Ontmoet de vrouw die van Anthony Bourdain een televisiester heeft gemaakt

Ken je het realityprogramma Trauma: Life in the ER? Er is dus iemand die in de kamers op de spoedeisende hulp ondergespoten werd met bloed om die beelden te kunnen schieten. Dat was Lydia Tenaglia.

"Veel bloed en ingewanden, en op alle mogelijke tijdstippen van de nacht op de spoedeisende hulp zijn," vertelt ze me tijdens onze lunchafspraak in New York. Tenaglia produceert nu Emmy-winnende televisieshows voor PBS en CNN, en deze maand is de eerste film die ze geregisseerd heeft in de Amerikaanse bioscopen te zien: Jeremiah Tower: The Last Magnificent. Maar voor dat alles, was maakte ze de ene vreselijke serie na de andere.

"Ik had zoiets van, ik moet weg van deze ziekenhuisshit. Als ik nog een jaar langer moet kijken naar hersenoperaties of iemands been dat afgezet moet worden, begeeft mijn ziel het."

Zij en haar goede vriend Chris Collins hadden zich aan elkaar vastgeklampt in de loopgraaf die de Spoedeisende Hulp is, maar allebei wilden ze daar weg. Dat was zo ongeveer wanneer ze chef Anthony Bourdain leerden kennen. Zijn memoires Kitchen Confidentials was net uit en had van hem een rijzende ster gemaakt.

"We hoorden dat hij een tweede boek zou gaan schrijven, A Cook's Tour, en daarvoor wilde hij rond de wereld gaan reizen," herinnert Tenaglia zich. Dus zij en Collins besloten die Bourdain-guy een bezoekje te brengen en hem ervan te overtuigen om van A Cook's Tour een televisieserie te maken.

"Ik maakte een afspraak met hem en weet nog dat we elkaar de volgende dag al ontmoetten. Ik weet nog dat ik er erg van onder de indruk was hoe groot hij was als hij rechtop stond," vertelt ze. "Het eerste wat ik toen dacht was: Hoe gaan we deze grote man goed in beeld krijgen?"

Tenaglia pitchte hem haar idee en Bourdain was niet bijster enthousiast; hij was op dat moment erg gefocust op het schrijven. Maar ze was er zodanig op gebrand niet meer in ziekenhuizen te hoeven werkendat ze er uiteindelijk toch in slaagde hem te overtuigen. Zij en Collins schoten toen een tien minuten durende demo in Bourdains restaurant Les Halles, waarin de chef sprak over zijn droom om A Cook's Tour te verwezenlijken.

"Nu zou niemand zo'n demo nog groen licht geven, maar in die tijd pitchten we het bij Food Network, en ze kochten op basis van dat korte filmpje een 23-delige serie," vertelt ze. Ergens middenin het plannen van de eerste shoot voor de show, werden Tenaglia en Collins verliefd. Ze trouwden, en hun eerste reis met die lange chef en schrijver die ze nauwelijks kenden, werd hun onofficiële huwelijksreis.

Een bijzonder ongemakkelijke huwelijksreis, zo blijkt.

"We gingen naar Japan, Vietnam, Thailand en Cambodja. Vier landen, van het ene naar het andere," vertelt ze. "We verbleven in de meest shitty hotels die je je kan inbeelden. Door de jaren werd het allemaal wat luxueuzer, maar in het prille begin leefden we met weinig."

De allereerste shoot was een ramp: de formaliteit van Japan; het feit dat Bourdain chef was en geen host voor de televisie; en dat hij een soort van toneeltje moest opvoeren voor de camera voor twee lovebirds die hij nog maar net had ontmoet. Voeg daar nog de lengte van de beste man aan toe, waardoor hij nog een stuk ongemakkelijker overkwam op beeld.

"Nadat we die eerste aflevering geschoten hadden, stond Tony erbij als een hert dat in de brandende koplampen van een auto staart," vertelt ze. "We gingen terug naar het hotel en hadden zoiets van, 'We zijn zo fucked. Dit is vreselijk!'"

Hun volgende bestemming was Vietnam, en daar klikte het. Op een of andere manier slaagden ze erin om het land te ontdekken en die ontdekkingen uit te leggen aan een publiek, aan de hand van de eten en de mensen daar. Deze manier van werken werd de blauwdruk voor Bourdains toekomstige televisieshows.

"Tony weet alles over Vietnam. Hij heeft er alles over gelezen, elke mogelijke film gezien, kent de geschiedenis. En plots had hij al die referentiepunten waardoor hij op een totaal andere manier voeling had met ons nieuwe project," vertelt Tenaglia. "De energie van de show begon van de grond te komen. En ook onze onderlinge relatie begon van de grond te komen, omdat we al die culturele ervaringen deelden en plots overliepen van de ideeën. We begonnen ons comfortabeler te voelen bij elkaar en vanaf dat moment hadden we een geweldige synergie – wij drie. In Vietnam hebben we echt ons ritme en die vreselijk positieve workflow ontdekt."

Al die lange nachten die ze in de Spoedeisende Hulp hadden doorgebracht, loonden. Doordat zij en Collins zo vaak gefilmd hadden in kleine en zeer stressvolle operatiekamers, wisten ze hoe ze op onopvallende manier de juiste observaties konden doen. "Tony en ik belandden in minuscule keukens of in kleine hutjes in een of ander rijstveld, en we pasten die onopvallende manier van filmen, een manier van filmen waarbij we de mensen die we filmden niet stoorden, toe op dit genre. En ik denk dat dat in die tijd – en dan heb ik het over 17 jaar geleden – heel, heel nieuw en revolutionair was. Het werd een manier van filmen die het genre van films over eten herdefinieerde: om iemand te volgen; een duidelijke, eigen kijk te hebben; maar om tegelijk ook gewoon mensen in hun eigen omgeving en op uiterst intieme manier vast te leggen."

Zij en Collins richtten in 2013 hun eigen productiebedrijfje Zero Point Zero op en produceerden nog drie Bourdainshows – No Reservations, The Layover, en Parts Unknown – en ook The Mind of a Chef.

Onlangs schakelde Tenaglia over naar het maken van documentaires, met Jeremiah Tower: The Last Magnificent, een film die het leven van Jeremiah Tower, een controversiële en legendarische Amerikaanse chef, probeert te reconstrueren.

Ik had de film oorspronkelijk in drie onderdelen opgedeeld: Towers jeugd, die ze beschrijft als "rijke verwaarlozing," zijn tijd bij Chez Panisse – waar hij en Alice Waters neukten en vochten en de Californicaanse keuken vorm gaven – en bij zijn eigen restaurant in San Francisco (een Studio 54-achtige fine dining die vorm gaf aan de manier waarop mensen eten en coke snuiven in restaurants), en zijn leven nu, dat plaatsvindt in Mérida in Mexico, ver weg van dit alles.

Maar toen ze bezig was met het filmen van dat laatste deel van haar film, zag ze een kop in de New York Times die aankondigde dat Tower een baan had aangenomen in Tavern on the Green in Manhattan.

"Ik pakte onmiddellijk de telefoon en belde hem op om te vragen wat de fuck er aan de hand was, en hij begon te lachen als een kwajongen," vertelt ze. "En op dat moment moest ik creatief omgaan met wat er aan het gebeuren was, ik moest beslissen of ik de film zou omgooien en in dat hele Tavern-verhaal zou duiken of niet."

Haar antwoord was ja, maar als je de restaurantscene van New York een beetje kent, zal het je niet verbazen dat Tower niet de meest triomfantelijke terugkeer maakte.

"Ik had niet kunnen voorspellen dat het hele ding in brokken uiteen zou vallen, maar dat het gebeurde, zorgde wel voor een dramatisch einde van de film. Niet alleen dramatisch, ook mooi, zeer mooi. Er zijn veel parallellen tussen wat werkelijk fantastisch is aan Jeremiah en wat moeilijk is aan zijn persoonlijkheid, waardoor het soms lastig is om met hem samen te werken," vertelt ze, om het diplomatisch samen te vatten.

Naast het regisseren van The Last Magnificent, producete ze onlangs ook Wasted! The Story of Food Waste, die net in première ging op het Tribeca Film Festival. En er komt nog veel meer. Fermented, een documentaire met chef Edward Lee werd net toegelaten op het Seattle Film Festival, en Stars and Sky, over de filosofie van jagen, is op dit moment in postproductie.

Terwijl we onze lunch afronden, vraag ik Tenaglia naar haar werkethiek. Ze heeft bloed en ingewanden vastgelegd, de televisiecarrière van de meest bekende nog levende chef verwezenlijkt, en de val van een van de pioniers van de huidige Amerikaanse keuken gedocumenteerd. En er zijn nog meer films in de maak. Hoe blijft ze zo lekker gaan?

"Dat is een gigantische vraag!" lacht ze. "Ik ben eerste generatie Italiaan. Mijn ouders komen uit Italië, dus ik groeide op in een immigrantenwijk. Ik zag heel veel van hen, inclusief mijn eigen vader, de Amerikaanse droom volgen."

"En wat is dat?" vraag ik, "als je het moet samenvatten in een zin?"

"Hou je hoofd naar beneden en werk als een motherfucker."