De 11 beste dingen van Noorderslag 2016

2015 was een goed jaar voor de Nederlandse popmuziek. En op Noorderslag zagen we dat 2016 weer veel nieuwe vaderlandse hoogtepunten zal brengen. Wij zagen wie kwamen, gaan komen en zullen overwinnen.

‘New Wave’ zoemde het door de Oosterpoort. Meestal met daaromheen boze, verongelijkte gezichten. Wat dacht de jury wel niet? Hoezo geen Kensington? Of Dotan? Of Normaal? Beseften die lui dan niet dat New Wave domme muziek is, een eendagsvlieg die de kritische tand des tijds nooit gaat overleven? De reactie was mooi, en typerend. Noorderslag is nog steeds een feestje voor de gitaarminnende muziekliefhebber, een type dat zichzelf en zijn smaak nog steeds als het middelpunt van het universum ziet. Maar er zijn (godzijdank) inmiddels andere planeten. Planeten die nog harder stralen. Zo hard dat zelfs de jury van de Popprijs er niet omheen kon. Met het winnen van de Popprijs – de jury omschreef het project als “een blik op de toekomst” – kwam het meest succesvolle project van 2015 alle eer en lof toe dat het verdiende. Het Noorderslagpubliek stond aan een markeerpunt van een grote verandering, de bevestiging dat Nederlandse rap niet langer te negeren valt. Maar zoals dat met alle verandering gaat, riep ook dit kantelmoment weerstand op. Het publiek verliet vrij massaal de zaal en liet een vierend New Wave alleen achter. We hopen dat het toekennen van de Popprijs aan New Wave er in elk geval voor zorgt dat volgend jaar het nieuwe hiphopgeluid op Noorderslag wat beter wordt vertegenwoordigd. Met uitzondering van Sevn Alias was het dit jaar nog nergens te vinden. (FF/CS)

Oké, voor Sevn Alias is Noorderslag misschien zelf ook wel een gekke plek. Als gastje van de straten van Almere dat zich bij Rotterdam Airlines heeft aangesloten en pas net zijn tweede mixtape uit heeft, voelt een optreden op een gesubsidieerd showcasefestival misschien niet helemaal natuurlijk. Vergeet daarbij ook niet: Sevn is nog maar negentien jaar. Maar daar is totaal niets van te merken. Na een paar minuten ontstaat er voor het podium een kolkende massa, gaan er mensen en bier de lucht in, en dat terwijl Sevn op het podium intens en gefocust rapt, van Ma3lish meteen overgaat in Kifesh (“je strest om die meisjes”) en tot tweemaal toe Mandela van SMBG (waar hij zelf ook op voorkomt). Ook tot tweemaal toe zegt Sevn zelf: dit is niet zomaar een show, dit is mijn leven. Dat leven van hem is rauw en overtuigend. (FF)

Drie vijfitgers staan recht voor me. Zo nu en dan kijken ze naar elkaar, euforisch haast. Daarna gaan de hoofden weer op en neer. Even verderop, helemaal vooraan, staan de vrienden van Canshaker Pi. Ze springen, lachen en zien hun vrienden op het podium triomferen met een harde, energieke rockshow. Ze begonnen te vroeg, zoals ze een avond eerder in de Kroeg van Klaas te lang speelden. Gretig, als de jonge honden die het zijn grijpen ze elke kans om te spelen. Voor hun vrienden, die net als de avond ervoor worden bediend met inside-grapjes over ‘kibbeling’. Voor zichzelf, het spelplezier spat er vanaf. Maar ook voor ons. Want het enthousiasme en vuur waarmee ze hun uit de goede kant van de jaren negentig ontleende sound van het lage podium beuken, is veel te goed om je door buiten gesloten te voelen. Net als een dag eerder, valt de bril van de bassist tijdens de show op de grond. En net als toen, blijft hij daar liggen. Er moet doorgerockt worden. Vlak voor het einde van de show gaat hij, nog steeds zonder bril, op de handen van het publiek. Zoals dat hoort, bij een overwinning. Binnenkort nemen ze een EP op met Stephen Malkmus, inderdaad, de God van collegecool. Laat die shit snel komen, gasten. En stay young, want het staat jullie zo goed. (CS)

Sevn Alias

Een half jaar geleden zag ik Death Alley op de Zwarte Cross. Dat ging best goed. Boeren weten een potje harde rock wel te waarderen. De hoofden gingen op en neer en eigenlijk alleen vooraan stonden een paar mooie, verdorven meisjes hard mee te springen, waarschijnlijk de vriendinnen van de band. In de kelder van Noorderslag gaat het net even anders. Vanaf de opkomst gaat het los, gepaard met veel vuisten in de lucht en dat soort mannelijkheid waarvan we bijna dachten dat het uitgestorven was. Het gitaarspel is ronduit imponerend, de opzwepende frontman is zo overtuigend dat ik even voor me zie hoe Lemmy vanachter zijn speelautomaat in de hemel een blik naar beneden werpt voor een goedkeurend knikje. En dan die nummers. De smerigheid. De cocktail van speed en psychedelica. Het hedonisme. Maar tegelijkertijd ook een zwartgeblakerd soort spiritualiteit waarin The Devil’s Blood terugkomt. Er zijn veel plekken, podia en festivals waar Death Alley niet past omdat ze daarvoor te hard, te smerig en te real voor zijn. Fuck die plekken. Lang leve van zweet druipende kelders. En leren giletjes. En hardrock. (CS)

Deze avond is ook een beetje de avond van Top Notch-baas Kees de Koning. Niet alleen wint New Wave de Popprijs, ook zijn heart-project Sranan Gowtu krijgt een mooie plek in de Grote Zaal. En dat werkt. Van Trafassi en zijn ‘wasmasjien’ en oudgedienden als Edgar Burgos, Oscar Harris en Kenny B, tot de jongere garde met Ronnie Flex, SBMG en Bokoesam: de zaal gaat mee in het feest. Niet alleen vanwege de aanstekelijkheid, maar ook omdat deze revue van Surinaamse classics laat zien dat de door Kees de Koning opgegraven schat zelfs op Noorderslag blinkt. Tot op Lowlands? (CS)

Een rood glinsterende hotpants dat te strak over de billen is gespannen – het buikvet een klein beetje eroverheen gedrapeerd. Een verder naakt lichaam vol tatoeages, een vlassig snorretje, het haar met gel achterover gekamd en de zijkanten weggeschoren. Jordy (of Simon, zo mag je hem ook noemen) toont zich hier de beste frontman van Noorderslag. Het album van De Likt voelde misschien nog iets teveel als een Rotterdams antwoord op De Jeugd, maar zodra je de groep live ziet, wordt het bestaansrecht van de band meteen duidelijk. De Likt is lelijk, de beats zijn pretentieloos. Er staat een vrouw van middelbare leeftijd vooraan. Ze wordt meegesleept door het optreden, dat zie je aan haar lichaamstaal. Wat zou ze dat snorretje graag willen aanraken, wat zou ze ze graag dat kwabje vet tussen haar vingers willen voelen. En niet alleen zij, het publiek hunkert naar de smerigheid die De Likt over ze heen smeert. Hier wordt het ordinaire gevierd en terecht op zijn voetstuk geplaatst – zeer verfrissend dus. Ja, dat is wat ik bedoel. (FF)

St. Tropez was vet. Deze doorzetting van Go Back To The Zoo is harder, smeriger en bozer dan ooit. Er is veel gezegd over de transformatie van de popboys turned garage. Is de Nederlandse scene bijvoorbeeld niet te klein voor een wederopstanding? Geloven er nog wel genoeg mensen in het kwartet dat met het debuutalbum alle festivals en clubs platspeelde, maar twee onbegrepen albums later een stille dood stierf? Een mens kan depressief worden van de gedachte dat een band met zo’n instant-succes alleen kan overleven door dat trucje te herhalen. Laten we immers eerlijk zijn: de latere twee albums van GBTTZ waren natuurlijk veel beter, veel avontuurlijker dan dat met hits volgepakte debuutalbum. Of het nou moedig, megalomaan of stubborn is om te denken dat uit de as van GBTTZ een nieuw leven mogelijk is, in een stamp-stampvolle kelder vind je het enige juiste antwoord (het is vet). (CS)

The Homesick ontpopte zich het afgelopen jaar tot een van de betere nieuwe livebands. Om die status nog maar eens te verzilveren, speelden ze ongeveer zesendertigduizend keer tijdens dit Eurosonic-weekend. Sympathiek, maar ook zichtbaar vermoeiend. Dat ze het uiteindelijk op het tandvlees toch weer redden, komt omdat de basis zo goed is. De nummers zijn die perfecte mix van post-punkbranie en Dokkumse eigenzinnigheid. The Homesick speelde niet alleen het afgelopen weekend, maar ook het afgelopen jaar zoveel dat ik me afvraag wat ze dit jaar nog gaan doen. Mijn wens: laat ze over de grens gaan. Dat is misschien een stukje verder rijden met de Unimog, maar eigenlijk de enige logische vervolgstap. (CS)

Wanneer de zanger bij het laatste nummer de pit inloopt, op zijn knieën valt, en daar met het hoofd op de grond in een soort verslagen gebedshouding eindigt, is dat het einde van een hele vette show. De muur van geluid, de screams en grunts, de intensiteit en nog maar eens die massieve muur van geluid: Terzij de Horde mag op mijn begrafenis komen spelen. (CS)

De Marathon-zaal is een kutzaal. Zodra de eerste vijf rijen zijn gevuld, is je zicht op het podium waardeloos en het geluid is er ook niet optimaal. Dat gezegd hebbende: Amber Arcades was goed, ook al stond ze in de Marathon-zaal. Dat is alleen al een knappe prestatie. Haar muziek is subtiel, dromerig en al deelt ze live af en toe ook wat speldenprikjes uit en eindigt het optreden met een psychedelisch, soundscape-achtig liedje, de muziek van frontvrouw Annelotte de Graaf vraagt om aandacht. Je moet je best doen om de kleine tempowisselingen in de muziek en de kleine veranderingen in haar stem te horen. Maar als je goed luistert, ontwaar je onder het laagje galm de mooiste liedjes. Fuck de Marathon-zaal, leve Amber Arcades. (FF)

Eigenlijk mag je ze niet met elkaar vergelijken, maar met Naive Set is een beetje hetzelfde aan de hand als met Amber Arcades. Naive Set is de enige in de kelder geprogrammeerde band die je niet overdonderd met weinig subtiele gitaarpartijen. Niet dat daar iets op tegen is, verre van – bijna alle bands die vanavond in de Benedenzaal speelden, eindigden in onze lijst met favorieten – maar misschien juist daardoor zijn de liedjes van deze Amsterdamse band de enige liedjes die op de brakke zondag nog zijn blijven hangen. Het is een soort college-boys band waar het beeld opdoemt van een spierwitte Jarvis Cocker chillend op het strand van L.A. Of nee, dobberend in zee, met zwembandjes om. De liedjes zijn subtiel, springerig en kalm tegelijk, met goed gesmeerde zalvende achtergrondzang. Luister naar hun nieuwe album Dragon, en zorg ervoor dat ze vanaf nu overal in Nederland voor minstens zoveel mensen staan als tijdens Noorderslag. (FF)