Wat je slechte muzieksmaak over jou zegt

Ik heb een probleem. Eigenlijk zelfs meerdere. Ik ben niet in staat om mijn huur te betalen, ik kan niet meer dan drie verschillende gerechten koken, en ik zou echt een keer mijn lakens moeten verschonen. Maar dat is niet mijn grootste probleem.

Het grootste probleem is dat het heel moeilijk geworden is om te oordelen over mensen. Ik ben er vrij zeker van dat iedereen dit herkent omdat dit standaard ingebouwd zit in het starterspakket van de menselijke emoties waarmee we onbewust anderen beoordelen – op basis van hun schoenen, kapsel, of hoe ze zichzelf kunnen uiten in 140 tekens. Iedereen is wel eens een bitch, sommige alleen meer intern dan extern. Alleen sommige mensen kiezen ervoor om te luisteren naar hun innerlijke cynisme en dit hardop uit te spreken, anderen kiezen ervoor om het op te schrijven in de comment-sectie.

In 2015 is het uiten van een vooringenomen bevooroordeelde mening die uitsluitend gebaseerd is op de muziek die iemand luistert, echt ingewikkeld. Die vriend van je gaat vanavond misschien nog naar een concert van Jett Rebel, maar morgen heeft hij het alleen nog maar over die Kompakt Boiler Room-sessie, en zodra het weekend is drinkt hij alleen nog maar Merlot terwijl hij filosofeert over de diepere gedachtes achter de muziek van Arcade Fire.

Stereotypen zijn tegenwoordig moeilijk in hokjes te plaatsen, en dat begint me echt te irriteren. Daarom heb ik deze handige gids gemaakt om op iedereen te kunnen haten. Een lijst gevuld met nieuwe type mensen, zodat we moeiteloos terug kunnen keren naar de wrede gewoonte die typecasting heet.

DE WEB 2.0 WARRIOR

(via)

Ik vind het moeilijk om deze mensen te identificeren. Een tijd terug hadden ze het alleen maar over Viet Cong, en daarna waren ze helemaal weg van Rae Sremmurd, en nu krijgen ze maar geen genoeg van het gebruiken van de hashtag #misschienwelhe. Ze zijn niet te missen terwijl je ze nooit tegen zal komen in het wild; op de één of andere manier krijgen ze het voor elkaar om op subtiele wijze een irritatiefactor te worden in je social media-feed, zoals pasgeboren baby´s op Instagram. Of zoals herpes. Ze trekken zich terug in hun eigen wereld, zoals slaapkamermuzikanten en zoogdieren tijdens hun winterslaap. Maar in plaats van dat ze hun eigen muziek maken, rebloggen ze shit van anderen, en vervangen ze Ableton voor een ander relevant open-source blogplatform.

Dit zijn de mensen die denken dat Cyril Hahns versie van Losing You beter klinkt dan het origineel van Solange, omdat het een remix is. Het zit uiteindelijk zo: als een middelmatig nummer de Ryan Hemsworth-behandeling krijgt en er een hysterisch contrastrijk plaatje van een vrouw toegevoegd wordt, dan vinden deze gasten dit het beste wat er in de muziek is gebeurd sinds de laatste keer dat iets populair was. Ze zullen hun gebrek aan muzieksmaak verstoppen achter ritalin en op Wikipedia verkregen kennis over Deense deephouse die ze openhartig uitkieperen over Facebook, om zo maar zeker te zijn dat iedereen op de hoogte is van hun muzieksmaak.

Ze liegen allemaal, uiteraard. De grote meerderheid houdt er van om stiekem op repeat te luisteren naar Disclosure, maar ze zuchten diep als er een lame stream of iets van 140bpm te horen is. Dit doen ze in de hoop dat het meisje dat ze ooit bij een Boiler Room-sessie hebben ontmoet, met ze naar bed gaat. Zij zijn de reden dat housemuziek nieuw leven ingeblazen is, ze zijn verwekt door ouders die denken dat Pauk Oakenfold ooit een bekende voetballer was.

DE VERLOREN ZIEL

Op een dag op Lowlands was The Maccabees de favoriete band van iedere middelbare scholier die zojuist metroseksualiteit uitgevonden had in de kleedkamer van een tweedehands kledingwinkel. Zij waren dé band voor twaalfjarigen, die door hun tot de nek toe dichtgeknoopte overhemden bijna stikten. Maar dat tijdperk is al lang verleden tijd, en alles wat er van over is zijn De Verloren Zielen. Terwijl iedereen bezig is met het vergelijken van nieuwe soorten MDMA en het bediscussiëren wat nou de beste techno BPM is, zijn De Verloren Zielen nog steeds aan het mijmeren.

De sociale druk en de ratio van goede gitaarbands – van één per jaar – zorgen er na verloop van tijd voor dat ze gedwongen worden om op zijn minst een soort van idee te hebben wie Kanye West is. Ze zullen mee-neuriën wanneer ze hem op de radio horen, maar diep van binnen denken ze: “Kanye is gewoon een gast die heel hard probeert om boven een vervormd geluid uit te praten.” En stiekem weigeren ze om iets te erkennen wat niet makkelijk gemaakt kan worden door een doorsnee blanke gast met een akoestische Yamaha. Deze mensen zijn verloren, ze proberen zich vast te klampen aan een verloren cultuur die hen al lang verlaten heeft. Op sommige momenten proberen ze weer aan te sluiten, cool te doen bij een Flying Lotus-set, of in de comments een Kendricks’ couplet in

Control te becommentariëren, maar de realiteit is dat ze waarschijnlijk veel liever luisteren naar het debuutalbum van Radiohead.

DE DICTATORS

Ondanks dat ze niet zo gek veel weten over muziek, heersen deze gasten wel als dictators over de playlist tijdens het voordrinken. Ik heb geprobeerd om ze positief te benaderen met suggesties als Hey Ma van Cam’Ron maar dan kreeg ik alleen een smerige blik van de party-dj, alsof ik net de vloer ondergekotst had. De muziek staat standaard hard en klinkt altijd hetzelfde, maar dat maakt deze gasten niets uit. Ze luisteren naar Avicii in de bus, Guetta in de ochtend, en Tiësto in de bibliotheek. Het gaat niet alleen maar om het supporten van de rijken op de Forbes-lijst. Elke keer als er iets van deephouse naar de stad komt, worden er tickets besteld bij Resident Advisor, wordt er wat drugs gebruikt, en het voordrinken kan beginnen. De houseavond dient als een vakantie, een vliegticket van vijftien euro dat toegang biedt tot een cultuur die verder gaat dan ‘White Noise’. Het is een subtiele overgang in de voetgangerscultuur van de Web 2.0 Warrior. Maar het verschil is dat deze gasten ook een geheime playlist hebben op Spotify met Hobbie Stuart en Ben Howard, die ze opzetten bij te masturberen en het strijken.

DE FAN MET EEN OBSESSIE VOOR BEROEMDHEDEN

De moderne equivalent van de popfan is de Buzzfeed-lezer. In tegenstelling tot de popfans uit het verleden verteren de Buzzfeed-lezers hitjes op basis van de snelheid van memes. Want hey, als een nummer niet vertaald kan worden tot een instant shareable, oppervlakkig photoshopwerkje met als bijschrift LOL, dan is het kansloos. Deze mensen zijn makkelijk te herkennen, omdat ze letterlijk overal zijn. Kijk in het rond en ik wed dat je er nu al eentje ziet. Ze zien er normaal uit maar van binnen ademen ze pop uit de zeroes, officiële soundtracks, en alles meer wat @perpetua hen die afgelopen week aanraadde. Ze zullen alle drugs weigeren die je ze aanbiedt. Tenzij ze op Lowlands zijn, dan overwegen ze misschien wel een ballonnetje.

DE ZOGENAAMDE HIPHOPKENNERS

(via)

Als ik één ding heb geleerd van het klikken op dingen op het internet, dan is het dat de schrijver nooit gelijk heeft en het internet altijd. Er bestaat een bepaald ras dat de definitie van hun smaak, namelijk hun mening, verwart met feiten. Dit zijn de mensen die het nieuwe Drake-album al slecht vinden voordat ze er überhaupt naar geluisterd hebben. Of direct op een artikel reageren met zoiets als: ‘HEB HET ARTIKEL NIET GELEZEN MAAR DIT IS ECHT BULLSHIT’ of ‘SLECHTE JOURNALISTIEK.

Ze zijn verdeeld in twee groepen. De eerste is de groep die altijd meer wil. Ze dragen kleren met bloemetjespatronen en vinden dat artiesten hen iets verschuldigd zijn en dat ze beter ‘hun nieuwe plaat ASAP lekken omdat ze het anders kunnen vergeten’. Ik vermoed dat ze bipolair zijn, omdat ze op het internet meestal communiceren in KAPITALEN, onbezonnen zijn, en iedereen voor flikker uitschelden. Maar in het echte leven staan ze in de rij bij een rapshow, waar ze stilletjes met hun moeder appen om te zeggen met welke trein ze die avond weer terug naar Purmerend komen.

De tweede groep is geboren in een tijd waarin het internet niets meer was dan alleen een duur idee. Ze weigeren meestal hardnekkig om maar iets net zo veel waardering te geven als Rakim, Eazy E, Ghostface ennnnnn ad infinitum. Waar je het ook met ze over hebt, het is nooit zo goed als DOOM.

DE LOYALE EMO-DUDE

Deze gasten komen alleen uit hun winterslaap als bands als Black Veil Brides in de stad zijn. :(

DE PRETENTIEUZE AANSTELLER

(via)

Ze zijn meer zelfonderhoudend dan de Verloren Ziel en maken zich veel te druk over de nieuwe supergroep van Justin Young van The Vaccines (wat eigenlijk ‘gewoon’ een groep is). Tussen de festivals als LGW en Incubate door kun je ze vinden op Twitter waar ze iets heel triviaals proberen te moraliseren en ze vinden alleen muziek leuk als het exact zo klinkt als The National. Als je er eentje buiten de digitale wereld spot, let dan op de belangrijkste kenmerken: een lege blik in combinatie met een outfit die niet zou misstaan op de nieuwjaarsborrel van de gemeente Blaricum, of je bed in je studentenkamer de nacht nadat je dronken bent geworden met je Marxistische debatgroepje. Deze mensen zijn supersaai, maar als je in staat bent om hun mening over muziek aan te horen, dan delen ze misschien wel drugs met je.

DE MEGA-OBESSIEVE FAN

De fan heeft altijd al bestaan, maar tegenwoordig zie je de diehards vooral op internet verschijnen. Ze lijken erg op de Buzzfeed-lezer: directioners, monsters, beliebers, swifties. De echte fans kun je onderverdelen in een aantal groepen die geleid worden door Tyler, The Creator, Kanye West en alle anderen die hun fans een collectieve naam geven. Deze mensen zijn gevaarlijk. Ze zullen je geen pijn doen in het echte leven, maar zullen wel dreigen om van hun kat een soufflé te maken, als je ze niet terugvolgt.