Niemand wil de nieuwe film van de regisseur van ‘The Human Centipede’ uitbrengen

Het is een vraag zo oud als cinema zelf: als je drie films hebt gemaakt over mensen die met hun monden en anussen aan elkaar zijn vastgenaaid, wat kun je daarna in hemelsnaam nog doen?

Voor Tom Six, de Nederlandse filmmaker die vooral bekend is door zijn The Human Centipede-films, was het antwoord makkelijk: iets maken wat net zo schokkend en provocerend is als zijn eerdere, anus-centrische werk. Dat is The Onania Club geworden, een film die hij zelf omschrijft als “een gitzwarte satire over de afschuwelijke wereld waarin we tegenwoordig leven.”

The Onania Club bevindt zich al meer dan twee jaar in een soort limbo, aangezien Six worstelt om een distributeur te vinden. Dat viel misschien ergens wel te verwachten, aangezien de film gaat over een aantal vrouwen die beginnen te masturberen naar aanleiding van gruwelijke tragedies, zoals de aanslagen van 9/11. Maar de fans van de regisseur beginnen steeds harder te roepen dat de film wereldwijd uitgebracht moet worden. Eén fan tweet er al zeven maanden lang elke dag over, een andere heeft het logo van de film op haar arm laten tatoeëren. Weer een andere fan heeft het in bredere zin over het werk van Six en zegt dat zijn films “je vragen doen stellen over alle stront die je binnenkrijgt.”

Ondertussen is Six op YouTube video’s gaan uploaden, waarin hij het heeft over de filmindustrie en alles wat hij beschouwt als censuur. “Ik ben van mening dat The Onania Club mijn beste werk tot nu toe is,” zegt hij in zijn eerste video. “Het is als een mooie bloem die op een massagraf groeit.”

Ik sprak met Six om erachter te komen hoe het nou allemaal precies zit met zijn nieuwe film.

VICE: Zou je ons een kleine samenvatting willen geven van The Onania Club?
Tom Six: Het gaat over een vrouw, Hanna, die zich aansluit bij een groep die The Onania Club heet. De leden van die club zijn allemaal sterke, onafhankelijke vrouwen uit Los Angeles, die, net als Hanna zelf, opgewonden raken van andermans ellende. Hanna komt alleen meer ellende tegen dan ze ooit had kunnen hopen en verliest in dat proces alles waar ze om geeft.

Je hebt gezegd dat alle schokkende scènes in de film gebaseerd zijn op waargebeurde dingen. Kun je daar iets meer over zeggen?
De mensheid is in het echte leven kwaadaardiger en perverser dan alles wat ik ooit zou kunnen verzinnen. Ik heb een enorme bibliotheek met boeken die bomvol staan met schandalen, menselijke psychologie, vrijmetselaars, geschiedenis, dictators, decadentie, enzovoort. De elites zijn gedurende de geschiedenis altijd de grootste perverselingen geweest. Om je een voorbeeld te geven: tijdens een feest in de Gouden Periode van Hollywood stalen acteur Errol Flynn en zijn rijke vrienden het lijk van hun pas overleden vriend John Barrymore om nog één keer met hem te feesten. Dat heb ik gecombineerd met bepaalde necrofiliegeruchten over sommige types en als inspiratie gebruikt voor verschillende scènes in The Onania Club, die ik niet zal verklappen.

Bestaat de elite van Hollywood ook uit “de grootste perverselingen”? Is dat ook een thema in je film? En zo ja, verwijs je daarmee ook naar Harvey Weinstein?
Het hoofdthema van de film is het leedvermaak van de elite. Mijn werk slaat niet direct op Harvey Weinstein, maar hij was ook iemand met enorme macht en een enorme hoeveelheid geld. De producers en studiohoofden uit het Gouden Tijdperk van Hollywood, zoals Harry Cohn, de president van Columbia, waren nog veel erger en maakten veel onschuldige slachtoffers –dat is allemaal goed gedocumenteerd. Geld en macht laten mensen gekke dingen doen. Leedvermaak is volgens Schopenhauer dan ook de ergste emotie. We zijn in zekere zin allemaal onderdeel van de Onania Club, maar dan zonder de masturbatie.

Is de film ook een metafoor voor je carrière? Met andere woorden: dat jij overleeft door plezier te halen uit de verontwaardigde reacties van andere mensen?
Hoewel choqueren erg krachtig kan zijn, probeer ik dat niet actief te doen. Het is gewoon een onderdeel van de onderwerpen die ik in mijn films behandel. Ik ben gefascineerd door de duistere kant van het leven en maak daar graag films over. Ik wil dat mijn films radicaal zijn, iets wat je nog nooit eerder hebt gezien. Ook vind je er mijn zeer sterke liefde voor zwarte humor in terug. Ik wil het gevaar terugbrengen in de cinema. De kunst moet de wereld volgen, en de wereld wordt steeds psychotischer en extremer.

Maar je hebt ook gezegd dat de film “te origineel, te provocerend en te uitdagend is” voor een mainstream release. 
De maatschappij is overgevoelig geworden en filmdistributeurs reageren daarop. Ze zijn zo bang om gecanceld of bekritiseerd te worden dat ze de weg van de minste weerstand kiezen. Ik ben van mening dat cinema, of kunst is het algemeen, nooit te ver kan gaan – het is allemaal make-believe. De almaar groeiende politieke correctheid verstikt de creativiteit, en ik vind het onmogelijk om cinema aan te passen aan die gevoeligheid. Het is alsof je een volwassen man vertelt dat hij geen biefstuk mag eten, puur en alleen omdat een baby er niet op kan kauwen. The Onania Club is afgewezen door alle grote filmfestivals. Een daarvan vertelde me dat ze de film geweldig vonden, maar dat ze hem gewoon nooit zouden kunnen vertonen. Ik zou je graag vertellen welk festival dat was, maar het zou mij absoluut schaden als ik dat zou doen.

Wat is er gebeurd met Bounty Films, die The Human Centipede distribueerde? En met IFC Films, die de tweede film in de VS distribueerde? Hebben zij al op jou gereageerd?
Toen we The Onania Club aan IFC aanboden, zeiden zij simpelweg dat de markt veranderd was – en dat was dat. We hebben meer dan tien jaar lang een succesvolle relatie met hen gehad, maar nu wijzen ze ons gewoon af en zijn ze verdergegaan. Er lijken helaas geen distributeurs meer te zijn die het lef hebben om een risico te nemen.

Je hebt al gezegd dat filmdistributeurs censureren omdat ze The Onania Club niet willen uitbrengen. Maar valt dat echt onder censuur?Distributeurs zijn een soort moraalridders geworden. Ofwel snappen ze de satire van de film niet of ze wijzen mijn werk af op basis van de filmmaker die ik ben. Dit is geen gevalletje van distributeurs die The Onania Club gewoon niet leuk vinden. Ze vonden The Human Centipede eerst ook niets, maar uiteindelijk is dat een wereldwijd fenomeen geworden. Het is gewoon idioot om een film te weigeren waar al een publiek op zit te wachten en die goede recensies heeft ontvangen. Hij heeft een score van 100 procent op Rotten Tomatoes, de Britse toprecensent Alan Jones noemt ‘m “een meesterwerk” en een Spaanse recensent “een instant cultklassieker”. Er zijn genoeg distributeurs die The Onania Club gewoon hebben afgewezen zonder hem zelfs maar te hebben gezien.

Je zegt dat elke film tegenwoordig risicoloos moet zijn, maar er zijn toch talloze voorbeelden van films die wel grensverleggend zijn? Lars von Trier, de Saw-films, Midsommar – dat zijn allemaal geen makkelijke films om naar te kijken.
Met risicoloos bedoel ik dat bijna alle producenten en studio’s checklists afgaan omdat er veel geld mee gemoeid is en er reputaties op het spel staan – zelfs bij de Saw-films, waar een soort algemeen geaccepteerd martelgeweld in zit. Lars von Trier is anders en hij is dan ook een held van mij, omdat hij een van de weinige filmmakers is die grenzen opzoekt en moraliteit in twijfel trekt. Hij is ook een lieveling van Cannes geworden, waardoor hij elitair-cultureel wordt goedgekeurd. Maar hij is echt een uitzondering, net als Gaspar Noé. Mijn films zijn echt 100 procent compromisloos en zeer polariserend. Ik ben trots op mijn werk en zal me er nooit voor verontschuldigen.

Kun je ons iets vertellen over Enjoy, de film die je zegt te gaan maken als The Onania Club alsnog wordt uitgebracht?
Enjoy is een gitzwarte satire met een zeer origineel concept, waarover de hele wereld zal praten. Maar de harde werkelijkheid is dat ik niet weet of ik ooit nog in staat zal zijn om een film te maken. Als geen enkele serieuze distributeur The Onania Club uitbrengt, zal geen enkele investeerder me ooit geld geven om Enjoy te maken – omdat zij ook beseffen wat er aan de hand is in het huidige afschuwelijke filmklimaat. Films maken is mijn leven, maar ik zou nooit mijn ziel verkopen door veilige films te maken waar iedereen van kan genieten. Het leven is voor mij alleen zinvol als ik kan maken wat ik wil en als ik niet word beperkt door andermans grenzen. Ik weet zeker dat The Onania Club nog tientallen jaren lang zal worden besproken, geliefd of gehaat – de film zal lang meegaan en een groot publiek bereiken. Hij heeft alleen de juiste, visionaire distributeur nodig.

Dit artikel verscheen oorspronkelijk bij VICE UK.

Volg VICE België en VICE Nederland ook op Instagram.