Mr. Scruff is de liefste guy die je je voor kan stellen

Mr. Scruff is de liefste guy die je je voor kan stellen. Nee, maar echt. Hij draait dj-sets die niet zelden langer dan zes uur duren. Dan begint hij met downtempo soul en jazz, afrobeat en Afrikaanse muziek, om via funk en disco bij broken beats en house uit te komen. Tijdens zijn sets hangen er al A4-tjes in de zaal met daarop de link waar je de volgende ochtend zijn complete set kunt downloaden. Zijn naam komt van zijn baardgroei, die lang niet altijd even consistent is. Als visuals heeft hij super cute zelfgetekende diertjes en tenslotte was hij jarenlang eigenaar van een eigen thee-lijn. Eerlijk, hoe kun je niet van deze man houden? Hij komt binnenkort met een nieuwe plaat en hij staat op het Where The Wild Things Are Festival in Zeewolde. Meer had ik niet nodig om een gesprek met hem aan te knopen.

Noisey: Hoi Mr. Scruff! Je eerste gig in je agenda is pas over drie weken, op 1 februari. Heb je nog vakantie?
Mr Scruff: Januari is vaak rustig, dus ik vind het fijn om gewoon in de studio te zitten, thuis. Ik heb net mijn nieuwe album afgerond, waar ik erg blij mee ben. Die is letterlijk twee dagen geleden naar mijn label gestuurd. Dus ik gebruik januari om het design uit te kiezen, singles te kiezen, dat soort zaken. Ik ben erg blij met mijn nieuwe album. Het is een goeie ontwikkeling en er zit veel variatie in. Verschillende soorten nummers, tempo’s en texturen. Ik wil eigenlijk meteen weer verder met nieuwe muziek opnemen, er liggen nog zoveel ideeën.

Je vorige langspeler kwam uit 2008. Dat is al eventjes geleden.
In de tussentijd heb ik een kind gekregen en dat maakt je wat trager. Ik heb geen haast. Het kan verleidelijk zijn om veel muziek uit te brengen maar ik neem liever de tijd. Er is al zoveel muziek. Het is een beetje teveel nu, voor mij ten minste. Door de digitale tijd kan iedereen heel eenvoudig muziek uitbrengen. Wat goed is hoor, daar niet van, maar je kan maar naar één ding tegelijk luisteren. En je wordt doodgegooid met nieuwe releases.

House en bass zijn op het moment, zeker in de UK, populaire genres. Laat je je daar dan ook door inspireren op je album?
Veel Britse muziek is altijd een mix geweest. Het nieuwe bass heavy house stuff doet me erg denken aan muziek van 25, 30 jaar geleden. Het is nu nieuw, door jonge mensen gemaakt, simpel en rauw. Maar het heeft het wel een UK sound. Ik hoor dat wel en pik het op. De productie op mijn nieuwe plaat is misschien iets cleaner en ik gebruik meer synths en drummachines dan bij mijn eerdere werk.

Je houdt ervan om lange sets te draaien van soms wel zeven uur lang. Hoe is dat ontstaan?
Vijftien jaar geleden ben ik begonnen als resident in cafés in Manchester, dan is het gebruikelijk dat je gewoon de hele nacht draait. Van begin tot eind. Later ben ik ook in clubs gaan draaien en al snel ook de hele nacht. Daar ben ik nooit mee gestopt, en op festivals draai ik zolang het kan. Ik heb ook liever niet iemand die voor mij de club warm draait. Ik wil de mensen op de dansvloer leren kennen. Als je op zo’n avond vanaf het begin draait kun je iedereen binnen zien komen en de sfeer aanvoelen. Als ik ergens draai probeer ik van tevoren al hun technische specificaties te bekijken en wie er nog meer draaien, om een beetje te kijken wat de vibe is.

Ik begreep dat je, als het even kan, je de zaal waar je gaat spelen ook van tevoren al even te checken. Of het geluid goed is. Is dat waar?
Als ik kan, probeer ik inderdaad even te gaan kijken bij de zaal. Als ik op vrijdag speel, probeer ik op donderdag al even langs te gaan. Als het niet mogelijk is, zoek ik de website op. Ik kan aan foto’s zien hoe de zaal klinkt, door de hoogte en vorm van de zaal.

Je klinkt heel perfectionistisch. In een interview vertelde je eens dat je veel aandacht besteedt aan details en dat je erg streng voor jezelf bent. Is het wel leuk om Mr. Scruff te zijn, of dodelijk vermoeiend?
Het is zeker uitputtend om Mr. Scruff te zijn. Er zijn vaak dj’s die teleurgesteld terugkomen van gigs omdat ze te kort hebben gedraaid, omdat de decks oversloegen of omdat degene die voor hen draaiden al veel te hard draaiden. Ik wil dat het liefste van tevoren al geregeld hebben. Het is goed om streng voor jezelf te zijn omdat er anders geen progressie meer in zit. Als je gaat voor een oke, dan kom je in een sleur te zitten of draai je elke avond dezelfde set. Ik wil afwisselend blijven. Als je mensen mee kan nemen op een muzikale reis is het heel erg bevredigend.

Ik zag dat je zelfs al je eigen Last.FM events toevoegt. Ik ken geen artiest van jouw grootte die dat zelf doet. Zoiets zal je veel tijd kosten.
Dat kost inderdaad veel tijd, als ik het van tevoren had geweten was ik er ook niet aan begonnen! Maar mensen vinden het erg tof, die persoonlijke touch. Omdat ik een vrij sterke visuele identiteit heb moet ik er nu wel mee doorgaan. Maar ik kies er alleen voor om optredens te doen die ik echt graag wil doen. Dan vind ik het niet erg om 2, 3 uur te besteden aan het maken van special artwork. Mensen stellen dat echt op prijs.

Je bent een erg technische dj. Met een MIDI-controller van de Aldi kan iedereen tegenwoordig soepele mixen maken, daar hoef je niet heel goed voor te zijn. Wat vind je van die ontwikkeling?
De nummers zijn verreweg het belangrijkste. Je kan je technische skills gebruiken om de platen mooi aan elkaar te draaien, maar dat is niet altijd vereist. Sommige nummers klinken perfect in een mix, anderen niet. Soms is niet mixen zelfs beter, en gewoon een gat laten vallen. Het creëert op een aparte manier energie. Mensen gaan juichen en het geeft je de kans om een andere kant op te gaan. Je hoeft niet altijd moeilijk te doen.

In maart speel je op het Where The Wild Things Festival. Wist je dat dat in een bungalowpark is?
In Engeland zijn festivals in bungalowparken al heel lang gebruikelijk, al zeker 25 jaar. Buiten het hoogseizoen staan die soms leeg, en dan worden daar festivals gehouden. Maar vaak zijn die parken vervallen of slecht onderhouden, wat wel jammer is. Sommigen zijn wel opgeknapt, want er zaten parken bij met volledig beschimmelde bungalows.

Dat is bij WTWA gelukkig niet het geval.
Dat dacht ik al. Veel mensen gaan vaak alleen naar bungalowparken met gezinnen, en het geeft het een grappige sfeer omdat je daar normaal gesproken niet zo vaak komt als je tussen de twintig en dertig jaar oud bent. Het concept is leuk, in een bungalowpark. Een heel andere context dan een club.

Ten slotte nog even dit: je had een eigen theeljn, genaamd Make Us A Brew. Dat is twee jaar geleden gestopt.
Klopt, het heeft wel vijf jaar bestaan, maar het kostte meer dan het opleverde. We haalden de thee uit Duitsland maar vanwege de euro-pond omrekenkoers konden we het niet meer rondbreien. We hebben het geprobeerd maar het is klaar nu. Maar gelukkig zijn er op het Europese vasteland genoeg herbal theeën verkrijgbaar.