Waarom zijn zoveel volwassenen geobsedeerd door One Direction?

Als het over fans van boybands gaat dan meet de mensheid met twee maten. Dat heeft niets met geslacht te maken maar wel met leeftijd. Er bestaan geen fans die zo onterecht dom gevonden worden als fans van boybands, en dan met name de fans van One Direction. De stelling dat alleen koopgrage tienermeisjes van boybands houden is niet alleen onjuist, maar het is ook onaardig tegenover alle volwassen mannen en vrouwen die er ook van houden. Want ja, boybands trekken inderdaad veel tienermeisjes aan, maar dat is een kwestie van goede marketing.

Dit is wat mensen denken: alle boybands, van The Monkees tot The Backstreet Boys, hebben een onuitwisbare indruk achtergelaten op tieners. Elke vrouw herinnert zich de boybands van haar jeugd, omdat die muziek haar kennis liet maken met de belofte van liefde – een belofte die pubermeisjes natuurlijk aanspreekt. In een recente podcast van NPR werd verkondigd dat de verschillende types in boybands meisjes op pad helpen in de liefde en seksualiteit die ze te wachten staat. Obsessieve verliefdheid op boybandjongens kan ook de plaats innemen van een authentieke liefdeservaring. Maar wat gebeurt er met tienermeisjes die boybands liefhebben als ze de doelgroep ontgroeien zijn? Het zou natuurlijk een uniek puberding kunnen zijn om van boybands als One Direction te houden. Maar hoe kan het dan dat 60 procent van hun fans 25 of ouder is (aldus de muziekanalisten van Pandora)?

Dr. Jamie Goodwin-Uhler heeft meerdere publicaties op haar naam over de psychologie van de fancultuur. We vroegen haar of ze een idee had waarom vrouwen buiten de doelgroep toch fan zijn van One Direction. Dit was haar antwoord:

“Dat vrouwen zich onbeschaamd onderdompelen in de verheerlijking van knappe, beroemde en onbereikbare jonge jongens zou weleens het pubergevoel van verlatenheid kunnen recreëren, waarvan we ons als volwassenen weleens van afvragen waar het gebleven is. De adolescentie is een ontwikkelingsperiode, vol complexe gevoelens. Het is een hormoongedreven zoektocht naar en ontdekking van je seksualiteit en identiteit. Boybandliefde kan je in staat stellen om die jeugdige, levenslustige tijd te herbeleven. Voor een volwassen persoon die in de sleur zit van saaie verantwoordelijkheden kan die energie werken als een drug.”

Laatst bracht One Direction hun langverwachte album Made in the A.M. uit en hype rond Justin Bieber gaat voorlopig ook niet liggen nu er van hem ook een nieuw album in de schappen ligt. Boybands zijn nog altijd aan de orde van de dag en hun fans kunnen dus nog naar hartelust hysterisch schreeuwen en selfies maken. Ik vroeg verschillende mensen van 21 of ouder over hun rol als fan van 1D en hun speciale band met de band. Sommige gaven toe dat ze inderdaad, zoals dr. Goodwin-Uhler claimt, fan zijn om te ontsnappen aan hun volwassen leven, maar dit niet bij iedereen het geval. Dat deze vijf mensen fan zijn heeft echter wel bij iedereen te maken met de realiteit van hun volwassen bestaan: variërend van omgaan met de dood, omgaan met hun lichaam en het ontdekken van seksualiteit tot omgaan met depressies en een verlammende angst voor fysieke intimiteit.

Het punt is: het stereotype beeld dat alle fans van boybands gillende en huilende tienermeisjes zijn is net zo gedateerd als dat het oppervlakkig is. De impact van boybands op volwassenen boven de 18 is zeer echt en geworteld in de vele worstelingen die het menselijk bestaan rijk is. Hier zijn vijf zelfverklaarde, volwassen ‘Directioners’ die uitleggen waarom ze geobsedeerd zijn door 1D.

Ik ben 27 en ik woon thuis bij mijn pa. Mijn moeder overleed zes jaar geleden en ik wilde niet dat mijn vader alleen zou zijn. Ik ga nooit trouwen en ik ga ook nooit kinderen krijgen. Dat heb ik geaccepteerd en daar kan ik mee leven. Ik drink niet vaak, slechts een paar glazen per jaar. Ik gebruik geen drugs en ik heb nog nooit een sigaret aangeraakt. Ik heb ervoor gekozen om al mijn tijd en liefde aan One Direction te richten. Ik heb ze zien opgroeien en steeds knapper en knapper zien worden, tot ze de bijna vreemde gezichten kregen die ze nu hebben. Ik denk niet dat ik zo’n fan van 1D was geweest als ze hondslelijk waren geweest. (Feitje: ik heb tenminste honderd magazines met 1D op de voorkant. Erg hè!) Doordat ik fan ben van 1D ben ik wel zelfverzekerder geworden in het uiten van mijn mening. Ik ben sinds mijn vijftiende fan.

Ik hou van One Direction. Als ik ze hoor of als ik naar ze kijk, dan besef ik me hoe snel ook zij weer verdwenen zullen zijn. Ik denk daardoor ook aan mijn eigen sterfelijkheid en dan voel ik me dankbaar dat ik leef. One Direction staat voor beknoptheid, tedere bloemen, een memento mori en ook een carpe diem.

Boven alles herinnert 1D me eraan dat ik zal sterven. Die gedachte maakt me een betere moeder. Als ik bij een concert ben en zie dat de jeugd, het leven en schoonheid zo kortstondig duren, dan voel ik dat niets er echt toe doet, behalve liefde en vriendelijkheid. 1D vervult mijn dochters en mij met vreugde en liefde. Dat resulteert in liefde en vriendschap.

Door mijn liefde voor One Direction lukte het me te accepteren wie ik ben. Ik herinner het me nog heel goed: ik zat in het eerste jaar van de kunstacademie toen ik een paparazzifoto van Harry Styles zag, die zonder shirt een hond aan het uitlaten was. Toen realiseerde ik me dat ik homo was. Ik ben totaal geobsedeerd met Harry en geen man met wie ik ooit date of omga kan aan hem tippen. Ik heb hem nooit ontmoet, maar ik heb alles over hem gezien en gelezen en ik vergelijk elke man die ik ontmoet met Harry Styles.

Toen het hooggerechtshof in de VS deze zomer het homohuwelijk legaliseerde, was er natuurlijk een stortvloed aan twitterreacties. Een van de mensen die zijn steun betuigde was Harry Styles. Ik kan niet omschrijven wat ik voelde toen hij die tweet had geschreven en een regenboogvlag op zijn Instagram postte. Ik kon wel janken, zo gelukkig was ik dat iemand van wie ik zo hield mij steunde in mijn seksualiteit. Zeker ook omdat hij dezelfde leeftijd heeft als ik. Het is een wonderbaarlijk gevoel om te weten dat ook een leeftijdsgenoot aan mijn kant staat.

Ik heb niet simpelweg ‘een dingetje met jongere mannen’. Ik ben een efebofiel, wat betekent dat ik val voor puberjongens, of jongens die er zo uitzien. Meerdere mensen hebben gezegd dat ik beter geen leraar kan worden, terwijl ik wel mijn lesbevoegdheid heb. Ik ben totaal geobsedeerd door One Direction en ik denk dat ik weet waarom. Mijn favoriete 1D-lid is altijd Niall Horan geweest, en dat zal altijd zo blijven. Niall is 22 en ziet er verdomme nog steeds uit als een tienerjongen. Hij is nooit langer geworden dan 1.70 en doet nog steeds gel in zijn haar als een zestienjarige.

Mijn raarste relatie ooit was met een veertienjarige toen ik zelf achttien was. Ik maak daar geen geheim van. In het begin was het een stoplichtrelatie, maar toen hij zestien was pakten we de draad weer goed op. Sindsdien zien we elkaar regelmatig. Hij stuurde me net nog een bericht.

Ik heb veel met psychologen gepraat en het zou best eens kunnen zijn dat ik daddy issues heb. Mijn biologische vader, die me mishandelde, ontvoerde mij en mijn broertje toen we nog kinderen waren. Nadat we gered waren stond het Amerikaanse rechtssysteem erop dat ik hem tijdens mijn jeugd af en toe ‘opzocht’, in zwaar bewapende ruimtes. Hij had een dikke, donkere snor en ik haatte hem. Gedurende mijn jeugd zag ik mijn vader in elke man met een snor. Elke man met gezichtsbeharing was een gevaar voor mijn moeder, mijn broertje en mij. Gezichtshaar staat voor mannelijkheid en dus zag ik alle mannen als slechteriken. Als jongens van mijn leeftijd dan ineens baardgroei kregen, dan voelde ik me verraden. Er is eerlijk gezegd niets waar ik meer opgewonden van word dan van een jongen die zucht en zegt: “Ik heb gewoon niet zoveel baardgroei als andere mannen.”

Behalve dat ik mijn daddy issues heb, heb ik van mijn vijftiende tot mijn zeventiende nog een relatie gehad met een oudere jongen die me fysiek, mentaal en emotioneel misbruikte en me verkrachtte. Hoewel ik dit grotendeels verwerkt heb, beschrijf ik het tegen psychiaters nog steeds als een tijd die me “van mijn jeugd beroofd heeft”. Een deel van mij wil die tijd misschien nog eens op een leuke manier herbeleven en zou willen dat die oudere klootzak mij gewoon naar het gala had laten gaan om te praten en flirten met alle puberjongens die daar waren.

Stel je voor dat er een punt zou bestaan waarop je geen leed meer kunt verdragen en spontaan tot stof vergaat. Ook vermoeidheid, stress en emoties vallen hieronder – alles waardoor je levenskwaliteit vermindert en wat je langzaam maar zeker je graf induwt. Er zijn dingen waarmee je dit kunt tegengaan, dat zijn de dingen die je in leven houden. Bijvoorbeeld 48 keer achter elkaar naar de clip van Perfect kijken. Daarmee win je 183 minuten levensgeluk. Of Harry Styles in het strakst mogelijke broekje zien. Of Louis Tomlinson die als een junglekat de camera inkijkt. Of het borsthaar van Niall. Elk moment dat ik bezig ben met mijn obsessie voor schattige en soort-van-dirty boys zijn momenten dat ik niet met de dood hoef bezig te zijn. Ik ben daar namelijk te veel mee bezig. Bijvoorbeeld nu. Ik moet nog zes uur werken voor ik naar huis mag en het nieuwe album van One Direction staat daar op me te wachten. Straks hoef ik me dus geen zorgen te maken. Ondertussen maak ik me maar zorgen om 1D om te vergeten dat de dood me toch wel te pakken krijgt.