Advertentie
William Strobeck: Ha! Je hebt het over dat stijltje van Dylan [Rieder] en Sean [Pablo]? Ik heb geen idee hoe het heet en ik snap niet waar mensen zich druk over maken. Toen ik aan kwam zetten en ze hadden die shit aan dacht ik: shit, deze gasten zien er vet uit en ze skaten verdomd goed.
Advertentie
Het is echt heel tof, ik hoop dat je dat ziet. Tuurlijk is het soms frustrerend om iedereen aan het werk te krijgen, dat is altijd wel zo. Deze gasten doen waar ze zin in hebben, in plaats van te doen wat anderen van ze willen, maar dat vind ik juist vet. Ik heb door de jaren heen veel andere crews zien filmen en dan gaat het van: "Laten we om elf uur 's ochtends afspreken en aan het werk gaan!" Voor het filmen van the red devil zat ik gewoon een maand lang in een hotel in LA, en dan sms'te ik ze als ik wakker werd. Dan hoor je misschien een paar uur niks, of er gebeurde de hele dag niks, maar tegenwoordig vind ik dat wel relaxt juist. Gewoon rustig aan, geen gehaast. In Philadelphia was het zo druk dat ik elke dag de hele dag aan het filmen was. Als Pappalardo niet aan het filmen was, dan [Josh] Kalis wel. En als Josh niet ging dan Stevie of Kerry [Getz] wel – er was geen tijd om te chillen. Je ziet in die video's dat er toen veel meer gaande was, nu voelt het allemaal veel losser en relaxt vind ik.
Ik denk dat ik het liever op die losse manier doe. De beste manier om goede dingen te schieten is door de skaters totaal niet te pushen en gewoon te observeren. Ze weten het zelf wel wanneer ze iets willen filmen. Zoals deze Supreme-kids, zij kiezen dingen die ze zelf graag willen doen. Als iemand niet wil skaten, zal je me nooit horen roepen: "Dude, je wordt hiervoor betaald! Je moet, je hebt geen keuze!" Fuck dat. Als ze skaten, skaten ze. Een beetje rondhangen en er gewoon bij zijn is ook belangrijk, en ik vind het net zo tof om dit vast te leggen als het skaten zelf.
Advertentie
Ik had al eerder wat dingen voorgesteld voor een video aan de gasten die er werken, maar daar is nooit iets van gekomen. Ik heb de film van Thomas altijd fenomenaal gevonden, hij heeft die tijd gewoon zo goed vastgelegd. Maar ik hoorde ook dat de skaters die erbij betrokken waren een echte skatevideo wilden, en niet een film met wat geskate erin. Iedereen vroeg zich af waarom Supreme nog nooit een echte skatefilm had gemaakt. Toen ging een vriend van me, Kyle Demers, er werken en hij vroeg mij voor een reclame met Tyshawn [Jones] en [Jason] Dill. Die was tof geworden, en dus vroeg Kyle hoe ik dacht over een langere film; dit leek me te gek natuurlijk. Het zou mijn eerste full-length video worden, en de eerste echte skatefilm van Supreme. Als ik ergens alles voor ging geven, dan was het wel voor dit.Dus toen hebben we het er in anderhalf jaar uitgestampt. Een van de meest bizarre dingen is dat eigenlijk alles wat we gefilmd hebben ook daadwerkelijk gebruikt is voor de film. Er is amper wat overgebleven. Oorspronkelijk zou het een korte video worden zoals Tim & Henry's Pack of Lies, maar naarmate de tijd vorderde en er steeds meer mensen aan boord kwamen, werd het toch nog veertig minuten. Ik vind de lengte precies goed.Je bent nu 36. Hoe is het om altijd met al die tieners te hangen?
Precies zoals je verwacht. Deze kids hebben zo veel persoonlijkheid: ze zijn allemaal enthousiast, maar nog wel gewoon een stelletje debielen. Dat is leuk om om je heen te hebben. Ik ben door de jaren heen aardig uitgeblust geraakt, maar hun energie en geouwehoer werkt verfrissend. Kids die zich misdragen, echt tof vind ik dat. Het maakt niet uit hoe oud je bent, dat verveelt nooit. Het voelt net als de tijd waarin ik zelf opgroeide. Het is precies hetzelfde, alleen ben ik nu een stuk ouder. Toch voel ik me niet oud.
Advertentie
De jaren dat ik met ze filmde waren pittig, en het is raar om te beseffen dat ik ze eigenlijk niet veel meer zie. Ik spreek Anthony af en toe nog wel, we zijn nog steeds vrienden, maar van Wenning heb ik al heel lang niets meer gehoord. Ze kregen allebei op jonge leeftijd al enorm veel aandacht, dat zal het zijn geweest. Zij twee waren echt twee East Coast straatratten die alleen maar aan skateboarden dachten.Toen ik voor Alien Workshop begon te filmen kreeg ik een lijst met de nummers van AVE, Dill, Freddy [Gall] en Dyrdek. Ik was enorm fan van iedereen dus ik vond het eng om ze te bellen – daarom belde ik Wenning en Pappalardo, zij waren toen nog vrij onbekend. Voordat ik het wist hing ik elke dag met ze en werden ze enorm populair omdat ze zo goed waren. Er kwamen allerlei gestoorde deals en bakken met geld op ze af, en toen begon het te veranderen. Ze waren altijd beste vrienden, maar toen ontstond er concurrentie onderling, en ineens mochten ze elkaar niet meer en was het van "als hij er is kom ik niet meer". Het werd gewoon heel raar.
Dat wordt volgens mij allemaal van bovenaf besloten, je zou het misschien niet zeggen maar er komt echt veel politiek bij kijken. Soms lijkt het doorgestoken kaart, zo van "We willen dat zij deze wedstrijd sponsoren, maar dan moet deze dude winnen zodat hij het sponsorgeld terugwint."
Er wordt zoveel meer gefilmd tegenwoordig, en je ziet dat mensen daardoor een niche gaan zoeken. Je ziet Palace met hun VHS-video's, en Ty Evans met zijn next level HD-films. Maar er is al zo veel gedaan, hoe ga je tegenwoordig nog iets nieuws brengen? Er wordt veel gekopieerd, kids denken dat het de manier is om ergens te komen. Ik hoop dat dit stopt, en dat de kids overal gewoon gaan skaten en kloten, een keer wat nieuws proberen, en dat dan online zetten. Misschien dat de merken dan de weerstand tegen de bedrijfscultuur zien en wie weet kunnen we dan terug naar de kern van het skaten, naar waarom we er ooit allemaal mee begonnen zijn.