Crate Expectations: Luc en Arif van Malawi

Dekmantel Festival staat voor de deur. Muziekliefhebbers van Japan tot Amerika pakken hun koffers of zitten al in het vliegtuig. De jongens van Dekmantel worden zo overspoelt met gastenlijstverzoeken, dat ze overwegen om hun auto-reply aan te zetten, en dj's maken overuren in Rush Hour en Redlight Records om dat ene ingrediënt te vinden dat hun set laat opvallen tussen al het muzikale geweld.

Vandaag duiken we de platenkast in van Luc Mast en Arif Malawi. Je kent ze als onderdeel van Malawi. Wat ooit begon als een stel muzieknerds dat een avond in Basis invulde, groeide uit tot een van de gezichtsbepalende acts van Trouw. Je kan alle kanten met ze op: van library music, soundscapes, Musique concrète, Italo-disco tot de laatste plaat van James Holden.

Zo moeten de twee dj's voor Dekmantel Festival maar liefst twee verschillende sets voorbereiden. Donderdagavond draaien ze tijdens de opening van het festival in Muziekgebouw aan 't IJ, waar ze de eer hebben de optredens van Autechre en Manuel Göttsching te begeleiden. Op zaterdag openen ze het podium The Lab van Red Bull Music Academy, waar lo-fi house producer Antony Naples het roer uiteindelijk overneemt.

Luc, je had een hekel aan Talking Heads toen je jong was. Dat verbaast me, aangezien ik blanke funk uit de jaren tachtig bij jou en Malawi vind passen. Welke track van Talking Heads kon je absoluut niet uitstaan?
Dit was toen ik echt jong was hè, een jaar of zeven. Talking Heads vond ik echt verschrikkelijk. Ik denk dat het kwam omdat de muziek niet eenduidig is: het is deprimerend maar ook opzwepend, radeloos maar ook hoopvol. Ik kon daar niet bij. Het meest verschrikkelijke vond ik Heaven, en hoewel ik nu vrijwel alle platen van Talking Heads te gek vind, is het akelige gevoel bij deze nooit helemaal verdwenen.

Hebben jullie een plaat die, als jullie samen draaien, absoluut niet wordt meegenomen omdat je weet dat je een gefronste wenkbrauw krijgt van de ander.
Toen we net met Malawi begonnen kwam dat vaker voor, maar de afgelopen tijd niet meer. Ik heb wel tijdens vrijwel elke set een moment dat ik heel graag Enfants van Ricardo Villalobos wil draaien – het liefst bijna helemaal, om hem daarna vijf minuten over een arpeggiator-plaat te mixen. Het is weleens gebeurd dat Arif me dan op de schouder tikte, omdat hij geen zin had om weer twintig minuten te moeten wachten.

En andersom, is er een track die de ander geregeld in de hand heeft en dat je denkt: godver, die wilde ik net opleggen?
Ja en nee. Het gebeurt heel vaak dat ik Arif vraag: 'wat is deze track?', maar vervolgens ga ik er nooit achteraan. Omdat we toch vrijwel altijd samen draaien (ook met Malawi), vraag ik die track dan gewoon aan, en hoop ik dat hij hem draait. Enfin, het komt vaak voor dat ik denk: spot on. Bijvoorbeeld toen Arif afgelopen maand Flyer draaide in Studio 80.

Is er een plaat die symbool staat voor jullie vriendschap?
Samen met Phil, Loes en Shane organiseren we Somewhere Else, een feest op verschillende plekken in Amsterdam. We hebben de laatste maanden een paar mooie edities in OT301 gehad, en elke editie openen Arif en ik voor een vrijwel lege zaal. Zoals afgelopen editie, eerst nasi eten met Heatsick en Karen Gwyer, dan synths draaien voor het enige publiek: de geluidsman en wijzelf.

Het begin van Malawi als dj-collectief was in Basis. Welke plaat staat symbool voor die periode?
Deze:

Jullie hebben een brede smaak en draaien op veel verschillende soorten plekken. Is er een clubtrack die jullie helemaal de shit vinden, maar die niet past binnen jullie boekingen?
Nee, wij hebben wat dat betreft geluk. We kunnen Don Cherry draaien in het Bimhuis, Terry Riley in het Muziekgebouw, Patrick Cowley in BAR en Ana Helder in Studio 80. Ik heb wel een zwak voor techhouse van een jaar of acht geleden, zoals Nesrib van Sis (Voltt Loves Summer 2008!), maar die draai ik ook zonder schaamte.

Ik las dat Arif graag een keer Kool Keith wil draaien in een dj-set in de Häagen Dasz winkel en dat hij geregeld koffie drinkt bij Quartier Putain, de koffiezaak van Top Notch. Op een avond dat jullie geen designerdrugs gebruiken maar joints roken: welke hiphop-track staat er dan aan?
Goldie van A$AP Rocky, al gaat die juist heel goed met wat mephedrone denk ik.

Jullie draaien twee keer tijdens Dekmantel Festival: donderdag in Muziekgebouw aan 't IJ en op zaterdagmiddag bij The Lab. Twee compleet verschillende settings met een compleet andere esthetiek. Kunnen jullie een plaat selecteren die symbool staat voor de sets die jullie gaan neerzetten?
In het Muziekgebouw The Boy and the Snake Dance van Charles Cohen. Tijdens sets in het Muziekgebouw maken we altijd sluikreclame voor aankomende concerten van The Rest is Noise – zoals het optreden van Charles Cohen in oktober.

In het Amsterdamse Bos Crossroads van Hunee. Een perfecte housetrack van een fantastische deejay.

Malawi is te volgen op Facebook // SoundCloud