“Ben ik wel goed genoeg omdat ik mijn muziek niet in één zin kan uitleggen?”

De artiest Thomas Azier bestaat langer zonder dan mét debuutalbum. Op zijn negentiende verhuisde hij vanuit Friesland naar Berlijn, waar hij vijf jaar lang aan zijn eerste plaat werkte. Obsessieve jaren waarin hij nauwelijks contact had met de buitenwereld, en elke dag afreisde naar zijn studio in een oude fabriek aan de andere kant van de stad. Goed, je kent het verhaal inmiddels wel. Het resultaat, Hylas, is onder ons sinds maart. Een tot op de milliseconde uitgedachte, expressieve elektronische popplaat waarin de hoop, maar ook de teleurstelling van het urbane leven wordt bezongen.

Er was de afgelopen tijd ook geen andere debuutloze artiest waarover zoveel is gesproken als over Thomas Azier. Hij werd één van de meest besproken Nederlandse nieuwkomers. Sommigen noemden hem een hype. Maar hoe gaat het nu met hem, na die belangrijke doop? We spraken met hem af backstage op Paaspop, vlak voor hij begon met zijn rituele touwtjespring-sessie. Want dat doet hij altijd voor hij het podium op moet.

Excuses voor onderbreking van dit interview, maar aanstaande dinsdag 13 mei speelt Thomas Azier in de Melkweg, Amsterdam, een show die door Noisey wordt gepresenteerd en is uitverkocht. We geven de allerlaatste kaarten weg. Mail voor vrijdag 14 uur naar . Excuses voor het ongemak, lees vooral verder

Noisey: Ha Thomas, hoe is het in Berlijn?
Thomas: Nou, het gekke is dat ik tegenwoordig meer in Parijs ben dan in Berlijn. Dat komt omdat mijn label daar zit en ik er veel meer contacten heb, zoals Woodkid, Club Cheval en Panteros666. Ken je Baby F-16 van Panteros666? Die is echt heel goed. Met hen zit ik veel in de studio. En ik ben nu veel op tour, in Frankrijk dus ook, en in de Benelux en Amerika. Duitsland ook wel, maar dat gaat toch moeizamer, daar loop ik nog veel tegen muren op. In Frankrijk komt mijn muziek toch beter aan of zo.

Ben je al in de club van David Lynch in Parijs geweest?
Ja, daar hebben we vorige maand gespeeld! Dat was echt heel vet. En bizar. Het is een privé-club, je moet veel geld betalen om erin te komen. Er zijn editingrooms en een theater, die laatste zit onder de grond. Met een heel klein podium, zo klein als in de film Magnolia. Er heerst een goeie vibe, we speelden er een hele goeie show. Maar het is daar wel over de top-hipster.

Wat maakt Parijs anders?
Daar werk ik veel meer samen. Mensen willen daar ook veel meer samenwerken. In Berlijn heb ik dat nooit gedaan. Het is daar al niet cool om techno te maken met vocals erin. Ik heb ook het idee dat Duisters best pissed zijn op muzikanten. Net als dat mensen naar India gaan om spiritualiteit te kopen, gaan veel muzikanten naar Berlijn om individualiteit en credibility te kopen. Iedereen gaat daar heen om even voor drie maanden cool te zijn. Ik wilde er niet heen om iets weg te halen, maar er ook iets toevoegen, dat doet niemand. Dat maakt het wel treurig.

Wat is er anders nu je album uit is?
Ik dacht dat er met de release van mijn album ook iets van binnen klaar zou zijn. Maar dat is natuurlijk bullshit, je blijft jezelf ontwikkelen. Maar ik was de afgelopen vijf jaar zo obsessief bezig met mijn album, dat ik bijna niet meer weet wat ik nu moet doen. Maar ik heb nul concessies gedaan voor mijn muziek, daar ben ik heel blij om. Al was het natuurlijk wel de vraag of mensen het überhaupt wel wilden hebben. Er is zo’n laag instapniveau voor muziek. Het staat op een blog, of stream. Je drukt op play en als het na tien seconden niet werkt, is het klaar. Dat is zo jammer. Woodkid zei tegen me: ‘Als David Bowie in deze tijd had moeten doorbreken, had niemand naar hem geluisterd.’ Ik denk dat ook. Niemand zou nu de tijd nemen om naar hem te luisteren, naar al die lagen en diepgang. Woodkid en de jongens van Club Cheval komen uit de reclamewereld, zij denken veel meer in concepten. Club Cheval is jaren negentig, Woodkid is zwart-wit. Als je dat vaak genoeg herhaalt, weten mensen dat dat het is. Maar wat ben ik dan? En ben ik wel goed genoeg, als ik mijn project niet in één zin kan uitleggen?

Wat gebeurt er dan, als je dat niet kan?
Dat is superlastig, het maakt het moeilijk om in te stappen. Mijn label had misschien wel gehoopt op één single op de radio, maar ik ben niet zo’n artiest. Ik zat in Duitsland bij een tv-optreden, bij een soort Nickelodeon. Ze begonnen over swaffelen en wat dat was in Nederland. Ik deed wel een beetje mee, maar ook niet echt. Je wordt gewoon niet serieus genomen.

Waarom doe je op zo’n moment niet gewoon mee?
Ik ben niet superserieus, maar ik vind gewoon dat die manier van televisie maken niet over muziek gaat. Ook niet bij De Wereld Draait Door trouwens. Het is alleen maar ja nee ja nee, doei. Daarom was het ook zo bijzonder dat ik bij Pauw en Witteman meer mocht vertellen. Muziek gaat om authenticiteit. Het duurde lang voordat ik vond wat dicht bij me staat. De zee van releases, van middelmatigheid, wordt alsmaar groter, iedereen brengt maar wat uit. En iedereen is ook muzikant. Ik dacht een half jaar geleden na over een plan om alles offline uit te brengen. Of het niet interessant zou zijn om op een plein mensen naar je muziek te laten luisteren.

En toen kwam Wu Tang.
Precies ja. Fuck, jongen. In een tijd waar iedereen een superster is en iedereen er cool uitziet, kan het publiek niet meer onderscheiden wat goed en wat niet goed is. Er is geen tijd meer voor. Niet op televisie, maar ook niet op de radio. Er wordt natuurlijk wel iets geprobeerd, maar het lukt niet echt. En je moet het spel meespelen. Je kan niet zeggen: flikker maar op. Dat kan wel, maar ik denk niet dat dat de oplossing is. Ik ben erover na aan het denken wat ik dan wel wil. Misschien wil ik wel iets heel anders gaan doen.

Wat doe je voordat je het podium opgaat?
Touwtjespringen, dat doe ik om energie te krijgen. Dat werkt heel goed. Ik doe het 8 x 30 keer. Dan ben ik warm. Op tour is er geen tijd om te sporten, dus doe ik het ook vaak op de hotelkamer. En verder ben ik vooral aan het produceren. Mijn nieuwe album wil ik helemaal digitaal maken, dus alles op de computer en niets meer analoog. Ik zie wel hoe het gaat klinken, het wordt in elk geval heel anders.

Maar er komt dus wel een nieuw album?
Ja, al weet ik nog niet hoe.

(Aanstaande) dinsdag 13 mei staat Thomas Azier in de Melkweg. Die show is dus uitverkocht, maar je weet inmiddels waar je kaarten kunt winnen.