Alex Salvador en zijn vader Joseph over hun familiebedrijf 'Tomorrow Is Now, Kid!'

Zowel TINK! Records als Tomorrow Is Now, Kid!, bij vader en zoon Salvador kun je een breed muzikaal spectrum verwachten – iets wat het familiebedrijf al flink heeft moeten bevechten. Wij spraken met de twee generaties over vroeger en nu: "De visie en de wens zijn niet veranderd, maar je pakt het anders aan."

Wanneer bent u in aanraking gekomen met muziek en wanneer is TINK! Records ontstaan?
Joseph: Ik begon al op mijn tiende met het verzamelen van platen, ik had toen al iets van tweehonderd singles. Dat was nog geen house, maar popmuziek uit de jaren zestig, Jimi Hendrix en de Stones bijvoorbeeld. Op mijn zestiende speelde ik in bands en toen ben ik naar Nederland gekomen en ontdekte ik de Paradiso en de Melkweg. Er was in Amsterdam altijd heel veel muziek om me heen.

Het dj-fenomeen was toen nog niet zo groot, er was gewoon één dj in een club die heel de avond draaide. Ik verzamelde steeds meer muziek en begon toen ook met het bouwen van studio's. Onder andere op de plek waar de Balie nu zit, in de oude gevangenis.

Het begon pas echt serieus te worden toen mijn vriendin onverwachts zwanger werd. Ik studeerde toen muziekwetenschappen aan de universiteit en ontving alleen een studiebeurs. Alle alarmbellen gingen af en ik bedacht me dat ik serieus geld moest gaan verdienen. Ik stopte met mijn studie en zette een commerciële studio op, en vanaf daar ben ik het label TINK! Records gestart. Alex was toen één jaar oud, dus dat was rond 1986.

Dus eigenlijk is het iets heel goeds geweest dat uw vriendin onverwacht zwanger werd, anders was dit misschien allemaal niet gebeurd?
Joseph: Ja, dan was ik waarschijnlijk musicoloog geworden. Ik studeerde toentertijd omdat ik meer wilde weten over muziek – niet alleen over gitaarspelen en popmuziek. Het was vooral voor mijn eigen plezier.

Alex: Dus eigenlijk was de zwangerschap van Hanneke een soort trigger?

Joseph: Jazeker, ik kreeg toen een studiebeurs van 860 gulden en woonde in de Jordaan, waar ik een halve woning had. Dus ik moest wel serieus worden, zeker toen we hoorden dat het een tweeling was. Joachim en Alex. Dus het was óf een baan vinden, óf vol voor mijn droom gaan. De kracht en motivatie had ik: in de negen maanden van de zwangerschap ontwikkelde ik een businessplan en na een jaar had ik alles bij elkaar.

Was u ongelukkig geworden van een normale baan?
Joseph: Ja, dat denk ik wel. Misschien wel rijker, maar niet gelukkiger. Al mijn vrienden zeiden dat ik gek was, dat het geen zekerheid bood en geen enkele bank wilde me een lening geven. Het was een moeilijke weg, vol met verzet. Ik begon het project met een aantal vrienden en aan het einde van de reis was ik alleen over.

Wat is de visie van Tomorrow Is Now, Kid!?
Joseph: Die is eigenlijk tweeledig. Aan de ene kant zeggen mensen uit Noord-Europa dat Zuid-Europeanen altijd alles uitstellen. mañana, Mañana. Je doet nooit iets nu, altijd morgen. Maar dat is niet écht zo, het gebeurt alleen op een ander ritme, met een ander tijdsbesef.

Het andere verhaal gaat over Humphrey Bogart, veel quotes van hem lijken op onze naam, maar eigenlijk heeft hij dit nooit zo gezegd. Het is iets wat bij ons is ontstaan en wij hebben die zin aan hem toegeschreven. Daarnaast was het ook mijn antwoord op het verzet om mij heen. Ik moest nu mijn droom gaan realiseren en het niet steeds maar voor me uitschuiven en het pas tegen de tijd dat je met pensioen gaat pas proberen.

Spreekt u die vrienden van toen nog wel eens?
Joseph: Veel van die vrienden hebben een saaie levensloop gehad en nu, dertig jaar later, zeggen ze tegen mij: "Jij hebt een goed leven, jij doet wat je wil. Ik loop de hele dag in pak en moet steeds naar vergaderingen, ik begin om zeven uur 's ochtends en kom pas om zeven uur 's avonds weer thuis." Mijn werk stopt nooit. Zij hebben misschien meer geld, maar ze zijn wel jaloers op mijn levenswijze.

Eerst was er TINK! Records, daarna Tomorrow Is Now, Kid!, en sinds kort ook TINK! Music. Hoe is dat gegaan?
Joseph: Ik had zelf eerst TINK! Records maar daar ben ik eind jaren negentig mee gestopt. Na een aantal jaar wilde Alex verder met de muziek en met het label. Het voelde niet goed om dat met de oude catalogus te doen en daarnaast werd het Alex zijn onderneming, dus werd het Tomorrow Is Now, Kid!.

Ik ben nu weer terugverhuisd naar Lissabon omdat ik het fijner wonen vind hier dan in het benauwde Amsterdam. We hebben daar een studio gebouwd, een nieuwe Portland-studio, en ik wilde weer verder met het uitbrengen van goede muziek. Zowel in Portugal als in Nederland als in andere landen. Ik vond het ook fijn om weer iets op te bouwen vanuit het niets, in plaats van verder te gaan met iets wat al bestond. Dat geeft mij motivatie om er weer vol voor te gaan, vandaar TINK! Music.

Welke platen zijn er al uitgebracht op TINK! Music?
Joseph: De eerste release was van een Portugese producer, Kaspar, die al Spice of Light vorig jaar op Tomorrow Is Now, Kid! uitbracht. Kaspar heeft ook releases op andere labels, onder andere op 4lux van GERD. Wij hebben een single van hem met een Portugese elektronische popband, Thunder & Co. In Portugal staan we daar nu mee in de top 30 van de radiozender Antena3.

Alex: Het is een soort spacey electronic pophouse, een fusion track. Heel toegankelijk, met vocalen.

Joseph: Onze tweede release is met Daino, een nieuwe producer die hele goede housemuziek maakt. En de aankomende release is van Philou Louzolo, echt een talent. Dit wordt de eerste vinylrelease en het is een afrobeattrack. Toen ik de plaat hoorde, zei ik meteen: ik wil dit uitbrengen.

Waarom bent u toentertijd eigenlijk gestopt?
Joseph: Dat is een heel moeilijk verhaal. Het was een turbulente tijd in Nederland en het was een dure onderneming, ik had er heel veel geld ingestopt en het was moeilijk om dat terug te verdienen.

De eerste plaat die we ooit met TINK! Records uitbrachten was van Black Tulip, Jam on It, en die plaat verkocht meteen heel goed, ook internationaal. We hebben 'm wel zes of zeven keer laten persen. We kregen heel veel aandacht, MCA, Polygram, Sony en EMI kwamen achter ons aan. Uiteindelijk zijn we toen in zee gegaan met EMI. We werden een sub-label van EMI – we brachten nog steeds uit onder TINK!, maar werden gefinancierd door EMI. Dat hield in dat we eerst ons werk aan EMI moesten aanbieden en ik kon geen platen licenseren aan andere labels. Toen ben ik het zelf weer gaan doen – helaas had ik veel pech met de distributeurs, ik ben drie keer over de kop gegaan omdat elke partij failliet ging. Er lag dus wel muziek van TINK!, maar die werd niet verkocht waardoor ik niet betaald kreeg. Dat was voor een klein label natuurlijk echt de doodsteek.

Gelukkig wilde Alex er mee verder. Wilde u eigenlijk graag dat uw kinderen de muziek ingingen?
Ja, anders was het gestopt in 1998. Ik was er anders nooit meer mee begonnen, ik was er helemaal klaar mee en kon geen muziek meer horen. Het enige wat ik hoorde was de rotzooi erachter. In eerste instantie wilde ik alleen Alex een beetje helpen en er niet zelf weer instappen.

Bent u trots op Alex? 
Joseph: Ja, natuurlijk. Muziek werkt eigenlijk een beetje als het herpesvirus: als je het een keer hebt gehad, slaapt het daarna wel, maar het gaat nooit helemaal weg. En opeens krijg je weer de kans om het daglicht te zien.

Is het dan fijn om de ervaringen en de kennis te hebben die u heeft, zodat je niet weer dezelfde fouten maakt?Joseph: Alex kan daar zeker over meepraten, over hoe ik toen was. Het heeft twee kanten: aan de ene kant kom ik met mijn filter die goed van pas kan komen, aan de andere kant is Alex helemaal blank begonnen, dus voor hem is het onprettig als hij niet mag experimenteren en heel erg wordt geleid door mij. Hij moet ook zijn eigen fouten maken.

Alex, hoe was het eigenlijk om op te groeien met een vader die een eigen label had?
Alex: Ik heb dat nooit direct zo ervaren, maar ik vond het te gek. Vooral het bezoeken van de studio of langsgaan bij andere mensen. Je hebt gewoon een vader die altijd heel hard werkt, dus op een vrije dag nam hij me mee op pad, een synthesizer halen of wat dan ook. Ik was altijd heel erg onder de indruk. Aanwezig zijn in de studio, alle apparatuur, de lampjes die branden, de mensen die bezig zijn om iets te creëren, de telefoon die non-stop rinkelt, dat zijn mijn herinneringen aan die tijd. Ik vond het vooral heel stoer om mijn vader zo bezig te zien.

Joseph: Ik nam jullie ook mee naar feesten.

Alex: Haha, ja ook dat. Stonden Joachim en ik als jongetjes van vier of vijf jaar oud op het podium een beetje mee te dansen. Zo grappig, we hadden toen natuurlijk nog helemaal geen verfijnde motoriek of zo. Dit was gewoon 's nachts, we dansten tot we op waren, dan nam onze moeder ons mee naar huis. Dat ging altijd heel gemoedelijk, iedereen lette goed op ons en ik voelde me nooit bedreigd of zo.

Heb je ook mindere herinneringen uit je jeugd?
Alex: Ja, sommige artiesten in de studio waarvan ik echt zoiets had van: wow, wat is dit voor freak? Er was één artiest die altijd een hele penetrante lucht om zich heen had hangen, wat later whisky bleek te zijn – maar ja, wist ik veel toen. Dat vond ik echt een rare vent.

Kun je je de allereerste Tomorrow Is Now, Kid!-avond in de Sugarfactory nog herinneren? 
Alex: Ja dat was op 18 december 2009, met Jack To The Future. Met een aanloopperiode van een paar maanden waarin we superdruk waren met de voorbereidingen. We hadden toen ook echt nog een losse danceact, die daarna verder ging dansen in het publiek. De Sugar heeft natuurlijk een apart podium dus daar kon dat ook. Dat zou ik in de Studio 80 niet meer doen.

Tomorrow Is Now, Kid! bestaat nu vijf jaar – wat is er in die tijd allemaal veranderd?
Alex: We zijn onze onwetendheid ontgroeid, we weten nu veel beter hoe we ons moeten manifesteren in de scene, hoe we feesten moeten organiseren, en meer over het uitbrengen van onze platen. Het is een proces waar je niet echt je vinger op kan leggen, het is geleidelijk gegaan. De visie en de wens zijn niet veranderd, maar je pakt het anders aan.

Joseph: We zijn ook achttien platen en talloze feesten verder. Je moet vooral foto's van Alex van vijf jaar geleden zien, je herkent hem bijna niet. Het was toen echt nog een broekie. Gevoelsmatig lijkt dit hele proces ook al vijftien jaar te duren in plaats van vijf.

Binnen de scene zelf vind ik het tegenwoordig een stuk saaier. Het publiek is meer monotoon, allemaal hetzelfde. De clubs zijn saaier qua aankleding en dat soort dingen. Vroeger was het extravagant, vrolijk; er waren dragqueens, homo's, hetero's, alles door elkaar. Ook de muziek was afwisselender, nu is het allemaal veel specifieker. Je ontdekt nog maar weinig nieuwe bands, dj's en muziek tegenwoordig in een grotere club, het zijn meestal alleen maar gevestigde namen.

Alex: Voor mijn gevoel ben ik ook al veel langer bezig dan vijf jaar: begonnen in de Sugar, daarna Club Up, nu in Studio 80. Vier ADE's, ga zo maar door. En inhakend op mijn vaders antwoord: daarom kiezen wij ook voor kleine(re) clubs. Daar krijgen we meer vrijheid en ondersteuning om iets unieks neer te zetten. Zo blijf je jezelf en de feestgangers uitdagen.

Behalve jullie twee is er nog een belangrijk persoon betrokken bij Tomorrow Is Now, Kid!: Daan Groeneveld. Hoe is hij bij jullie terecht gekomen?
Alex: Rond 2010 was er nog een levendige, illegale partyscene. Een keer op zo'n feestje stond een jongen te draaien met een grote glimlach. Hij draaide platen waarvan ik nooit had verwacht ze ergens anders te horen dan bij mezelf. Dit was Daan. Toen hij klaar was raakten we aan de praat. Hij wist ook wie ik was en vanaf toen spraken we wel eens af om samen naar bepaalde feesten te gaan. Zo werden we vrienden en zag ik in hem ook als resident voor Tomorrow Is Now, Kid!. Ik had namelijk erg veel moeite om naast mij nog een resident te vinden, iemand met dezelfde drive en instelling – lekker veel draaien en veel promoten voor een feest. Hij had ook een hele leuke vriendengroep: via Daan ken ik Malin Genie, waarvan we op Tomorrow Is Now, Kid! de eerste 12" hebben uitgebracht.

Wat is jullie toekomstdroom voor Tomorrow Is Now, Kid!?
Alex: Heel veel mensen blij maken met muziek waar ik ook blij van word. Dus als ik muziek hoor die ik vet vind, dan breng ik dat uit of ik geef een feest met artiesten die vet draaien. Ik wil dit zolang mogelijk blijven doen, misschien wel steeds een stapje hoger. Als we hier over vijf jaar weer zitten is er weer zoveel gebeurd dat wij denken dat we al twintig jaar verder zijn.

Joseph: Ik ben het met Alex eens. Het is ook een beetje een egoïstisch ding – je doet het omdat je het leuk vind. Jouw muziek draaien en ten gehore brengen. Als je dan veel mensen vind die het ook vet vinden, dan heb je een feest. Met het maken van platen ga je door een heel creatief proces totdat het af is en dan wordt het gedrukt op vinyl. Als er dan dj's zijn die jouw muziek draaien en mensen gaan daar los op en genieten ervan – dan is de cyclus rond. Dat is waar het allemaal om draait, dan is alle administratieve en financiële rompslomp naar de achtergrond verdwenen en geniet je gewoon.

----
Connect met Tomorrow Is Now, Kid! via Facebook