Ik wilde knokken via Rumblr, maar de app bleek een grap te zijn

Ik was elf toen een grotere gast me tijdens een spelletje trefbal in mijn maag stompte. Op mijn twaalfde stompte ik een kleinere gast in zijn maag tijdens een potje basketbal. Ik deelde de stomp zelf uit, maar toch moest ik huilen. Toen ik 23 was, duwde ik een gast tegen zijn borst na een dronken scheldpartij in de rij voor de taco truck, maar mijn vrienden trokken me weg voordat ik hem kon slaan (of beter gezegd: voordat hij mij kon slaan). Weer huilde ik, al zweer ik dat het was omdat ik uiteindelijk geen taco kreeg. Ik kreeg eindelijk een klap op mijn bek toen ik 25 was, van een of andere gast bij een bar en ik rende weg voordat hij nog meer tikken kon uitdelen. Tot zover mijn ervaring met vechten – wat duw- en trekwerk met middelbare scholieren, gevolgd door een hoop tranen.

Vanwege mijn dubieuze geschiedenis met geweld wilde ik eens een keer écht vechten. Niet zo'n gevecht waar ik uiteindelijk door in het ziekenhuis beland. Nee, gewoon een eerlijk gevecht tussen mij en een gast van mijn lengte, waar we elkaar een paar klappen verkopen. Dus je kunt mijn enthousiasme wel begrijpen toen ik hoorde over Rumblr, een soort van Tinder voor knokpartijtjes. De app kwam afgelopen week in het nieuws en presenteerde zich als dé plek voor een ouderwets pak slaag.

Zondagavond schreef The New York Daily News over Rumblr dat de oprichters achter de app claimden dat ze een "relatief flinke som geld hadden gekregen van particuliere Amerikaanse investeerders." De oprichters beloofden de app afgelopen maandag om 11 uur 's avonds te lanceren.

Rumblr was nep, natuurlijk. Zo'n asociale app moest wel nep zijn. Toch bestond er even de hoop dat er een of andere entrepreneur zijn geloof in de mensheid had opgegeven en besloot om toch een app te maken waarbij twee vreemden elkaar tot pulp kunnen meppen. Ik durf te wedden dat mensen deze app hadden gebruikt tot hij illegaal zou worden gemaakt.

En von Hughes, het bedrijf achter de grap, hield tot de laatste seconde vol dat het een echte app was. Tegen Business Insider hadden ze wel toegegeven dat het om een marketingstunt ging en dat de instagramaccount van de app niet bestond. Toch vertelde von Hughes mij in een email nog steeds dat de app "100 procent echt" is en dat ze graag met me wilden praten na de lancering.

In de naam van de journalistiek, en dus niet vanwege mijn verleden als watje, schreef ik me in zodra de app online ging, zelfs nog voordat ik de echtheid kon checken. Ik verzon een gebruikersnaam (@fuk_u_bro) en een bio ("Ik ben niet hier om online te vechten, ik ben online om te vechten") en begon te Rumblren. Ik was er klaar voor om met wat sukkels te sparren – en waarschijnlijk door ze in elkaar gemept te worden. Maar zodra een of andere gast met de naam @dudecati een hoop loze, stoere taal tegen me begon te praten, wist ik dat het nep was. Ach, het was best leuk om uitgescholden te worden door een robot-man, maar ik baalde dat ik niet ging knokken.

En toen gebeurde dit.

Het blijkt dat het creatief adviesbureau achter Rumblr gewoon op zoek was naar een hoop gratis publiciteit.

Het team van Rumblr belde me gisteren terwijl ze een Uber namen richting Times Square. De drie schoolverlaters (eentje heet Matt en is naar eigen zeggen 18 jaar) maakten Rumblr als een portfolio om hun vaardigheden in design, coderen en marketing te tonen.

"De grap is zolang mogelijk zo echt mogelijk," zei Matt.

Een ontwikkelaar die zich Andrew noemt, zei: "Het originele idee achter Rumblr begon als een grap om te zien wat we konden doen om iets viral te laten gaan, maar het werd al snel opgepikt en we hadden niet gerekend op zoveel aandacht van de pers." Ik zei tegen hem dat Rumblr voor mijn gevoel een grap was die opeens echt leek te worden door alle persaandacht. Andrew was het daar mee eens. "Het ging allemaal veel sneller dan we dachten. We dachten dit weekend door te werken om daarna met zoveel mogelijk op de proppen te komen."

Ook de media die beweerden dat Rumblr echt was (onder wie Complex, New York Mag en Gizmodo), hadden baat bij de grap van von Hughes. Zo konden ze niet één ("Tinder voor gevechten komt eraan"), maar twee ("Whoops, Tinder voor gevechten is nep") berichten plaatsen. "De waarheid is dat je van de media twee verhalen krijgt," zei Jimmy Kimmel eerder dit jaar tegen VICE. Dat interview gaat verder in op hoe media vaak viral nieuws publiceren, om later opnieuw verslag uit te brengen dat het nieuws nep is. "Het is een race om zo snel mogelijk nieuws de wereld in te helpen en het lijkt erop dat media tegenwoordig pas daarna checkt of het klopt in plaats van ervoor."