We spraken Gucci Mane over zijn nalatenschap en nieuwe boek

Toen Gucci Mane op een dag in september 2013 rondkeek in zijn studio, viel hem op dat hij meer vuurwapens dan vrienden had. Hij was er destijds totaal af door de codeïne en zo paranoïde dat niemand bij hem in de buurt wilde zijn, zelfs niet zijn toenmalige vriendin en inmiddels verloofde, Keyshia Ka'oir.

Hij besloot achter een aantal oude vrienden aan te gaan die hem hadden bedreigd, ook al zou dat kunnen betekenen dat hij hen moest vermoorden voordat ze dat bij hem konden doen. Die plannen werden gedwarsboomd door een agent die hem in Atlanta zag rondbanjeren. Diezelfde agent heeft hem uiteindelijk opgepakt omdat hij gewapend was en weigerde mee te werken. Dit akkefietje was genoeg om Guwop voor drie jaar op te sluiten.

Met deze scène begint de proloog van The Autobiography of Gucci Mane. De biografie van de rapper, geschreven met Neil Martinez-Belkin, is een uitgebreide blik op de ervaringen die een van de meest iconische figuren uit de rapgeschiedenis vormden. Het boek wordt op 19 september uitgebracht.

De Gucci uit de periode – die bijna drie jaar in de gevangenis zat tot aan zijn vrijlating in mei 2016 – is niet dezelfde persoon die ik recentelijk aan de telefoon had. Hij bedankte me bijvoorbeeld al direct voor mijn belletje. De beheerste Guwop die het afgelopen jaar op tv te zien was, klonk net zo fris aan de telefoon. Hij kletste uitgebreid over allerlei onderwerpen, zoals zijn vroege jaren als dealer, hoe hij Zaytoven ontmoette en meer. "Ik waardeer je en wens je succes met alles wat je aan het doen bent", is hoe hij afscheid van me nam.

Hij had – zo schrijft hij in de proloog van het boek – een invloed van buitenaf nodig om tot die kalmte te komen. Gucci geeft toe dat hij een pad van zelfvernietiging bewandelde, zowel door zijn eigen toedoen als dat van anderen. Hij schreef een aantal memoires terwijl hij reflecteerde op waar hij vandaan komt en hoe hij voor het eerst aandacht kreeg als artiest. Die gedachten werden zijn autobiografie. Het is het soort verhaal dat normaal gesproken ontstaat wanneer een artiest niet echt populair meer is, maar Gucci heeft momenteel meer commercieel succes dan ooit tevoren, zonder dat daar binnenkort een einde aan lijkt te komen.

Noisey: Veel artiesten zeggen dat het schrijven van hun debuutalbum hun halve leven heeft geduurd. Zou je zeggen dat het schrijven van je eerste boek hiermee te vergelijken is?
Gucci Mane: Er zitten wel wat gelijkenissen in, ja. Het deed me denken aan toen ik mijn eerste echte album maakte, Trap House. Ik maakte die plaat om aan mensen te laten weten hoe ik het ga doen en dat ik daarna nog met iets anders kom. Met dit boek wil ik dat mensen er iets van opsteken en zeggen: "Ik kan niet wachten tot hij nog een boek schrijft."

Heb je het boek al teruggelezen sinds het af is? Of is het een soort ervaring waar je liever niet nog een keer op terugkijkt?
Ik heb het een paar keer teruggelezen sinds ik het heb geschreven. Toen het boek gedrukt was, wilde ik het net zo ervaren als de gemiddelde lezer. Het geeft me nog steeds een gek gevoel. Ik krijg er een soort kippenvel van. Ik heb veel meegemaakt en iedere keer dat ik het boek lees, herinner ik me die gevoelens weer.

In je boek vertel je hoe rappers uit Memphis je hebben beïnvloed, met name Project Pat. Je schrijft dat je je op elk niveau verbonden voelde met zijn muziek, maar het lijkt alsof je qua stijl ook een paar dingen van hem hebt opgepikt. Toen zijn muziek voor het eerst uitkwam was zijn stijl ook heel onorthodox.
Dat lag ook aan de timing. Toen ik bezig was met dealen op straat, was Project Pat helemaal aan. Van mijn 18e tot mijn 23e was dat de soundtrack waarop ik mijn ding deed. Ik weet nog dat ik in de auto zat en Pat op had staan. We verkochten het hele jaar en gingen dan naar Daytona in de voorjaarsvakantie. We reden er heen met de auto en knalden Ghetty Green en Layin da Smack Down uit de speakers. Zijn carrière lijkt wat dat betreft op die van mij. Veel rappers respecteren mij en vertellen me: "Man, ik luisterde naar je toen ik nog op school zat." Dat was toen hun soundtrack en dat vind ik gestoord. Ik snap daardoor waarom mensen van mijn muziek houden, het was deel van hun leven.

Je stipt ook aan hoe het nummer Black Tee je carrière in de lift zette toen Bun B en Killer Mike besloten om mee te werken aan de remix. Kun je je herinneren hoe dat jou heeft aangemoedigd om door te zetten?
Het was geweldig. Ik herinner me dat als de dag van gisteren. Het was Killer Mike én Bun B, tegelijkertijd! Ik respecteerde ze allebei. Als Project Pat mijn favoriete artiest is, dan moet UGK mijn favoriete groep zijn. Toen ik Bun B ontmoette en hij me vertelde dat hij mee wilde werken was dat geweldig. Zodra ik de remix had gemaakt, ging Atlanta er los op. Ik brandde de cd's en liet het nummer diezelfde avond in de clubs draaien. Er kwamen gelijk reacties. Sommige mensen vroegen zich af: hoe heeft hij Bun, Killer Mike én Scrappy op een plaat gekregen? Ik had geen contract bij een label en verkocht nog drugs. Het betekende daarom veel voor mij.

Hoe kwam je in aanraking met Zaytoven?
God bracht ons tegelijkertijd op hetzelfde pad. We waren allebei net achttien, bijna klaar met de middelbare school. Hij ging naar de kappersschool en was beats aan het maken. Ik verkocht drugs. Iemand met wie ik naar school ging had een nog onbekende artiest waarvoor hij Zay ging vragen zijn eerste cd te financieren. Toen ze mij naar Zay brachten, klikte het gewoon. Op een dag zei hij tegen mij: "Wil je niet eens proberen te rappen?" Hij vindt dat ik het niet mag zeggen, maar ik heb mijn carrière aan hem te danken. Hij opende de deuren van de studio voor me en zonder hem had ik het niet zo serieus genomen. Hij was degene die zei: "Van iedereen die naar mijn huis is gekomen, ben jij de beste rapper." Op een gegeven moment zei hij zelfs dat hij geen geld meer van me wou hebben, hij wilde gewoon dat ik elke dag kwam om muziek op te nemen. "Dankzij jou ga ik het maken," zei hij dan. Je moet beseffen dat er gigantisch veel mensen naar zijn studio kwamen en ze mij eigenlijk alleen hadden meegenomen voor het papierwerk. Hij had me nog nooit horen rappen. Natuurlijk had ik mijn eigen charmes en kracht, maar hij gaf me de structuur. Daarom ben ik zo loyaal aan hem.

Als je nu kijkt zijn er weinig artiesten uit Atlanta die niet terug te herleiden zijn naar jou.
Ook daar moet ik Zay voor bedanken. Toen ik naar zijn studio ging heb ik Yung LA, Yung Ralph en Bankroll Fresh leren kennen. Zij zaten daar al toen ze zeventien of achttien jaar oud waren. Op een gegeven moment zei ik: "Shit, hoe komt het dat je elke keer wanneer ik langs kom andere mensen over de vloer hebt?" Waarop hij zei: "Die jonge gasten hoeven niet eens te betalen, zo hard zijn ze." Hij dacht dat ze zijn beats harder maakten. Die beats gaf hij dan liever aan hen dan dat hij ze verkocht. Ik deed met ze mee. Ik maakte nummers met Bankroll Fresh toen hij zeventien jaar was. Niemand kende hem, het kwam allemaal door Zay. Dus ik begon te denken, als iemand goed is, dan werk ik gewoon met ze. Dat werd mijn strategie. Het enige wat ik hoefde te doen is iemands talent zien.

Is er een bepaalde groep waarvan je hoopt dat ze je boek zullen lezen?
Totaal niet. Je moet er gewoon voor gaan. Voor sommige mensen is het misschien niet cool om een boek te lezen, maar het is niet mijn werk om hun manier van denken te veranderen. Mijn werk is om me creatief uit te drukken en dingen te doen waarvan ik denk dat ze tof zijn. Ik zou graag willen dat iedereen er plezier aan beleeft, het snapt en er iets uit meeneemt, maar ieder zijn eigen ding. Je kunt je niet druk maken over wie het gaat lezen. Als het goed genoeg is wordt het gelezen door degenen die het moeten lezen.