Thurston Moore, Ariel Pink’s Haunted Graffiti en White Mystery Play Station tot Chicago’s treinstation evenement

Er zijn geen bedden in de trein. Of als die er wel zijn, niet voor mij. Die zijn voor de belangrijke mensen, zoals Doug Aitken. Mensen die ook echt rust nodig hebben en ervoor moeten zorgen dat alles soepel verloopt. Ik hoef alleen maar te schrijven. En daarmee verdien ik niet een kamer in de slaapcabine.

Ik dwaal door de kombuis, op zoek naar een slaapplek, en kruip op een bankje in de staart van de trein. De ruimte is omringd door lage banken en er zijn ramen in het plafond, dus ik heb een 180-graden uitzicht.

Vanmorgen vertrokken we uit Pittsburg en zijn nu op de helft van een tien uur durende tocht naar Chicago. Op het moment rijdt de trein door Cleveland, Ohio. Ik kijk naar de verlaten fabrieken die langs me schieten en val in slaap.

Als ik wakker word slaapt Ariel Pink op een bank tegenover me, tot zijn nek gehuld in een gele deken. Ryan Sawyer, drummer van YOSHIMIO en Hisham Akira Bharoocha, ligt naast me voor pampus. Zijn handen liggen tegen elkaar als kussen onder zijn hoofd, als een slechte imitatie van iemand die slaapt. Hij mist een deken, maar zijn baard van pakweg dertig centimeter reikt bijna tot zijn buik. Dat zou hem wel warm genoeg moeten houden.

Opeens gaan Ryan’s ogen open en schiet hij omhoog. Zijn grote baard is platgedrukt naar een kant. Hij richt zich tot mij, met een dolle blik in zijn ogen. Heb ik iets verkeerds gedaan? Misschien zijn dit wel banken die alleen voor artiesten zijn, apart gehouden om de muzikanten een dutje te gunnen. Ryan staart naar me, zijn ogen wijd geopend, en ziet er uit als een soort van Zeus (als Zeus een progressieve drummer in een raglan t-shirt was). Hij opent zijn mond om iets te zeggen en ik huiver, bang voor wat komen gaat.

“Dat boek is de shit.”

Ik kijk naar het boek dat onder me open op mijn borst ligt. Ik was het aan het lezen voor ik in slaap viel.

“Uhm, ja.” zeg ik.

 “Underworld, man. Dat boek is Amerika.”

“Totally.”

Zijn baard verandert in een glimlach en hij loopt weg. Ohio rolt in het raam naast me voorbij. Ariel Pink maakt wat geluiden in zijn slaap. Ik pak mijn boek op en ga verder met lezen.

De volgende keer dat ik Ryan zie is hij aan het drummen in de opname cabine. Een jongen die Chris heet huilt erbij op zijn mondharmonica. Het is een interessante combinatie. De volgende keer dat ik Ariel Pink zie steelt hij mijn drankje.

Om 5:01 ‘s nachts vult het Levi’s treinstel zich voor de 501 Happy Hour. We zijn nog steeds anderhalf uur verwijderd van Chicago. De barman aan de andere kant van het treinstel maakt jalapeno tequila cocktails, maar de rij is lang dus ik pak een biertje uit de koelkast.

“Heeft iemand een opener?”

“Ariel heeft een aansteker,” zegt Tim Koh, de bassist van Ariel Pink’s Haunted Graffiti. “Hierzo.”

Ik draai me om en daar is Ariel Pink, wakker en deken-loos.

“Aansteker?” vraag ik, terwijl ik het bier voor hem hou.

“Thanks” zegt Ariel, en pakt het bier. Hij pakt een spicy tequila cocktail van de bar en loopt weg met in elke hand een drankje. Ik pak een nieuw biertje uit de koelkast.

Op een gegeven moment tijdens Happy Hour bewegen we ons in de Central time zone. Voor we het doorhebben is het opnieuw 5:01. Het twee uur durende Happy Hour duurt totdat we Chicago bereiken.

No Age start het evenement in Chicago’s Union Square treinstation met een half uur durende ‘drone set’. Een jonge tienertweeling zit naar het optreden te kijken. Ik kniel naast ze. Randy Randall leunt met zijn gitaar tegen de versterker. Het geeft een hard piepend geluid en snel knielt hij neer om aan een paar knoppen te draaien.

“Is dit het refrein?”

“Absoluut,” zeg ik.

Het duo White Mystery begint te spelen. Ze hebben al wat gespeeld in de trein, in de weer met hun oude Gibson terwijl ze de liedjes op Soundcloud uploaden. Eigenlijk was alleen Alex, de voorvrouw, in de weer. Haar broer, de drummer, was druk om met zijn handen scheetgeluidjes te maken op het ritme. De nummers klinken anders met echte drums.

De set eindigt en Thurston Moore komt op. Hij draagt een spijkerbroek die ik hem zag passen in het Levi’s treinstel een paar dagen eerder. Ik gebruik mijn pers-pasje om in de fotografen sectie te komen voor het podium, waar ik kijk naar hoe Thurston en drummer John Moloney een versie van “Schizophrenia” spelen in plaats van dat ik foto’s maak.

Op de helft van een nummer dat ze een paar dagen eerder in de trein schreven sputtert Thurston’s versterker en gaat kapot.

“Ik heb een zekering opgeblazen,” zegt Thurston.

“Vertel een verhaal,” schreeuwt iemand vanuit de menigte.

Thurston gooit zijn gitaar weg en rukt een stukje papier uit zijn zak. “Tuurlijk, ik vertel je wel een verhaal.” Hij begint de handgeschreven lyrics te zingen.

Enkele hoogtepunten:

“Hoe ik verlang op je te zijn / het weiland gebeukt door de regen / een storm is natuurlijk genoeg / dit heeft alles te maken met jou en je dunste haartje / wees een krijger / heb het leven lief.”

“Dat is een nummer van Kurt Cobain,” zegt hij. Dan brengt een roadie een nieuwe versterker en gaat het optreden verder.

Black Monks of Mississippi treden op, en gospel zanger Mayis Staples sluit de avond af. Ik ga terug naar de trein wacht tot de after party begint. Het duurt niet lang.

Een paar uur later komt Ariel Pink naast me op de bank in het Levi’s treinstel zitten. Hij pakt een quarter-pounder uit een McDonald’s zak en knikt naar me. Ik pak mijn halflege drankje om te verzekeren dat hij niet ook die pakt.

“Neem wat frietjes,” zegt Ariel, terwijl hij de McDonald’s zak voor me houdt.

Ik zet mijn drankje neer en duw een handvol frietjes in mijn mond. Ik denk dat we wel quitte staan zo.

Check de rest van de samenwerkingen en bijdrages op http://levi.com/makeourmark.