roky Erickson, droeg hij aan haar op. Niet lang na de opnames, stierf er nog een vriend van hem. "Dat alles bij elkaar was onmenselijk," zegt Gonzalez. "Ik was in die periode erg emotioneel. De liedjes kwamen voort uit een gevoel van complete verwoesting."

Sinds hij de band vormde in El Paso, Texas, wisselde Gonzalez vaak van geluid. Hij bracht een paar platen uit die alleen nog te vinden zijn op YouTube, zoals Romans 13:9, dat ergens tussen lo-fi en shoegaze zweeft. Telkens als hij een album uitbracht, verwijderde hij de vorige, om zijn oeuvre schoon te vegen. "Ik was eraan gewend dat iedereen het stom vond," zegt hij. Maar I was anders: de EP bracht Gonzalez catharsis, maar het was ook een mijlpaal op creatief vlak. "Ik dacht: dit is beter dan alles wat ik als artiest heb gedaan tot nu toe. Het voelde alsof dit mij definieerde."

Zelfs in zijn thuisstad kwamen er weinig mensen naar zijn optredens. Toch was Gonzalez enthousiast om te touren met zijn nieuwe muziek. "We hadden een show in L.A. en daar was het ineens afgeladen vol. Er waren misschien vijftig mensen, wat voor mij in die tijd echt veel was. We dachten: dit wordt een goede show, iedereen is er, maar zodra we begonnen te spelen, liep de zaal leeg. Er was letterlijk één iemand over. Ik voelde me vreselijk. Ik voelde me schuldig tegenover iedereen die bij de band betrokken was, omdat de verwachtingen zo hoog waren, maar we ze niet waar konden maken."

Veel mensen zouden het hier opgeven en een baantje zoeken, maar niet Greg Gonzalez. Ondanks de desinteresse van het publiek en zijn eigen verstikkende perfectionisme, bleef hij hoopvol. In de jaren die volgden gingen mensen ervan uit dat CAS uit elkaar was. Af en toe kreeg hij e-mails van een fan die zei dat de EP had geholpen in een zware periode. Shirley Manson, die CAS vorig jaar uitkoos om in het voorprogramma van Garbage te spelen, zei: "Het enige wat ik weet, is dat als ik naar CAS luister, al mijn verdriet en woede verdwijnt en vervangen wordt voor euforie. Dus ja, natuurlijk ben ik ze dankbaar. Ik hou zielsveel van die band."

Na I nam Gonzalez geen noot op tot oktober 2015, toen hij Affection uitbracht. Hij had op dat moment geen manager, label, advocaat, niks. Maar het lied steeg op. Eerst langzaam en dan, in een weekend in de eerste koude maand van 2016, werd Cigarettes After Sex een internetsensatie. Op dit moment is Nothing's Gonna Hurt You Baby honderd miljoen keer geluisterd. "Iedereen die ik spreek vraagt zich af hoe dat kan. Ze willen weten hoe het kan. Mensen dachten dat we ervoor betaald hadden. Ik heb helemaal geen geld! Ik heb letterlijk niks gedaan."

Ik ontmoet Gonzalez op een grauwe dag aan het begin van de zomer in een café in New York. We drinken rode wijn en zitten te dicht bij de jukebox waar Nirvana en Talking Heads uit klinkt. Hij koos voor deze bar omdat hij er af en toe kwam met zijn langeafstandsvriendin Kirsten. Zij reisde vanuit Texas naar New York en samen liepen ze door de stad. Hun relatie wordt beschreven in de liedjes K en Affection.

Gonzalez is halverwege de dertig en gekleed in zwart denim. Zijn snor laat hem er treurig uitzien, maar door zijn permanent opgetrokken wenkbrauwen lijkt hij ook geamuseerd en sceptisch. De zanger is slim en droog, hij praat snel, met dezelfde intonatie als Butt-Head – al maakt hij minder grapjes over borsten en stijve piemels. Gonzalez werd aangetrokken door New York door verhalen over Bob Dylan, Philip Glass, Martin Scorsese en Miles Davis. "Allemaal geweldige mensen die op hun hoogtepunt waren toen ze in New York woonden," zegt hij. "Het was voor hen een invloedrijke stad, ik wilde bij die traditie horen van artiesten die ik goed vond."

Toen hij begin twintig was, wist hij al dat hij naar New York wilde verhuizen, maar dat zou nog tien jaar duren. Hij woonde daarvoor in El Paso. De huur was goedkoop, de sfeer was relaxed en de zonsondergangen waren kalm. Gonzalez verdiende geld door in jazzbands te spelen, of in zijn eentje akoestische sets te spelen in restaurants. Op school wist hij niet goed wat hij wilde, hij veranderde vaak van hoofdvak, schreef zich herhaaldelijk uit en weer in, wilde componist worden of filosoof, voordat hij uiteindelijk definitief stopte in 2010. "Ik kwam er niet doorheen," zegt hij.

Hij haalde dan wel geen diploma, maar zijn tijd aan de universiteit zorgde er wel voor dat hij I kon opnemen in een trappenhuis van het muziekgebouw, nadat hij een professor had overgehaald om hem daar binnen te laten. "Het leek iedereen zonde van de tijd – ze wilden naar huis," zegt hij. Gonzalez zong en speelde bas terwijl hij op de trap stond, daar onder stond de gitarist en boven hem de drummer. Veel werd ter plekke geïmproviseerd, maar omdat de muziek zo uitgekleed is, was er weinig ruimte voor foutjes.

Toen Gonzalez eindelijk naar New York verhuisde in 2013, kende hij nog één iemand daar die uit El Paso kwam. Die persoon introduceerde hem aan een barman, die hem vervolgens weer introduceerde aan de mensen waar hij nu CAS mee vormt: bassist Randy Miller, drummer Jacob Tomsky en Phillip Tubbs op keyboard. Op dat moment had Gonzalez een baantje in een bioscoop, The Beekman Theatre. Het was zijn eerste en laatste baantje, maar hij klom snel op van kaartjes verkopen naar manager. In het trappenhuis naast de bioscoop nam hij nog meer demo's op (waaronder de versie van Each Time You Fall in Love).

"De Beekman-bioscoop is heel chill, dus ik kon me wat vrijheden permitteren. Niemand lette er te veel op," herinnert hij zich. "Na sluitingstijd kon ik vrienden uitnodigen om films mee te kijken. We keken Miller's Crossing, The Hudsucker Proxy, Back to the Future en Night of the Hunter, een van mijn favorieten." Muziek is dan wel zijn eerste liefde (alles van The Paris Sisters tot Erasure, Michael Jackson en The Red House Painters), maar Gonzalez' waardering voor film staat op nummer twee. Hij somt lijstjes op van zijn favoriete films, maar de film waar hij telkens bij terugkomt is L'avventura van Antonioni. Het is een film uit 1960 over een groep vrienden op vakantie, waarbij er eentje vermist raakt. Als zijn album een film was, was het deze. "Het heeft iets mysterieus maar het is ook erg seksueel en erotisch, erg visueel maar ook ingetogen – het is cinematografisch echt geweldig," zegt hij enthousiast. "Er zitten zoveel scenes uit die film in mijn geheugen gegrift, maar ik kan het ook moeilijk uitleggen. Dat vind ik er zo leuk aan."

Gonzalez' gelijknamige album is daarentegen niet lastig om te ontcijferen. Bijna elk couplet rust op een afgemeten baslijn, de drums, gespeeld met kwastjes, houden het tempo rustig en op een bepaald punt komt er een gitaar met veel galm bij. Dat is het decor voor de teksten van Gonzalez, naakt en in de schijnwerpers. "Oh, you're on the sheets like it's a dirty magazine," zingt hij in Truly. Soms prevelt hij iets heerlijk vulgairs alsof het niks is ("See you open your dress and show me your tits / On the swing set at the old playground"). Maar in de zin die volgt, laat hij zichzelf ontleden – "I will gladly break my heart for you," zingt hij in Sweet. Zijn openheid is best wel stoer.

"Ik houd ervan om heel duidelijk en helder te schrijven," zegt hij, en hij noemt Leonard Cohens Famous Blue Raincoat en Chelsea Hotel. "Je kan iemand vertellen hoe je je voelt, en je kan het ook in een liedje stoppen. Je kan details gebruiken zonder dat het cryptisch wordt. Het is geen filosofische verhandeling, het is bijna een gesprek. Als ik teksten schrijf, lees ik ze hardop voor om er zeker van te zijn dat ze goed klinken."

Ook al weigert Gonzalez resoluut om videoclips op te nemen – wat gek is, aangezien CAS erg populair is op YouTube – merken veel mensen op dat zijn muziek een filmische kwaliteit heeft. In de afgelopen maanden was Nothing's Going to Hurt You Baby te horen in A Handmaid's Tale en de thriller Gypsy. Het kan niet lang duren voordat dit album leeggeroofd wordt door filmmakers die wat extra emoties willen.

Cigarettes After Sex zal de rest van het jaar bezig zijn met muziek promoten op de oude manier: een eindeloze tour waar Gonzalez zijn zachte, verdrietige en smerige liefdesliedjes zal zingen voor volle zalen. Hij zal de liedjes zachtjes zingen, en het publiek zal hem overstemmen. De band zal spelen in Indonesië, Singapore en Estland en uiteindelijk, na een tour door Europa, zal hij teruggaan naar New York voor de kerstperiode. Want ondanks dat hij de zachte zonsondergangen van El Paso mist, is New York zijn nieuwe muze.

"Je loopt naar buiten en er is zoveel energie, het is bizar," zegt hij, met verwondering in zijn stem. "De omgeving is fantastisch en inspirerend. Het is altijd waanzinnig om door de stad te rijden. Het blaast je omver."