Waarom blijven mensen op zoek gaan naar de bus van ‘Into the Wild’?

Toen Eddie Habeck in 2012 een reis naar Alaska boekte, stond het niet op z'n planning om een bezoekje te brengen aan de Fairbanks Bus 142. De 39 jaar oude inwoner van Vermont realiseerde zich pas toen hij al op weg was dat hij naar de staat ging waar de bus staat waarin Chris McCandless, de rondzwervende hoofdpersoon van het boek Into the Wild (en de verfilming ervan) van de journalist Jon Krakauer, op 6 september 1992 dood werd aangetroffen als gevolg van verhongering, nadat hij vier maanden in z'n eentje in de wildernis van het Denali National Park and Preserve had doorgebracht.

"Ik dacht opeens: wacht eens even, dat verhaal speelde zich in Alaska af," vertelde Habeck, die voor de Amerikaanse overheid werkt en in z'n vrije tijd een luchtfotografiebedrijfje runt. "Toen dacht ik dat ik er misschien wel heen kon." Habeck stippelde z'n route naar de bus uit – die dichtbij het Stampede Trail in het immense park van 2,4 miljoen hectare staat – en reisde er in z'n eentje in de maand mei van dat jaar naartoe.

Zijn tripje verliep niet zonder problemen – zo is het niet makkelijk om de Teklanika River over te steken, waarvan het water tot je middel staat rond die tijd van het jaar – maar uiteindelijk lukte het hem om bij Bus 142 te komen, die het park heeft laten staan om te dienen als beschutting voor jagers. "Het was niet de reden van mijn bezoek – het kwam pas later in me op – maar het was wel een memorabel moment," zegt Habeck.

"Ik had veel tijd om na te denken over waarom Chris zich uit de samenleving wilde terugtrekken, en hoe het voelt om zo ver van de beschaving verwijderd te zijn," zegt Habeck. "Je weet pas hoe het echt is om je in zo'n omgeving te begeven als je er daadwerkelijk bent geweest." Elk jaar trekken reizigers van over de hele wereld naar het Stampede Trail, op zoek naar dat gedenkwaardige moment dat Habeck beschrijft; om een soort eenzame gelukzaligheid te vinden en om in de voetsporen van McCandless te treden; om hetzelfde pad door de wildernis van Alaska te volgen, zonder hetzelfde fatale noodlot te ondergaan. Maar dat laatste lukt niet iedereen: in 2010 verdronk de 29-jarige Claire Ackermann uit Zwitserland toen ze samen met de Franse wandelaar Etienne Gros de Teklanika River probeerde over te steken om bij de bus te komen, en er moeten elk jaar mensen gered worden die op weg waren naar de bus.

Aangezien je geen vergunning nodig hebt om het Stampede Trail af te leggen zijn er geen officiële cijfers van hoeveel mensen er paar jaar moeten worden gered. Lynn Macaloon, woordvoerder van het Denali National Park and Preserve, vertelde VICE dat ze schat dat er "meerdere" reddingsacties per jaar worden uitgevoerd, waarbij boswachters, de lokale brandweer en politie vaak moeten bijspringen.

Eind vorige maand moest er een reddingsoperatie op touw worden gezet voor Michael Trigg en Theodore Aslund, waar meer dan twintig mensen en een helikopter aan te pas moesten komen, nadat ze de bus hadden gehaald maar er langer over deden om terug te komen dan verwacht. "Ze vertrokken met een onrealistische schatting van wanneer ze terug zouden zijn," vertelde hiker en Alaskaan Erik Halfacre aan VICE. "Ze hadden die dure reddingsoperatie kunnen vermijden als ze een tijd hadden geprikt waarop ze terug moesten gaan en zich daaraan hadden gehouden, maar dat deden ze niet."

Halfacre, is een dertigjarige professionele hike- en packraftinginstructeur (kanoën met een opblaasbare kano), en runt sinds 2011 ook de Last Frontier Adventure Club (LFAC), die hij omschrijft als "een manier om online meer informatie te geven over verschillende trektochten." Halfacre is in de afgelopen zeven jaar drie keer bij Bus 142 geweest. Zijn meest recente trip was in 2014, toen Carin, de zus van McCandless, samen met 11 andere hikers naar de bus afreisde.

Halfacre stelt dat lokale journalisten de neiging hebben om bij reddingsoperaties die betrekking hebben op het Stampede Trail "negatieve en gemene dingen te schrijven over wat daar allemaal gebeurt" – en die woede van de lokale bevolking is niet helemaal misplaatst. "Wij als inwoners van Alaska moeten ons belastinggeld uitgeven om deze mensen te redden, en dat wordt door veel mensen als irritant ervaren," vertelde hij VICE. Zijn oplossing is daarom voorlichting – zoals de informatie op de site van de LFAC – die potentiële Bus 142-gangers voorbereidt op eventuele gevaren tijdens de tocht. Het is een gids voor ervaren hikers, en tegelijkertijd een waarschuwing voor amateurs die niet klaar zijn voor zo'n heftige reis.

En op het Stampede Trail is weten wanneer je moet opgeven net zo belangrijk als weten hoe je de tocht succesvol kan afleggen. Twee jaar nadat Habeck zijn eerste trip naar Bus 142 volbracht, probeerde hij het opnieuw met zijn vrouw – maar deze keer stond het water in de Teklanika River te hoog en was het te wild om veilig over te kunnen steken. "Het zou een slechte manier zijn geweest om de dag na mijn bruiloft af te sluiten," zei hij grinnikend. Halfacre is zelf twee keer afgehaakt tijdens de tocht naar Bus 142 – een keertje omdat een groep die hij leidde niet goed voorbereid was. Sommige groepsleden waren basisdingen als een tent en voedsel vergeten. "Ik wilde niet verder met ze op tocht gaan."

Onvoorbereid een moeilijke toch door de wildernis proberen af te leggen klinkt misschien dom, maar gebrek aan voorbereiding is ook een belangrijk deel van het verhaal van Chris McCandless. De laatste persoon die hem in levenden lijve zag was Jim Gallien, een elektriciën uit Fairbank. Hij vertelde Krakauer in Into the Wild dat toen hij McCandless een ritje gaf naar de rand van het Denali Park hem opviel dat de reiziger te weinig spullen mee had – een zak rijst van nog geen 5 kilo, een a .22-kaliber geweer (te klein om grote dieren te doden die als voedsel kunnen dienen), een kaart van Alaska en wat versleten kampeerspullen. Later in z'n boek maakt Krakauer een onderscheid tussen de andere, minder bekende slachtoffers en McCandless: "Hoewel hij…onvoorzichtig of zelfs roekeloos was, was hij niet incompetent – anders had hij het daar geen 113 dagen kunnen uithouden."

Het is ergens natuurlijk wel indrukwekkend hoe lang McCandless het uithield in de wildernis van Alaska. Gezien de grootse Amerikaanse traditie van jezelf ontplooien door je in de natuur te begeven, is het niet onvoorstelbaar dat de reizigers een romantische kijk hebben op zijn verhaal, waardoor McCandless' tragische dood naar de achtergrond wordt verdrongen. "Feit is dat het verhaal van Chris verteld moet worden door Krakauer omdat Chris nou eenmaal dood is," benadrukt Halfacre. "Niemand zou dat moeten willen overdoen." En misschien is dat eindelijk aan het doordringen tot de amateurs die op zoek zijn naar avontuur. De manager van het vrijwilligersprogramma van het nationale park Kathleen Kelly zegt dat incidenten zoals de reddingsoperatie van vorige maand minder frequent worden. "Het wordt steeds duidelijker wat het inhoudt om deze toch af te leggen," vertelde Kelly aan VICE. "Mensen gaan beter voorbereid op pad, minder mensen doen het, of ze informeren zich gewoon beter."

Toch blijft de drang om in de voetsporen van McCandless te treden voor sommigen een mysterie. "Ik begrijp niet zo goed waarom het aantrekkelijk is," zei Macaloon. Hij stelt dat het romantische ideaal van je terugtrekken uit de maatschappij en de wildernis in gaan niet alleen het tragische verhaal van McCandless is, maar ook van Alaska in het algemeen. "Mensen gaan niet alleen maar naar de bus, maar komen hier ook met het idee dat ze een hut kunnen bouwen en zelfvoorzienend kunnen gaan leven. Alaska is de plek waar mensen deze dromen kunnen waarmaken – of kunnen proberen waar te maken."