Thomas Azier over verstoppertje spelen + première remix van DJ Promo

Net als Thomas Azier houden wij van hardcore. De remix van zijn nummer Angelene door dj Promo is snoeihard en die willen we je dan ook graag laten horen. Luister en lees in de tussentijd het diepgaande gesprek dat we hadden met deze grootse Nederlandse popartiest living in Berlijn, over eenzaamheid en verstoppertje spelen. Aanstaande donderdag 25 april is hij te bewonderen op ons lanceringsfeest in Trouw (aanmelden kan nog!!).

Noisey: Mag ik raden wat vroeger je lievelingsspel was tijdens het buitenspelen?
Thomas Azier: Nou, doe eens.

Verstoppertje spelen.
Oké, interessant. Leg dat eens uit.

Als ik enkele thema’s uit je songteksten zou mogen distilleren, dan kom ik op verdwijnen, vluchten en het verleden achterlaten.
Dat klopt inderdaad. Ik heb het zelf nog niet gelinkt aan verstoppertje spelen, maar ik denk dat dat best eens zou kunnen kloppen. Het grootste deel van mijn jeugd ben ik opgegroeid in Friesland. Omdat daar zo weinig is te doen, zat ik meestal op mijn kamer muziek te maken.

Dus je speelde verstoppertje door in je eentje dag in, dag uit op je kamer te zitten?
Maar niet bewust, dat is pas gekomen toen ik naar Berlijn verhuisde. Ik had al snel door dat als je geen verhaal hebt, het weinig zin heeft om muziek te maken. Dus ging ik op zoek naar impulsen. Omdat ik die niet kon vinden in mijn omgeving, zocht ik die in muziek en bij geestverwanten. Op mijn twintigste verhuisde ik naar Berlijn. Daar bracht ik mijn jaren alleen in huis door, bezig met mijn eigen samengestelde studie van Engelse teksten, poëzie en boeken, om zo beter te worden in songwriting. Ik had niet veel contact met de buitenwereld. Maar toch zou ik het geen eenzame periode willen noemen. Dankzij die tijd heb ik de essentie gevonden van wat muziek voor mij is. Die hoor je op mijn EP's en straks ook op mijn album.

Het is niet zomaar iets waar je over zingt. Eenzaamheid, isolatie, het lijkt me geen lolletje om jou te zijn.
Mijn muziek gaat ook niet letterlijk over eenzaamheid, maar eerder over het achterlaten van mijn jeugdigheid en het inluiden van een nieuwe periode. Over metamorfoses, constante veranderingen en daarmee kunnen omgaan. De teksten zijn geschreven van mijn 20ste tot mijn 25ste, een periode waarin ik ben veranderd van een jongvolwassene naar een compleet ander iemand.

Je teksten zijn het tegenoverstelde van je zang en geluid. Die zijn groots en dramatisch.
Ik hou van extreme keuzes maken en tegenstellingen opzoeken.

Zoals op je negentiende naar Berlijn vertrekken.
Dat is nou ook weer niet zo heel erg extreem. Als je dat besluit op je negentiende, ben je niet superjong meer.

Nee, maar jij ging erheen zonder echt een duidelijk doel: niet voor werk of een opleiding.
Dat is waar, al denk ik dat dat ook wel kenmerkend is voor onze tijd. Het is vrij normaal geworden om als jongere veel te reizen. Mijn probleem was vooral dat ik in Nederland niet de voor mij inspirerende muziek vond. Uiteindelijk ben ik die ook niet in Berlijn tegengekomen hoor. Ik had een bepaald beeld in mijn hoofd van hoe het in die stad zou moeten zijn, maar ook hier vond ik geen scene. En er is hier net zo veel rotzooi, en is het moeilijk om contact te krijgen met mensen.

Toch woon je na vijf jaar nog altijd in Berlijn.
Dat is omdat ik andere inspirerende dingen vond dan muziek. En inmiddels heb ik een groep van muzikanten en creatievelingen om mij heen.

Waar kwam je al die tijd van rond?
Van het schrijven van nummers voor andere artiesten. Ik heb zo veel rotzooi gemaakt. Ik kijk nu naar een wand met cd’s waar ik aan mee heb geschreven. De titels daarvan ga ik je niet noemen.

Geef anders wat hints. Aan wie moet ik denken?
Het gaat van Duitse mainstream naar… ach, wat maakt het uit. Ik kreeg eens de kans om mee te doen aan een songwritersweek. Dat is vrij standaard. Rihanna doet dat bijvoorbeeld ook. Via via viel er iemand uit en kreeg ik de kans om mee te doen. Sindsdien nam ik alles aan, want alles was beter dan in een bar werken voor vijf euro per uur. Hoe erg het ook was, het heeft me wel geholpen beter te leren schrijven. Ik geloof in de ambacht van songwriting. Je leert het in de praktijk. Ons lanceringsfeest brengt je weer terug naar je vaderland. Hoe vaak ben je hier eigenlijk nog te vinden?
Ik probeer… ik weet eigenlijk niet wat ik probeer. Ik ben er zelden. Zo ongeveer eens in het half jaar en als ik er moet spelen. Ik vind Nederland nu wel veel leuker dan toen ik er nog woonde. Als ik in Amsterdam ben, mis ik het land echt.

Waarom kom je dan niet terug?
Ik zou nu heel graag een beetje willen reizen. Het touren bevalt me ook zeer. En misschien wil ik wel naar Amerika toe. Sowieso moet eerst het album af. Dat betekent voorlopig nog elke dag 45 minuten in de tram zitten naar mijn studio in een oude fabriek in Oost-Berlijn.

Het zal toch niet al te lang meer duren voordat je album af is? Je bent er al zo lang mee bezig.
Het moet inderdaad wel een keer afgelopen zijn. Ik hoop nu de laatste dingen af te maken. Toch ben ik bang dat dit najaar, zoals ik eerst dacht, toch iets te krap is.