Vriendelijke groeten uit Kabul

Onze gappies Conor Creighton en Henry Langston vlogen gisteren naar Afghanistan om te zien hoe het is om drie weken lang in een oorlogsgebied te verblijven. Ze waren nog geen dag in Afghanistan toen drie terroristen zichzelf opbliezen in een van de best beveiligde hotels van Kabul. Elf burgers, negen Taliban-strijders en een handjevol Afghaanse politieagenten stierven tijdens de vijf uur durende aanslag waarbij geschoten werd door Taliban en NAVO-soldaten. Vanochtend belden we met Conor en Henry om te checken of ze nog wel leefden en om te vragen hoe het daar nu is.

VICE: Hey Conor, met Andy. Hoe gaat het met jullie? Wat gebeurde er vanochtend toen jullie wakker werden?
Conor Creighton: Met ons gaat alles goed. Het eerste dat we hoorden toen we wakker werden, was een man die ijs probeerde te verkopen in de straat. Daarna zag ik op Facebook dat een stuk of tien mensen hadden gevraagd of alles oké met me was. Ik keek op de website van de BBC en zag dat er allerlei bommen waren afgegaan in het Intercontinental Hotel.

De afgebrande bovenste verdieping van het Intercontinental Hotel

Werden jullie niet wakker door de explosies? Hoe ver zitten jullie eigenlijk bij het Intercontinental Hotel vandaan?
Wij slapen in een ander hotel, ongeveer 500 meter van het hotel, maar we hebben niets gehoord. Lekker geslapen ook. We hebben gelijk een taxi genomen en zijn ongeveer een half uur geleden op de plek des onheils aangekomen. Ze wilden ons aan de voorkant van het gebouw niet naar binnen laten, omdat een van de mannen zich daar had opgeblazen, dus zijn we naar de achterkant geslopen. Vanaf hier zie je een kant van het gebouw die volledig zwart is en lijkt op een uitgebrand huis. Er is ook een raam uitgevallen. Het balkon lijkt weggesmolten en valt langzaam van het gebouw af, als een bh-bandje dat langzaam van de schouder van een dronken meisje glijdt.

.

Conor en Henry

Wie liet jullie niet aan de voorkant van het gebouw binnen? Lopen er belangrijke mensen rond daar?
Er zijn hier wat rare mensen in de buurt. Niemand lijkt echt veel te doen. We waren wat aan het drinken bij een klein tentje op de heuvel onderaan het hotel en twee mannen kwamen bij ons aan tafel zitten. Eerst vertelden ze dat ze werkloos waren, maar nadat ze ons een beetje gepeild hadden lieten ze de pistolen zien die verstopt zaten in hun gewaden. Daarna zeiden ze heel nonchalant dat er vannacht nog een aanval plaats zou vinden. Toen we vroegen hoe zei dit wisten grijnsden ze alleen maar en zeiden ze: "Alleen wij weten dat.” Ze waren nogal opvallend. Ik denk niet dat de geheime dienst in het Westen zich zo zou gedragen. Een paar minuten later hoorden we pistoolschoten. Toen stonden ze allebei op, renden ze de bosjes in en keken ze met getrokken pistolen over de stad uit. We kwamen net ook nog een Afghaanse communicatieadviseur tegen. Hij poseerde wel voor een foto, maar sprak geen Engels.

De Afghaanse communicatieadviseur

Hij lijkt me prima geschikt als communicatieadviseur. Je kwam gisteren pas in Afghanistan aan en maakt meteen een bombardement mee. Hoe voelt dat?
Bizar genoeg had ik voor dit voorval het gevoel dat Henry en ik gewoon op vakantie waren in Thailand ofzo. Een kind probeerde ons in ruil voor een beetje geld op de weegschaal te krijgen, om ons vervolgens wat van de taal te leren. Alles ging goed. Maar nu zijn we een paar stappen verwijderd van een platgebombardeerd hotel waar allemaal mensen zijn overleden. De lokale bevolking blijft er opvallend rustig onder, alsof het heel gewoon is allemaal. Dat maakt het minder eng. Het is hier erg chaotisch, stoffig en heet, en mensen staren je overal na, maar het is niet eng.

Het kind dat mensen weegt in ruil voor geld

Wat is er vannacht gebeurd?
Zes Taliban kwamen naar het hotel. Eentje blies zichzelf op in de lobby, een ander liet zichzelf op de tweede verdieping ontploffen en en de derde wachtte daarmee tot er een Spaanse toerist binnenkwam. De andere drie werden op het dak gedood door NAVO-jongens in een helikopter. Het ding met dit hotel is dat het in de stad op de top van een berg staat, omgeven door bomen. Hoewel het niet zo streng bewaakt is als de media en de overheid zeggen, moet het toch niet heel makkelijk zijn geweest om er binnen te dringen. Het Intercontinental is waarschijnlijk een van de veiligste civiele plaatsen in de stad. Het is de hoogst gelegen plek in de stad. Iedereen in Kabul kan zien wat hier vanochtend is gebeurd.

Henry en zijn bodyguard

Maar Conor, geeft Kabul daar wat om?
We hadden het er vanochtend over met onze taxichauffeur, en die had zoiets van "Oh ja, het zal de Taliban wel weer geweest zijn". Hij leek niet echt onder de indruk. Voor de meeste mensen hier zijn zulke aanslagen de normaalste zaak van de wereld. De Afghaanse fotograaf die we hier ontmoet hebben, noemde de aanslag wel anders dan anders omdat de Taliban op zo'n laat tijdstip toesloegen.

Was dat om een speciale reden?
Nou, de NAVO heeft onlangs besloten dat ze niet meer verantwoordelijk is voor de politie- en militaire taken hier; ze fungeert alleen nog als facilitator. Dus misschien is dit een waarschuwing van de Taliban om te laten weten dat ze er nog steeds zijn, ook al trekt Amerika zich enigszins terug.

Het strookt ook wel met een heleboel andere dingen die de Taliban de afgelopen maanden hebben gedaan - die wanhopige aanvallen van ze wekken de indruk dat ze nauwelijks hersens of intelligentie in hun koppen hebben; ze lijken allemaal thuis gepland met de beperkte middelen die voorhanden zijn.

Hoe bevalt Kabul verder tot nu toe, los van deze doodnormale zelfmoordaanslag?
Het is wel prima. We mogen geen korte broeken aan, omdat alle benen hier boven de knie bedekt moeten zijn. Dat is wel jammer. Ik heb Henry helaas moeten verbieden om hotpants te dragen.

Hebben jullie al iets van een anti-Westers gevoel bespeurd?
Nah, toen we foto's van de taxi aan het nemen waren, zwaaiden er mensen en staken ze hun duimen naar ons op.

De vraag is of je duimen naar iemand opsteken daar hetzelfde betekent als hier.
Ha, dat weet ik niet. Het zou zomaar eens het Afghaanse teken kunnen zijn voor 'trek je nu terug of val dood, smerige Westerse taxivarkens', maar daar moet ik nog even achteraan. Wat ik vooral merk, is die typische naïeve nieuwsgierigheid die je achtevolgt zodra je als westerling in de Derde Wereld reist. Een paar kinderen lieten ons net een stukje zelfmoordterrorist zien. Ze zeiden dat het een stuk nek was, maar het leek eerlijk gezegd gewoon een grote lap verminkt, verbrand vlees. Het had overal vandaan kunnen komen.

Mooi. Wat gaan jullie vandaag verder nog doen?
Er is straks een feestje. Gratis drank!

Veel plezier nog daar.
Dat komt goed.

ANDY CAPPER