De meeste mensen noemen – logischerwijs – Kurt Cobain de meest invloedrijke muzikant, frontman en liedjesschrijver van de jaren negentig. Anderen vinden dat dit Eddie Vedder was. Tegen al die mensen wil ik zeggen: het is duidelijk dat je deze video nog niet heb gezien, waarin Take That live een cover speelt van Smells Like Teen Spirit, met echte instrumenten en ontblote bovenlichamen.Ook al hebben Cobain en Vedder het monopolie op liedjes schrijven, deze video is hét bewijs van het feit dat Gary Barlow eigenlijk misschien wel de beste performer van het decennium was.
Advertentie
Stel je voor: het is 1995 en je hebt zojuist tickets gekocht voor de Nobody Else Tour van Take That, hun eerste tour na het vertrek van Robbie Williams. Uiteraard rammen de jongens (Gary Barlow, Mark Owen, Howard Donald, and Jason Orange) alle hits erdoorheen; je fistpompt je weg door Everything Changes en Relight My Fire. Je stampt op de grond bij Could It Be Magic, de single waar East 17 gek genoeg van is bestolen. Met tranen in je ogen zie je tijdens het hele nummer Back For Good hoe je moeder voor jou een aansteker in de lucht houdt – want waarschijnlijk was je pas dertien en mocht je zeker niet alleen naar een concert. En net als je denkt dat het allemaal voorbij is, komen ze terug met Jason Orange achter de drums, Howard Donald op de gitaar, Mark Owens op de bas (ik kan het fout hebben, alle blanke mannen uit de jaren negentig lijken wat mij betreft op elkaar) en Gary Barlow in een glimmende, leren broek.
Gary Barlow rukt met blote handen het hemd van zijn lijf en gooit het daarna het publiek in, nog voordat hij bij het eerste couplet is aangekomen. Hij sleurt de microfoonstandaard het podium over en zet het refrein zingend in met: "When the night comes, entertain us!" Ik vertel je natuurlijk niets nieuws als ik zeg dat het zachte stemgeluid van Barlow, noch zijn hele voorkomen, niet gemaakt zijn voor het echte grungen. Hij lijkt meer op James van der Beek uit Dawson’s Creek die meedoet aan een talentenjacht op de middelbare school.En dit is nog maar een greep van wat er allemaal gebeurde in de eerste zestig seconden. Jason Orange heeft dreadlocks, Mark Owen zakte om onverklaarbare reden door zijn knieën op een willekeurig moment in het nummer om dezelfde baslijn te spelen die hij al de hele tijd speelt, en Howard Donald is verantwoordelijk voor het meest treurige stukje dat ooit op een podium is gedaan voor twintigduizend man.Het is adembenemend allemaal. Zo erg zelfs dat hoe meer je naar de beelden kijkt, hoe meer de video je in zijn greep houdt. Op het eerste gezicht denk je: oh, daar is Take That weer de allerslechtste ooit aan het zijn, maar als je het ongeveer tien tot vijftien keer hebt bekeken, begin je te beseffen dat dit eigenlijk een waar kunstwerk is. Wie zou dit anders gemaakt kunnen hebben? Ik heb in de negentiger jaren geen andere boyband gezien die werkelijk instrumenten oppakt. Nog nooit eerder zijn er vier mannen samengekomen om een objectief gezien vreselijk idee uit te voeren op een manier waarop alleen zij dat kunnen. Een manier waarbij shirts van lichamen moeten worden getrokken en er slapjes maar met gebalde vuisten op instrumenten wordt geramd.Bekijk de video een stuk of honderd keer hieronder.
Door je in te schrijven voor de VICE nieuwsbrief ga je ermee akkoord dat je elektronische communicatie van VICE ontvangt die soms advertenties of gesponsorde content kan bevatten.
