Mr. Boombastic is terug: Shaggy over seks, oorlog en waarom de Grammy’s er niet toe doen

Zelfs toen hij de hitlijsten nog domineerde, was Shaggy zijn tijd ver vooruit. “Er was niks op de radio dat zo klonk,” vertelde hij me vorige week in een gesprek over zijn eerste hit uit 1993: Oh Carolina. Dat liedje, en Boombastic, waren grote internationale hits. Maar het was It Wasn’t Me waar hij echt mee doorbrak bij het grote publiek.

“Het was de tijd van Britney Spears en N*SYNC,” herinnert hij zich over het popklimaat ten tijde van Hot Shot, het album dat zes keer platinum kreeg, en waar It Wasn’t Me en die andere hitsingle, Angel, opstond. “Ik besloot om gewoon mezelf te zijn. Gewoon Shaggy. Ik heb altijd tegen de stroom in gezwommen.”

“Ik ben de enige in dancehall die van dancehall naar pop ging, terug naar dancehall en vervolgens weer naar reggae, terwijl ik succesvol bleef in al die genres.” En hij is nog niet klaar: de eerste twee singles (van zijn nieuwe album dat binnenkort uitkomt),

I Got You

– met een sample van James Brown – en het net uitgebrachte

That Love

schreeuwen funk en blijheid en lijken veel minder op wat we tegenwoordig onder dancehall verstaan.

“Dancehall is nu erg populair, maar toen ik het deed, kreeg ik kritiek dat ik een sell-out was,” zegt Shaggy. “Ze doen wat ik altijd heb gedaan, dus moet ik een manier vinden om mezelf uit te dagen. Daarom stop ik James Brown op een dancehallplaat. Wie de fuck doet dat nou?”

Hij zegt dat zijn nieuwe album, dat later dit jaar uitkomt, voornamelijk gericht is op liefdesliedjes zoals Hot Shot, maar Shaggy zorgt ervoor dat hij zichzelf niet herhaalt. “Ik was altijd bezig met verhalen vertellen. Dat doe ik niet meer zoveel. Het gaat nu vooral om leuke dingen zeggen op een leuke manier.”

Boven alles is Shaggy zich bewust van zijn fanbase, die voornamelijk bestaat uit vrouwen. “Mannen vinden mij minder leuk dan vrouwen,” lacht hij. “Gasten vinden mij leuk omdat chicks mij leuk vinden. Uit een onderzoek bleek dat meer vrouwen It Wasn’t Me kochten omdat vrouwen overal beter in zijn – zelfs vreemdgaan.” Noisey: Herinner je je de eerste keer nog dat je “ik hou van jou” tegen iemand zei?
Shaggy: Ik herinner me niet eens mijn eerste vriendinnetje. Ik denk dat mijn eerste vriendin niet eens wist dat ze mijn vriendin was. Ik heb haar waarschijnlijk vijftig keer in mijn hoofd verteld dat ik van haar hield. Jonge jongens en verliefd zijn, man, de meisjes op school waren allemaal mijn vriendin. Heb je weleens extreme dingen meegemaakt met vrouwelijke fans? Vrouwen die buiten je kleedkamer stonden te wachten?
Wie is er ooit de muziek ingegaan zonder te neuken? Je gaat de muziek in om te neuken. Ik kan hier wel verkondigen dat ik het alleen voor de muziek deed, maar dan zou ik liegen. Ik kwam clubs gratis in, kreeg gratis drank, kreeg vrouwen en ik kreeg er nog voor betaald ook. Ik heb de beste baan ter wereld. Weet je de eerste show nog die je deed?
Dat was in Bayfront Park, in Miami. Een Afrikaanse gast had dat opgezet.

Was je nerveus?
Nee. Ik had daarvoor al wel optredens met een soundsystem, dus ik was het al gewend om voor een publiek te staan. Ik werd populair op school door te rappen in de kantine. Mensen kwamen om me heen staan. Zo werd ik bekend en regelde ik meisjes.

Dus je bent nooit een verlegen type geweest?
Ik was verlegen voordat ik iets ging doen waardoor mensen me kenden. Verlegenheid verdwijnt zodra iedereen je kent.

Je hebt in het leger gezeten, bij de Marines. Kan je daar wat over vertellen?
Ik verkocht wiet in Brooklyn, en ik hing met verkeerde types. Een van mijn vrienden moest naar de gevangenis. Ik wist dat ik dat niet wilde, dus in 1989 stapte ik binnen bij een wervingskantoor van defensie. Ik keek naar de uniforms: die van het Navy Corps waren lelijk, maar in die van de Marines zag ik mezelf nog wel meisjes versieren.

Ik wist niet dat het zo zwaar zou zijn bij de Marines. Ik dacht dat het zoiets zou zijn als de scouting. Stond er opeens zo’n vent in m’n gezicht te schreeuwen. Ik sloeg hem recht in z’n gezicht, en voor ik het wist lagen er zes mannen bovenop me. Ik kwam er snel achter wat je wel en niet kon maken. Talent hebben is een ding, maar zonder de discipline die ik leerde in het leger, was ik niet zo ver gekomen in de muziek. [Hij wijst naar zijn team] weet je hoe vroeg die klootzakken me soms wakker maken om iets te doen? Dat gebeurt niet als je niet in het leger hebt gezeten. We moesten daar kleren strijken en de badkamer schrobben met tandenborstels. Zoiets vergeet je niet meer.

Ik was gestationeerd in North Carolina, en elk weekend reed ik naar New York om muziek te maken, achttien uur heen en terug. Ik ging de studio in met mijn producer, maakte een plaat, en reed dan weer terug. Ik was altijd langer weg dan was toegestaan. Kwam je daardoor niet in de problemen?
Jazeker. Maar de kolonel hield van reggae, dus hij kneep af en toe een oogje dicht. Hoe was het om te vechten in de Golfoorlog?
Zwaar. Je ziet families en je realiseert je dat deze mensen ook gewoon mensen zijn, maar wij bliezen ze op. Je hebt ook kinderen, toch?
Ik heb vijf kinderen. Ik ben Jamaicaans, man, waar heb je het over? [Lacht]

Als een van je kinderen bij het leger wil, zou je dat toestaan?
Nee, niet in deze tijd. Toen ik in het leger zat, kon je er twintig jaar zitten zonder ooit een oorlog te zien. Nu is er altijd en overal oorlog. Amerika zit er middenin, met al die ISIS shit tegenwoordig en iedereen komt compleet fucked up terug.

Hoe is Kingston veranderd in de afgelopen decennia?
Het is een gigantische stad, er gebeuren veel toffe dingen. Veel mensen bezoeken de kust voor hele toeristische shit, maar veel van mijn vrienden die ik mee heb genomen naar Kingston hebben gezegd terug te willen komen omdat ze zoveel plezier hebben gehad. Wat is de grootste misvatting die Amerika heeft over Jamaica?
Dat het de meest gewelddadige plek van de wereld zou zijn. Ik zeg niet dat er geen criminaliteit is, maar in New York heb je net zo goed plekken waar je niet na tien uur ‘s avonds alleen moet rondwandelen. Mensen zijn vaak bang voor Jamaica, maar zodra ze hier zijn geweest, hebben ze altijd zoiets van: het is echt dope.

In de afgelopen jaren is Amerikaanse Top 40-muziek minder als typisch Amerikaanse muziek gaan klinken.
Er is veel veranderd. Radiozenders draaiden eerst alleen witte popmuziek. Dankzij het internet zien witte kinderen een hele nieuwe cultuur die ze anders nooit zouden zien. Het is allemaal niet meer geïsoleerd, muziek op de radio is veel breder geworden. Hoe meer er gebeurt, hoe meer de muziek verandert. Er was een tijd dat als je zei dat je pop was, dit het einde kon betekenen voor je carrière. Nu luisteren de stoerste gasten in Kingston ‘s ochtends naar Justin Bieber terwijl ze een joint roken. Alles is nu cool, de wereld is veranderd. Ik vond je album met Sly and Robbie geweldig, hoe was het om met deze twee reggaelegendes samen te werken?
Het viel me op dat ik geen boekingen kreeg voor reggae festivals. Ze zeiden tegen mijn boeker dat ik niet reggae was. Ik besloot een reggae-album te maken met de allerbeste artiesten. Dus belde ik Sly and Robbie, omdat zij de allerbeste zijn, en ik kende ze al jaren. Ze vlogen naar mijn huis in New York, hingen wat in de keuken, kookten en aten wat en terwijl we dat deden, maakten we twee weken lang elke dag muziek.

We werden genomineerd voor een Grammy. We hadden moeten winnen, maar het album dat toen won, was een album van Steve Marley dat niemand kende. Ik ben niet bang om dit te zeggen, want de Marleys domineren de Grammys meestal, en dat is niet hun schuld. Veel reggae-artiesten weten niet eens dat je moet stemmen en je moet registreren en dat soort dingen. De Marleys weten dat wel, daarom winnen ze. Ik werk voor complimenten, niet voor prijzen. De awards zijn uiteindelijk toch niks waard.